تجزیه طلبی در چین ( به انگلیسی: Secession in China ) به جدایی چین و تایوان و همچنین جنبش های تجزیه طلب و جدایی طلب مناطق خودمختار چین شامل سین کیانگ ( ترکستان شرقی ) ، مغولستان داخلی و تبت و همین طور هنگ کنگ و ماکائو و برخی از گروه های تجزیه طلب در جنوب و شرق چین گفته می شود.
... [مشاهده متن کامل]
حدود ۱۰۰ میلیون مسلمان در چین زندگی میکنند.
جنبش استقلال تبت ( انگلیسی: Tibetan independence movement ) یک حرکت برای استقلال تبت و جدایی سیاسی تبت از چین می باشد. این حرکت به طور عمده سبب پراکنش تبتی ها به کشورهای هند و آمریکا و حضور افراد مشهور تبتی در آمریکا و اروپا شد. این جنبش توسط دالایی لامای چهاردهم حمایت نشد هر چند حمایت هایی از جانب او طی سال های ۱۹۶۱ تا اواخر دهه ۱۹۷۰ صورت گرفت و نوعی از سطح بالای استقلال در سخنرانی سال ۱۹۸۸ در استراسبورگ پیشنهاد شد و پس از این موقعیت او و خودمختاری مردم تبتی در منطقه خودمختار تبت محدود شد. او خواستار گسترش ناحیه خودمختار به سمت مناطقی از ایالات چینی همسایه که ساکنان تبتی نیز داشت ( تبت بزرگ ) ، شد. اغلب منطقه خودمختار تبت ( با وسعت ۱٬۲۲۸٬۴۰۰ کیلومتر مربع ) با تبت بزرگ ( با وسعت حدود ۲٬۴۰۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع ) اشتباه می شود.
جنبش استقلال مغولستان داخلی ( انگلیسی: Inner Mongolian independence movement ) یا جنبش استقلال مغولستان جنوبی ( Southern Mongolian independence movement ) حرکتی برای استقلال مغولستان داخلی یا مغولستان جنوبی و جدایی سیاسی مغولستان داخلی از چین است. این جنبش به طور عمده سبب پراکنش مغول ها ( Mongolian diaspora ) در کشورهای آمریکا و ژاپن و برخی کشورهای اروپایی شده است.
جنبش استقلال ترکستان شرقی ( به انگلیسی: ETIM or East Turkestan Independence Movement ) تعبیر جامعی است که به طرفداران استقلال ترکستان شرقی در ناحیه ای که امروزه ناحیه خودمختار سین کیانگ چین نامیده می شود، اشاره دارد.
ملی گرایی منچوری ( انگلیسی: Manchurian nationalism ) به ملی گرایی منچو ها اشاره دارد. ملی گرایی منچوری بعد از فروپاشی منچو به رهبری دودمان چینگ چین، توسعه یافت. ژاپن ایالت مانچوکوئو ( Manchukuo ) را تأسیس کرد. دولت دست نشانده ژاپن یک فرصت پایانی برای دوباره به دست آوردن وضعیت از دست داده بخش بالایی منچوری را به دست آورده بود. ملی گرایی منچوری ضعیف و منفعل توصیف شده است و در مقایسه با سایر ملی گرایی های شرق آسیا هرگز قدرت پیدا نکرد و پس از ۱۹۴۵ رو به افول گذاشت.
... [مشاهده متن کامل]
حدود ۱۰۰ میلیون مسلمان در چین زندگی میکنند.
جنبش استقلال تبت ( انگلیسی: Tibetan independence movement ) یک حرکت برای استقلال تبت و جدایی سیاسی تبت از چین می باشد. این حرکت به طور عمده سبب پراکنش تبتی ها به کشورهای هند و آمریکا و حضور افراد مشهور تبتی در آمریکا و اروپا شد. این جنبش توسط دالایی لامای چهاردهم حمایت نشد هر چند حمایت هایی از جانب او طی سال های ۱۹۶۱ تا اواخر دهه ۱۹۷۰ صورت گرفت و نوعی از سطح بالای استقلال در سخنرانی سال ۱۹۸۸ در استراسبورگ پیشنهاد شد و پس از این موقعیت او و خودمختاری مردم تبتی در منطقه خودمختار تبت محدود شد. او خواستار گسترش ناحیه خودمختار به سمت مناطقی از ایالات چینی همسایه که ساکنان تبتی نیز داشت ( تبت بزرگ ) ، شد. اغلب منطقه خودمختار تبت ( با وسعت ۱٬۲۲۸٬۴۰۰ کیلومتر مربع ) با تبت بزرگ ( با وسعت حدود ۲٬۴۰۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع ) اشتباه می شود.
جنبش استقلال مغولستان داخلی ( انگلیسی: Inner Mongolian independence movement ) یا جنبش استقلال مغولستان جنوبی ( Southern Mongolian independence movement ) حرکتی برای استقلال مغولستان داخلی یا مغولستان جنوبی و جدایی سیاسی مغولستان داخلی از چین است. این جنبش به طور عمده سبب پراکنش مغول ها ( Mongolian diaspora ) در کشورهای آمریکا و ژاپن و برخی کشورهای اروپایی شده است.
جنبش استقلال ترکستان شرقی ( به انگلیسی: ETIM or East Turkestan Independence Movement ) تعبیر جامعی است که به طرفداران استقلال ترکستان شرقی در ناحیه ای که امروزه ناحیه خودمختار سین کیانگ چین نامیده می شود، اشاره دارد.
ملی گرایی منچوری ( انگلیسی: Manchurian nationalism ) به ملی گرایی منچو ها اشاره دارد. ملی گرایی منچوری بعد از فروپاشی منچو به رهبری دودمان چینگ چین، توسعه یافت. ژاپن ایالت مانچوکوئو ( Manchukuo ) را تأسیس کرد. دولت دست نشانده ژاپن یک فرصت پایانی برای دوباره به دست آوردن وضعیت از دست داده بخش بالایی منچوری را به دست آورده بود. ملی گرایی منچوری ضعیف و منفعل توصیف شده است و در مقایسه با سایر ملی گرایی های شرق آسیا هرگز قدرت پیدا نکرد و پس از ۱۹۴۵ رو به افول گذاشت.
