تبریزی، مُلّا رجبعلی ( ـ۱۰۷۰ق)
فیلسوف و متکلم. از مدرسان مشهور عصر صفوی و مورد احترام دانشمندان و حکومتیان بوده است. در حکمت و منطق از استادان روزگارش بود. در مشرب عقلی با ذوقی مشایی و نگرشی تنزیهی و در مباحث الهیات، با قبول اشتراک لفظی وجود، از مخالفان سرسخت حکمت متعالیه به شمار می آید، و صاحب مکتبی فلسفی است که بیش از یک قرن ادامه داشت. از شاگردان مشهور اویند: محمدرفیع پیرزاده صاحب معارف الهیه در بیان مشرب عقلی تبریزی، قاضی سعید قمی، میر قوام الدین رازی، محمدشفیع اصفهانی، عباس مولوی. از آثارش: الاصول الآصفیه؛ رسالۀ اشتراک لفظی؛ اثبات واجب. از وی اشعار پراکنده ای نیز با تخلص «واحد» در تذکره ها به جاست.
فیلسوف و متکلم. از مدرسان مشهور عصر صفوی و مورد احترام دانشمندان و حکومتیان بوده است. در حکمت و منطق از استادان روزگارش بود. در مشرب عقلی با ذوقی مشایی و نگرشی تنزیهی و در مباحث الهیات، با قبول اشتراک لفظی وجود، از مخالفان سرسخت حکمت متعالیه به شمار می آید، و صاحب مکتبی فلسفی است که بیش از یک قرن ادامه داشت. از شاگردان مشهور اویند: محمدرفیع پیرزاده صاحب معارف الهیه در بیان مشرب عقلی تبریزی، قاضی سعید قمی، میر قوام الدین رازی، محمدشفیع اصفهانی، عباس مولوی. از آثارش: الاصول الآصفیه؛ رسالۀ اشتراک لفظی؛ اثبات واجب. از وی اشعار پراکنده ای نیز با تخلص «واحد» در تذکره ها به جاست.
wikijoo: تبریزی،_ملا_رجبعلی_(_ـ۱۰۷۰ق)