تتسو ناکامورا ( به ژاپنی 中村 哲 - به انگیسی Tetsu Nakamura ) که همچنین به نام کاکا مراد شناخته می شد، ( زاده ۱۵ سپتامبر ۱۹۴۶ - درگذشته ۴ دسامبر ۲۰۱۹ ) یک پزشک، امدادرسان و نیکوکار اهل ژاپن و دارای شهروندی افتخاری افغانستان بود.
... [مشاهده متن کامل]
ناکامورا رئیس یک مؤسسه امدادرسانی ژاپنی به نام خدمات درمانی صلح ( به انگلیسی: Peace Medical Services ) بود که پس از سه دهه کار و خدمت انساندوستانه در افغانستان، در یک حمله مسلحانه به خودرو این مؤسسه در شهر جلال آباد، مرکز ولایت ننگرهار افغانستان کشته شد.
تتسو ناکامورا در ۱۵ سپتامبر ۱۹۴۶ در شهر فوکوئوکا در استان فوکوئوکا در شمال جزیره کیوشو ژاپن زاده شد.
او آموزش ابتدایی را در مدرسه ای به نام دبستان نوگا نیشی به پایان رساند و دوره متوسطه را در سینان گاکوین گذراند.
ناکامورا در سال ۱۹۷۳ از دانشکده پزشکی دانشگاه کیوشو فارغ التحصیل شد.
تتسو ناکامورا نخستین بار در سال ۱۹۸۴، در میانه اشغال افغانستان توسط ارتش شوروی، به عنوان رضاکار ( داوطلب ) در یک درمانگاه مربوط به یک مؤسسه غیردولتی به نام خدمات درمانی فرامرزی ژاپن در شهر پیشاور پاکستان مشغول به کار شد تا به درمان بیماران مبتلا به جذام کمک کند. او در آغاز می خواست برای پنج تا شش سال در پیشاور بماند، شهری که بزرگترین اجتماع آوارگان جنگ افغانستان را در خود جای داده بود.
با سقوط رژیم تحت حمایت شوروی در افغانستان و پیروزی مجاهدین، ناکامورا حوزه فعالیت خود را به داخل افغانستان گسترش داد و در سال ۱۹۹۱، سه درمانگاه در ولایت ننگرهار در شرق این کشور گشود تا به مردم جنگ زده افغانستان در داخل کشورشان کمک کند.
ناکامورا در دوران فعالیت در داخل افغانستان دریافت که مشکل بزرگ اکثر بیمارانی که به درمانگاه های او مراجعه می کردند، سوء تغذیه بود. از آنجا به بعد، او با شعار «آب، نه اسلحه» در کنار کمک های درمانی به مردم منطقه، حوزه فعالیت های خود را به کشاورزی و آبیاری گسترش داد و بر ساخت کانال و پروژه های آب رسانی در شرق افغانستان تمرکز کرد.
در آغاز قرن بیست و یکم ( سال ۲۰۰۰ ) خشکسالی سختی افغانستان و منطقه را فراگرفت. پیامدهای این خشکسالی، افزایش بیماری های مرتبط با سوء تغذیه و کمبود آب در بدن بود. ناکامورا در این مورد گفته است: «یک کانال آب ( برای این مردم ) مفیدتر از ۱۰۰ پزشک است». او همچنین گفته است: «در یک بیمارستان، بیماران یک به یک درمان می شوند، اما این کار ( آب رسانی ) به تمام روستا را کمک می کند؛ من از دیدن یک روستا لذت می برم که ( پس از خشکسالی ) دوباره زنده شده است».
... [مشاهده متن کامل]
ناکامورا رئیس یک مؤسسه امدادرسانی ژاپنی به نام خدمات درمانی صلح ( به انگلیسی: Peace Medical Services ) بود که پس از سه دهه کار و خدمت انساندوستانه در افغانستان، در یک حمله مسلحانه به خودرو این مؤسسه در شهر جلال آباد، مرکز ولایت ننگرهار افغانستان کشته شد.
تتسو ناکامورا در ۱۵ سپتامبر ۱۹۴۶ در شهر فوکوئوکا در استان فوکوئوکا در شمال جزیره کیوشو ژاپن زاده شد.
او آموزش ابتدایی را در مدرسه ای به نام دبستان نوگا نیشی به پایان رساند و دوره متوسطه را در سینان گاکوین گذراند.
ناکامورا در سال ۱۹۷۳ از دانشکده پزشکی دانشگاه کیوشو فارغ التحصیل شد.
تتسو ناکامورا نخستین بار در سال ۱۹۸۴، در میانه اشغال افغانستان توسط ارتش شوروی، به عنوان رضاکار ( داوطلب ) در یک درمانگاه مربوط به یک مؤسسه غیردولتی به نام خدمات درمانی فرامرزی ژاپن در شهر پیشاور پاکستان مشغول به کار شد تا به درمان بیماران مبتلا به جذام کمک کند. او در آغاز می خواست برای پنج تا شش سال در پیشاور بماند، شهری که بزرگترین اجتماع آوارگان جنگ افغانستان را در خود جای داده بود.
با سقوط رژیم تحت حمایت شوروی در افغانستان و پیروزی مجاهدین، ناکامورا حوزه فعالیت خود را به داخل افغانستان گسترش داد و در سال ۱۹۹۱، سه درمانگاه در ولایت ننگرهار در شرق این کشور گشود تا به مردم جنگ زده افغانستان در داخل کشورشان کمک کند.
ناکامورا در دوران فعالیت در داخل افغانستان دریافت که مشکل بزرگ اکثر بیمارانی که به درمانگاه های او مراجعه می کردند، سوء تغذیه بود. از آنجا به بعد، او با شعار «آب، نه اسلحه» در کنار کمک های درمانی به مردم منطقه، حوزه فعالیت های خود را به کشاورزی و آبیاری گسترش داد و بر ساخت کانال و پروژه های آب رسانی در شرق افغانستان تمرکز کرد.
در آغاز قرن بیست و یکم ( سال ۲۰۰۰ ) خشکسالی سختی افغانستان و منطقه را فراگرفت. پیامدهای این خشکسالی، افزایش بیماری های مرتبط با سوء تغذیه و کمبود آب در بدن بود. ناکامورا در این مورد گفته است: «یک کانال آب ( برای این مردم ) مفیدتر از ۱۰۰ پزشک است». او همچنین گفته است: «در یک بیمارستان، بیماران یک به یک درمان می شوند، اما این کار ( آب رسانی ) به تمام روستا را کمک می کند؛ من از دیدن یک روستا لذت می برم که ( پس از خشکسالی ) دوباره زنده شده است».
