تَبریز، شهر
تَبریز، شهر
تَبریز، شهر
تَبریز، شهر
تَبریز، شهر
تَبریز، شهر
تَبریز، شهر
شهری در استان آذربایجان شرقی، مرکز اداری شهرستان تبریز و استان مذکور. در منطقه ای کوهستانی به فاصلۀ ۵۲۴کیلومتری شمال غربی تهران، سر راه تهران به ترکیه و تهران به جمهوری آذربایجان، قرار دارد. رود آجی چای (تلخه رود) از کنار این شهر می گذرد و ارتفاع آن ۱,۳۶۵ متر است. اقلیم تبریز معتدل مایل به سرد و نیمه خشک و میانگین حداکثر دمای آن هجده درجۀ سانتی گراد و معدل حداقل دمای آن ۶.۵ درجۀ سانتی گراد است. میزان بارندگی سالانۀ آن بالغ بر ۳۰۸ میلی متر و جمعیت آن ۱,۳۹۸,۰۶۰ نفر است (۱۳۸۵). از نظر جمعیت چهارمین شهر ایران (بعد از تهران و مشهد و اصفهان) محسوب می شود. شهر تبریز از نظر سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، صنعتی، و نظامی از اهمیت زیادی برخوردار است و از این نظر در ردیف شهر های درجه اول ایران جای دارد. تاریخ بنای تبریز به درستی مشخص نیست. عده ای از مورخین نام آن را مقتبس از واژۀ پهلوی توریز می دانند. بعضی ساختمان آن را به روزگار ساسانیان نسبت داده اند و گروهی بنای شهر را از زبیده، همسر هارون الرشید، می دانند. هنگام حملۀ اعراب مسلمان به ایران، ظاهراً روستای کوچک و گمنامی بود که در زمان سلجوقیانِ عراق و اتابکانِ آذربایجان (۵۳۱-۶۲۲ق) به تدریج اهمیت یافت تا جایی که قزل ارسلان آن را به پایتختی خود برگزید. در ۶۲۲ق، جلال الدین منکبرنی آن را اشغال کرد و مغولان در ۶۲۸ق آن را تصرف، غارت و ویران کردند. اما در زمان ایلخانان مغول بار دیگر رونق یافت. غازان خان، کلیسا ها و کنیسه های شهر را ویران و تبریز را به شهری اسلامی مبدل کرد و آن را به حد اعلای شکوه خود رساند و بنا های بسیاری در آن ایجاد کرد. امیرتیمور گورکان در ۷۸۸ق تبریز را تصرف کرد و به آن آسیب فراوان رساند. جهانشاه قراقویونلو تبریز را در ۸۳۹ق پایتخت خود قرار داد و اوزون حسن آق قوینلو در ۸۷۳ق آن را تصرف کرد و سپس شاه اسماعیل اول صفوی بر این شهر مسلط شد (۹۰۷ق). تبریز مدتی در تصرف عثمانی ها بود. شاه عباس اول صفوی عثمانی ها را از آذربایجان بیرون راند (۱۰۱۲ق) و بار دیگر تبریز به دست ایرانی ها افتاد. افغان ها پس از تصرف ایران، تبریز را به عثمانی ها واگذار کردند؛ اما طولی نکشید که نادرشاه افشار عثمانی ها را شکست داد و آنان را از آذربایجان متواری ساخت. در جنگ های ایران و روس، تبریز ستاد عملیاتی عباس میرزا بود. به فرمان او جَبّاخانه و کارخانۀ توپ ریزی در این شهر احداث شد. در ۱۲۴۳ق ارتش روس، تبریز را تصرف کرد؛ اما به موجب عهدنامۀ ترکمان چای آن جا را تخلیه کرد. در جنگ جهانی اول (۱۹۱۵) بار دیگر روس ها شهر تبریز را اشغال کردند و در ۱۹۱۸ نیز عثمانی ها وارد این شهر شدند و در جنگ جهانی دوم نیز مجدداً ارتش سرخ آن را تصرف کرد و به دنبال آن فرقۀ دموکرات در ۱۳۲۴ش آن جا را از تصرف دولت مرکزی ایران خارج کرد؛ اما سال بعد ناگزیر از تخلیۀ آن شد و تبریز بار دیگر به ایران بازگشت و آرامش بر آن حکمفرما شد و دوران توسعه و ترقی آن آغاز گردید. مکان های تاریخی و دیدنی تبریز عبارت اند از مسجد کبود (قرن ۹ ه )، عمارت ربع رشیدی، ارگ علیشاه، مسجد جامع تبریز، بقعۀ سید حمزه، بقعۀ صاحب الامر، و استخر اِئل گُلی (شاه گلی).
