[ویکی نور] تبرک و توسل، اثر علامه عبدالحسین امینی (تبریز، 1281-1349 ش، نجف) است که آن را جواد محدثی (متولد سراب، 1332ش) از کتاب «الغدیر» برگزیده و از عربی به فارسی ترجمه کرده است. هدف کتاب، اثبات مشروعیت تبرک و توسل به اهل بیت عصمت و طهارت(ع) و پاسخ به شبهات مربوط به آن است.
درباره اثر حاضر، چند نکته گفتنی است:
علامه امینی در متن عربی کتاب «الغدیر» چنین نوشته است: «النذور لأهل القبور... ما شذت الشیعة فی المسئلة عما أصفقت علیه الأُمة الإسلامیة سلفاً و خلفاً؛ فقد بسط الخالدی فیها القول فی کتابه صلح الإخوان و مجمل ذلک التفصیل، أنَّ المسئلة تدور مدار نیات الناذرین و إنَّما الأعمال بالنیات، فإن کان قصد الناذر المیت نفسه و التقرب إلیه بذلک لم یجز قولا واحداً و إن کان قصده وجه اللَّه تعالی و انتفاع الأحیاء بوجه من الوجوه و ثوابه لذلک المنذور له المیت سواء عین وجهاً من وجوه الانتفاع أو أطلق القول فیه و یکون هناک ما یطرد الصرف فیه فی عرف الناس من مصالح القبر أو أهل بلده أو مجاوریه أو الفقراء عامة أو أقرباء المیت أو نحو ذلک، ففی هذه الصورة یجب الوفاء بالمنذور و حکی القول بذلک عن الأذرعی و الزرکشی و ابن حجر الهیتمی المکی و الرملی الشافعی و القبانی البصری و الرافعی و النووی و علاءالدین الحنفی و خیرالدین الرملی الحنفی و الشیخ محمد الغزی و الشیخ قاسم الحنفی» .
جناب آقای محدثی چنین ترجمه کرده است: «نذر و نیاز... در این مسئله، شیعه راهی جدا از امت اسلامی در گذشته و حال ندارد. جواز نذر و نیاز برای مردگان و نیز اولیای الهی، مورد قبول علمای اهل سنت است. از جمله، «خالدی» گفته است: «مسئله، دائر مدار نیت نذرکنندگان است؛ اگر قصد نذرکننده، تقرب به خود مرده است، این به اتفاق، جایز نیست، ولی اگر قصد او تقرب به خداست و ثواب آن را هدیه به متوفی یا صاحب قبر می کند، مانعی ندارد؛ چه منافع خاصی از نذر را مورد نظر داشته باشد یا به نحو مطلق باشد که در عرف مردم، منصرف به منافع صاحب قبر یا اهل شهر او یا همسایگان یا فقیران یا بستگان میت می شود؛ در این صورت، نذر صحیح است و عمل به آن لازم است. این نکته از بسیاری از علما نقل شده است؛ همچون اذرعی، زرکشی، ابن حجر، رملی، رافعی و...»» . همان طورکه ملاحظه می شود برگردان فارسی، درست و زیبا انجام شده و کوشش مترجم محترم در رساندن پیام نویسنده موفقیت آمیز است، جز آنکه گاه مطلب، خلاصه شده و مترجم محترم، ارجاع درون متنی نویسنده را به صورت پاورقی آورده است؛ در نتیجه می توان گفت زبان و ادبیات ترجمه، رسا و شیوا است و با مقابله اجمالی به نظر می رسد که در این ترجمه، دقت و امانت مراعات شده است و اشکال و اشتباهی ملاحظه نشد.
مطالعه کتاب تبرک و توسل در پایگاه کتابخانه دیجیتال نور
درباره اثر حاضر، چند نکته گفتنی است:
علامه امینی در متن عربی کتاب «الغدیر» چنین نوشته است: «النذور لأهل القبور... ما شذت الشیعة فی المسئلة عما أصفقت علیه الأُمة الإسلامیة سلفاً و خلفاً؛ فقد بسط الخالدی فیها القول فی کتابه صلح الإخوان و مجمل ذلک التفصیل، أنَّ المسئلة تدور مدار نیات الناذرین و إنَّما الأعمال بالنیات، فإن کان قصد الناذر المیت نفسه و التقرب إلیه بذلک لم یجز قولا واحداً و إن کان قصده وجه اللَّه تعالی و انتفاع الأحیاء بوجه من الوجوه و ثوابه لذلک المنذور له المیت سواء عین وجهاً من وجوه الانتفاع أو أطلق القول فیه و یکون هناک ما یطرد الصرف فیه فی عرف الناس من مصالح القبر أو أهل بلده أو مجاوریه أو الفقراء عامة أو أقرباء المیت أو نحو ذلک، ففی هذه الصورة یجب الوفاء بالمنذور و حکی القول بذلک عن الأذرعی و الزرکشی و ابن حجر الهیتمی المکی و الرملی الشافعی و القبانی البصری و الرافعی و النووی و علاءالدین الحنفی و خیرالدین الرملی الحنفی و الشیخ محمد الغزی و الشیخ قاسم الحنفی» .
جناب آقای محدثی چنین ترجمه کرده است: «نذر و نیاز... در این مسئله، شیعه راهی جدا از امت اسلامی در گذشته و حال ندارد. جواز نذر و نیاز برای مردگان و نیز اولیای الهی، مورد قبول علمای اهل سنت است. از جمله، «خالدی» گفته است: «مسئله، دائر مدار نیت نذرکنندگان است؛ اگر قصد نذرکننده، تقرب به خود مرده است، این به اتفاق، جایز نیست، ولی اگر قصد او تقرب به خداست و ثواب آن را هدیه به متوفی یا صاحب قبر می کند، مانعی ندارد؛ چه منافع خاصی از نذر را مورد نظر داشته باشد یا به نحو مطلق باشد که در عرف مردم، منصرف به منافع صاحب قبر یا اهل شهر او یا همسایگان یا فقیران یا بستگان میت می شود؛ در این صورت، نذر صحیح است و عمل به آن لازم است. این نکته از بسیاری از علما نقل شده است؛ همچون اذرعی، زرکشی، ابن حجر، رملی، رافعی و...»» . همان طورکه ملاحظه می شود برگردان فارسی، درست و زیبا انجام شده و کوشش مترجم محترم در رساندن پیام نویسنده موفقیت آمیز است، جز آنکه گاه مطلب، خلاصه شده و مترجم محترم، ارجاع درون متنی نویسنده را به صورت پاورقی آورده است؛ در نتیجه می توان گفت زبان و ادبیات ترجمه، رسا و شیوا است و با مقابله اجمالی به نظر می رسد که در این ترجمه، دقت و امانت مراعات شده است و اشکال و اشتباهی ملاحظه نشد.
مطالعه کتاب تبرک و توسل در پایگاه کتابخانه دیجیتال نور
wikinoor: تبرک_و_توسل