تبعید چچن ها و اینگوش ها ( چچنی: До́хадар, Махках дахар - «выселение، разрушение»، چچنی: Нохчий а, гӀалгӀай а махкахбахар به زبان اینگوشی: Мехка дахар ) که همچنین به عنوان عملیات عدس شناخته می شود ( روسی: Чечевица انتقال اجباری کل جمعیت وایناخ ( چچن و اینگوش ) قفقاز شمالی به آسیای مرکزی توسط شوروی در ۲۳ فوریه ۱۹۴۴ در طول جنگ جهانی دوم بود. این اخراج به دستور لاورنتی بریا، رئیس ان کا وه ده، پس از تأیید جوزف استالین، رهبر شوروی، به عنوان بخشی از برنامه اسکان اجباری شوروی و انتقال جمعیتی انجام شد که بر چندین میلیون عضو اقلیت های قومی در اتحاد جماهیر شوروی بین دهه های ۱۹۳۰ و ۱۹۵۰ تأثیر گذاشت.
... [مشاهده متن کامل]
این اخراج حداقل از اکتبر ۱۹۴۳ آماده سازی شد و ۱۹۰۰۰ افسر و همچنین ۱۰۰۰۰۰ سرباز ان کا وه ده از سراسر اتحاد جماهیر شوروی در این عملیات شرکت کردند. این اخراج کل ملت های آنها و همچنین انحلال جمهوری خودمختار سوسیالیستی چچنی - اینگوش شوروی را دربر گرفت. پیامدهای جمعیتی این اخراج فاجعه بار و گسترده بود: از ۴۹۶۰۰۰ چچنی و اینگوش که تبعید شدند ( طبق بایگانی شوروی؛ منابع چچنی تعداد اخراج شدگان را ۶۵۰۰۰۰ نفر اعلام کردند ) ، حداقل یک چهارم از بین رفتند. در مجموع، سوابق بایگانی نشان می دهد که بیش از صد هزار نفر در جریان دستگیری ها و حمل و نقل، و در سال های اولیه تبعید خود در قرقیزستان شوروی، قزاقستان شوروی و همچنین روسیه شوروی که برای اسکان اجباری به آنها فرستاده شدند مردند یا کشته شدند. منابع چچنی ادعا می کنند که ۴۰۰۰۰۰ نفر جان خود را از دست داده اند، در حالی که احتمال می رود تعداد بیشتری از اخراج ها وجود داشته باشد. درصد بیشتری از چچنی ها نسبت به هر گروه قومی دیگری که توسط انتقال جمعیت در اتحاد جماهیر شوروی مورد آزار و اذیت قرار گرفته بودند کشته شدند. چچنی ها در تمام آن مدت تحت نظارت اداری مقامات ان کا وه ده بودند.
تبعید ۱۳ سال به طول انجامید و بازماندگان تا سال ۱۹۵۷، پس از اینکه مقامات جدید شوروی تحت رهبری نیکیتا خروشچف بسیاری از سیاست های استالین، از جمله تبعید کشورها را لغو کردند، به سرزمین مادری خود بازنگشتند. یک گزارش محلی نشان می دهد که حدود ۴۳۲۰۰۰ وایناخ تا سال ۱۹۶۱ در چچن - اینگوش شوروی اسکان داده شده اند، اگرچه در تلاش برای اسکان مجدد در قفقاز با موانع زیادی از جمله بیکاری، کمبود مسکن و درگیری های قومیتی با جمعیت محلی روسیه مواجه شدند. سرانجام چچن ها و اینگوش ها بازیابی پیدا کردند و اکثریت جمعیت را دوباره به دست آوردند. این اخراج زخمی دائمی در خاطره بازماندگان و فرزندانشان بر جای گذاشت. ۲۳ فوریه امروز توسط اکثر اینگوش ها و چچن ها به عنوان روز تراژدی یاد می شود. بسیاری در چچن و اینگوشتیا مانند پارلمان اروپا در سال ۲۰۰۴، آن را به عنوان یک اقدام نسل کشی طبقه بندی می کنند.
... [مشاهده متن کامل]
این اخراج حداقل از اکتبر ۱۹۴۳ آماده سازی شد و ۱۹۰۰۰ افسر و همچنین ۱۰۰۰۰۰ سرباز ان کا وه ده از سراسر اتحاد جماهیر شوروی در این عملیات شرکت کردند. این اخراج کل ملت های آنها و همچنین انحلال جمهوری خودمختار سوسیالیستی چچنی - اینگوش شوروی را دربر گرفت. پیامدهای جمعیتی این اخراج فاجعه بار و گسترده بود: از ۴۹۶۰۰۰ چچنی و اینگوش که تبعید شدند ( طبق بایگانی شوروی؛ منابع چچنی تعداد اخراج شدگان را ۶۵۰۰۰۰ نفر اعلام کردند ) ، حداقل یک چهارم از بین رفتند. در مجموع، سوابق بایگانی نشان می دهد که بیش از صد هزار نفر در جریان دستگیری ها و حمل و نقل، و در سال های اولیه تبعید خود در قرقیزستان شوروی، قزاقستان شوروی و همچنین روسیه شوروی که برای اسکان اجباری به آنها فرستاده شدند مردند یا کشته شدند. منابع چچنی ادعا می کنند که ۴۰۰۰۰۰ نفر جان خود را از دست داده اند، در حالی که احتمال می رود تعداد بیشتری از اخراج ها وجود داشته باشد. درصد بیشتری از چچنی ها نسبت به هر گروه قومی دیگری که توسط انتقال جمعیت در اتحاد جماهیر شوروی مورد آزار و اذیت قرار گرفته بودند کشته شدند. چچنی ها در تمام آن مدت تحت نظارت اداری مقامات ان کا وه ده بودند.
تبعید ۱۳ سال به طول انجامید و بازماندگان تا سال ۱۹۵۷، پس از اینکه مقامات جدید شوروی تحت رهبری نیکیتا خروشچف بسیاری از سیاست های استالین، از جمله تبعید کشورها را لغو کردند، به سرزمین مادری خود بازنگشتند. یک گزارش محلی نشان می دهد که حدود ۴۳۲۰۰۰ وایناخ تا سال ۱۹۶۱ در چچن - اینگوش شوروی اسکان داده شده اند، اگرچه در تلاش برای اسکان مجدد در قفقاز با موانع زیادی از جمله بیکاری، کمبود مسکن و درگیری های قومیتی با جمعیت محلی روسیه مواجه شدند. سرانجام چچن ها و اینگوش ها بازیابی پیدا کردند و اکثریت جمعیت را دوباره به دست آوردند. این اخراج زخمی دائمی در خاطره بازماندگان و فرزندانشان بر جای گذاشت. ۲۳ فوریه امروز توسط اکثر اینگوش ها و چچن ها به عنوان روز تراژدی یاد می شود. بسیاری در چچن و اینگوشتیا مانند پارلمان اروپا در سال ۲۰۰۴، آن را به عنوان یک اقدام نسل کشی طبقه بندی می کنند.