تَبریز، شهر
تَبریز، شهر
تَبریز، شهر
تَبریز، شهر
تَبریز، شهر
تَبریز، شهر
شهری در استان آذربایجان شرقی، مرکز اداری شهرستان تبریز و استان مذکور. در منطقه ای کوهستانی به فاصلۀ ۵۲۴کیلومتری شمال غربی تهران، سر راه تهران به ترکیه و تهران به جمهوری آذربایجان، قرار دارد. رود آجی چای (تلخه رود) از کنار این شهر می گذرد و ارتفاع آن ۱,۳۶۵ متر است. اقلیم تبریز معتدل مایل به سرد و نیمه خشک و میانگین حداکثر دمای آن هجده درجۀ سانتی گراد و معدل حداقل دمای آن ۶.۵ درجۀ سانتی گراد است. میزان بارندگی سالانۀ آن بالغ بر ۳۰۸ میلی متر و جمعیت آن ۱,۳۹۸,۰۶۰ نفر است (۱۳۸۵). از نظر جمعیت چهارمین شهر ایران (بعد از تهران و مشهد و اصفهان) محسوب می شود. شهر تبریز از نظر سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، صنعتی، و نظامی از اهمیت زیادی برخوردار است و از این نظر در ردیف شهر های درجه اول ایران جای دارد. تاریخ بنای تبریز به درستی مشخص نیست. عده ای از مورخین نام آن را مقتبس از واژۀ پهلوی توریز می دانند. بعضی ساختمان آن را به روزگار ساسانیان نسبت داده اند و گروهی بنای شهر را از زبیده، همسر هارون الرشید، می دانند. هنگام حملۀ اعراب مسلمان به ایران، ظاهراً روستای کوچک و گمنامی بود که در زمان سلجوقیانِ عراق و اتابکانِ آذربایجان (۵۳۱-۶۲۲ق) به تدریج اهمیت یافت تا جایی که قزل ارسلان آن را به پایتختی خود برگزید. در ۶۲۲ق، جلال الدین منکبرنی آن را اشغال کرد و مغولان در ۶۲۸ق آن را تصرف، غارت و ویران کردند. اما در زمان ایلخانان مغول بار دیگر رونق یافت. غازان خان، کلیسا ها و کنیسه های شهر را ویران و تبریز را به شهری اسلامی مبدل کرد و آن را به حد اعلای شکوه خود رساند و بنا های بسیاری در آن ایجاد کرد. امیرتیمور گورکان در ۷۸۸ق تبریز را تصرف کرد و به آن آسیب فراوان رساند. جهانشاه قراقویونلو تبریز را در ۸۳۹ق پایتخت خود قرار داد و اوزون حسن آق قوینلو در ۸۷۳ق آن را تصرف کرد و سپس شاه اسماعیل اول صفوی بر این شهر مسلط شد (۹۰۷ق). تبریز مدتی در تصرف عثمانی ها بود. شاه عباس اول صفوی عثمانی ها را از آذربایجان بیرون راند (۱۰۱۲ق) و بار دیگر تبریز به دست ایرانی ها افتاد. افغان ها پس از تصرف ایران، تبریز را به عثمانی ها واگذار کردند؛ اما طولی نکشید که نادرشاه افشار عثمانی ها را شکست داد و آنان را از آذربایجان متواری ساخت. در جنگ های ایران و روس، تبریز ستاد عملیاتی عباس میرزا بود. به فرمان او جَبّاخانه و کارخانۀ توپ ریزی در این شهر احداث شد. در ۱۲۴۳ق ارتش روس، تبریز را تصرف کرد؛ اما به موجب عهدنامۀ ترکمان چای آن جا را تخلیه کرد. در جنگ جهانی اول (۱۹۱۵) بار دیگر روس ها شهر تبریز را اشغال کردند و در ۱۹۱۸ نیز عثمانی ها وارد این شهر شدند و در جنگ جهانی دوم نیز مجدداً ارتش سرخ آن را تصرف کرد و به دنبال آن فرقۀ دموکرات در ۱۳۲۴ش آن جا را از تصرف دولت مرکزی ایران خارج کرد؛ اما سال بعد ناگزیر از تخلیۀ آن شد و تبریز بار دیگر به ایران بازگشت و آرامش بر آن حکمفرما شد و دوران توسعه و ترقی آن آغاز گردید. مکان های تاریخی و دیدنی تبریز عبارت اند از مسجد کبود (قرن ۹ ه )، عمارت ربع رشیدی، ارگ علیشاه، مسجد جامع تبریز، بقعۀ سید حمزه، بقعۀ صاحب الامر، و استخر اِئل گُلی (شاه گلی).
wikijoo: تبریز،_شهر