تجلیات الالهیه

تجلیات الالهیه (التجلیات ). تَجَلّیات الإِلهیَّة (التَّجَلّیات ...)
کتابی عرفانی به عربی، از محیی الدین ابن عربی. مؤلف در این کتاب، برای تبیین مراتبِ دو عنوانِ اصلی و اصیلِ «توحید» و «تجلیّات» که در نظامِ عرفانیِ او بسیار پراهمیت است، به سفری خیالی دست می زند. بدین صورت که خود را در مشهدی از مَشاهد به نمایش درمی آورد و با شیخی نامور، که در آن مشهد مقام دارد، به بحث از خصایص آن مشهد می پردازد. بدین ترتیب او آخرین دریافت هایش را از هر یک از مراتب تبیین می کند و گاه نقصانِ سلوک و معرفت مشایخ گذشته را می نمایاند. به همین جهت دو گفت وگوی او با سهل تستری و عبدالله مرتعش درخور توجه است. ابن عربی این رساله را پیش از ۶۰۶ق پرداخته و گویا دست نوشتِ اصلیِ آن هم اکنون موجود باشد. همو تعلیقات شرح گونه ای بر این کتاب املا کرده است که داستانی نظیر شرحِ ترجمانُ الْأَشْواق دارد. چه یکی از عالمان حلب، زبان سرزنش بر محتوایِ این کتاب می گشاید، و ابن سودکین با نقلِ آن اعتراضات، از شیخ می خواهد که توضیحی دربارۀ مفاهیم این کتاب عرضه کند. این امالی توضیحی که به قلم ابن سودکین تدوین شده، در ۶۱۰ق پدید آمده است. عارفی گمنام نیز التجلیّات الالهیه را با نام کشف الغایات شرح کرده است. متن، تعلیقه و این شرح، هر سه، به چاپ رسیده اند.