تترای اتشی

تترای آتشی. تترای آتشی ( نام علمی: Hyphessobrycon flammeus ) ، که به نام های تترای سرخ، تترای شعله ای و تترای ریو نیز شناخته می شود، یک ماهی کوچک آب شیرین از خانواده تتراسانان کاراسینیان است. این تترا برای اولین بار در سال ۱۹۲۰ توسط C. Bruening در شهر هامبورگ کشور آلمان به عنوان ماهی آکواریومی معرفی شد و به طور رسمی در سال ۱۹۲۴ توسط دکتر جورج اس. مایرز توصیف شد. [ ۲] [ ۳] امروزه تعداد زیادی از این گونه در اسارت پرورش داده می شود و در تجارت آکواریوم رایج است، [ ۴] اما جمعیت وحشی باقی مانده در جنوب شرقی برزیل به شدت در معرض تهدید است. [ ۵] [ ۶]
کوبا در سال ۱۹۷۸ تمبر پستی یادگاری با تصویر این ماهی منتشر کرد. [ ۷]
اندازه تترا شعله ای به حدود ۲٫۵ سانتیمتر ( ۱ اینچ ) می رسد. [ ۵] [ ۶] نیمه عقبی بدن به رنگ قرمز شعله ای است در حالی که قسمت جلوی باله پشتی نقره ای است و توسط دو میله عمودی تیره از هم عبور می کند. تمام باله ها قرمز هستند به جز باله های سینه ای که بی رنگ اند. نوک باله مقعدی در جنس نر سیاه است، در حالی که در ماده باله ها قرمزی کمتری دارند و نوک باله های سینه ای تیره تر است.
تترای شعله ای بومی جنوب شرقی برزیل است، پراکنش آن در بخش های ساحلی ریودوژانیرو ( منطقه خلیج گوانابارا، و حوضه رودخانه Paraíba do Sul و Guandu ) و سائوپائولو ( حوضه رودخانه Tietê بالایی ) است. [ ۵] [ ۶] در رودخانه ها و نهرها زندگی می کند و معمولاً عمق کم ( کمتر از ۰٫۵ متر یا ۱٫۶ فوت ) را ترجیح می دهد. بخش های کند جریان با پوشش گیاهی و دمای آب از ۲۲  تا ۲۸ درجه سلسیوس ( ۷۲–۸۲ درجه فارنهایت ) برای این ماهی ایده آل می باشد. [ ۵]
جمعیت طبیعی این گونه عمدتاً به دلیل از بین رفتن زیستگاه، آلودگی و گونه های معرفی شده ( به ویژه تیلاپیا و باس سیاه ) به شدت کاهش یافته است. [ ۵] [ ۶] اگرچه گاهی به عنوان منقرض شده در طبیعت گزارش می شود، آخرین رکورد تأییدشده از ریودوژانیرو مربوط به سال ۱۹۹۲ است. [ ۶] این گونه در فهرست سرخ ملی برزیل به عنوان گونه در خطر انقراض ثبت شده است. [ ۸]
امروزه تعداد زیادی در اسارت پرورش داده می شود و در تجارت آکواریوم ماهی محبوبی است. [ ۴] [ ۶] این تجارت شامل برخی از فرم های انتخابی ( مانند طلایی، نارنجی و آلبینو ) است که با شکل وحشی و اصلی این گونه متفاوت است. [ ۶]