تجربه روان گردان

تجربه روان گردان[ الف] ، یا تجربه ی سایکدلیک ( به عامیانه سفر یا فضانوردی ) حالت تغییر یافته هشیاری گفته می شود که از مصرف مواد روان گردان ( معمول ترین آن ها عبارت اند از: LSD، مسکالین، قارچ های سیلوسایبین یا DMT ) ایجاد می شود. به عنوان مثال، سفر اسیدی یک تجربه روان گردان است که از اثر مصرف LSD ایجاد می شود، در حالی که سفر قارچی یک تجربه روان - گردان ناشی از مصرف سیلوسایبین می باشد. ویژگی های تجربه روان گردان شامل تغییر در ادراک عادی مانند اختلالات بصری و از دست دادن هویت خودی است. که بعضاً بنام تجربه های اسرارآمیز نیز تفسیر می گردد. تجارب روان گردان قابل پیش بینی نیستند، چون بعضاً این سفرها بسیار خوشایند هستند که معروف به سفر خوب است و برخی اوقات ترسناک هستند که بنام سفر بد از آن یاد می گردد. پیامد تجربه روان گردان در حد زیادی بستگی به حالت، شخصیت، انتظارات و محیط شخص مصرف کننده دارد ( به آن ها ذهن و محیط ( ست و ستینگ ) نیز می گویند ) . [ ۱]
پژوهش گران تجربیات روان گردان را در روشنایی یک تعداد نظریه های علمی شامل نظریهٔ روان پریشی مدل، [ ب] نظریهٔ پالایش، [ پ] نظریه ی آسیب شناسی روانی، نظریهٔ مغز انتروپیک، [ ت] نظریهٔ معلومات منسجم[ ث] و پردازش پیش گویانه[ ج] تشریح نموده اند. تجربیات روان گردان در حوزه های دینی و معنوی نیز تشریح و تفسیر گردیده اند.
اصطلاح psychedelic نخستین بار توسط روان پزشک «همفری اوسماند»[ چ] در جریان مراسلات تحریری وی با نویسنده آلدوس هاکسلی به کار برده شده و سپس توسط اوسماند به آکادمی علوم نیویارک در سال ۱۹۵۷ میلادی پیشکش گردید. [ ۲] این اصطلاح از دو واژه یونانی ψυχή ( سایکی، به معنی «روح، ذهن» ) و δηλείν ( دیلین، به معنی «آشکارسازی» ) تشکیل شده است که معنی لغوی آن «آشکارسازی ذهن» می باشد، بدین معنی که تجربیات سایکیدلیک می تواند پوتانسیال استفاده نشده ذهن انسان را آشکار سازد. [ ۳] اصطلاح سفر ( تریپ ) نخستین بار توسط دانشمندان ارتش ایالات متحده در دهه ۱۹۵۰ میلادی زمانی که LSD را آزمایش می نمودند به کار برده شد. [ ۴]
علی رغم تلاش های که از قرن نوزدهم و بیستم میلادی بدینسو برای تعریف کردن ساختارهای پدیده شناختی مشترک از تأثیرات که مصرف مواد روان گردان کلاسیک بار می آورد، صورت گرفته است، تا هنوز چنین طبقه بندی که مورد قبول همگی باشد وجود ندارد. [ ۵] [ ۶]