تَبَرّائیان
(یا: اهل تَبَرّی) جماعتی شیعی که امامت و ولایت را حق مسلّم امام علی (ع) و فرزندانش می دانند و از ظلم کنندگان بر آل محمد (ص) تبرّی می جویند. وجوب برائت از مخالفان و معاندان پیامبر و اهل بیت، در کتب اخبار شیعه و احادیث ائمه تصریح شده است. اعتقاد به تبرّی که پیشینۀ آن به قرن ۱ق می رسد، در عهد عباسیان و آل بویه و سلاجقه نیز مرسوم بود و اهل تبرّی که در این دوره ها گاه به سبب افراط در اظهار تبرّی با خشونت اُمَرا روبه رو می شدند، تقیه می کردند. تبرائیان در دورۀ صفویه آشکارا در مساجد و کوی و برزن به لعن غاصبانِ حق اهل بیت می پرداختند و در این امر افراط می کردند و بر در و دیوار اماکن عمومی اشعار و عباراتی در این زمینه می نوشتند. اگرچه شاه اسماعیل دوم صفوی فرمان به ترک تبرّی داد و شاه عباس اول صفوی و نادرشاه افشار نیز تبرائیان را از افراط در تبرّی منع کردند، اما این رسم در عهد زندیه و قاجاریه، با وجود ممانعت هایی از سوی دولت، همچنان در میان عامۀ مردم رایج بود. برخی آداب و رسوم که سبب تفرقۀ میان شیعه و سنی بوده است، از رسوم تبرائیان است.
(یا: اهل تَبَرّی) جماعتی شیعی که امامت و ولایت را حق مسلّم امام علی (ع) و فرزندانش می دانند و از ظلم کنندگان بر آل محمد (ص) تبرّی می جویند. وجوب برائت از مخالفان و معاندان پیامبر و اهل بیت، در کتب اخبار شیعه و احادیث ائمه تصریح شده است. اعتقاد به تبرّی که پیشینۀ آن به قرن ۱ق می رسد، در عهد عباسیان و آل بویه و سلاجقه نیز مرسوم بود و اهل تبرّی که در این دوره ها گاه به سبب افراط در اظهار تبرّی با خشونت اُمَرا روبه رو می شدند، تقیه می کردند. تبرائیان در دورۀ صفویه آشکارا در مساجد و کوی و برزن به لعن غاصبانِ حق اهل بیت می پرداختند و در این امر افراط می کردند و بر در و دیوار اماکن عمومی اشعار و عباراتی در این زمینه می نوشتند. اگرچه شاه اسماعیل دوم صفوی فرمان به ترک تبرّی داد و شاه عباس اول صفوی و نادرشاه افشار نیز تبرائیان را از افراط در تبرّی منع کردند، اما این رسم در عهد زندیه و قاجاریه، با وجود ممانعت هایی از سوی دولت، همچنان در میان عامۀ مردم رایج بود. برخی آداب و رسوم که سبب تفرقۀ میان شیعه و سنی بوده است، از رسوم تبرائیان است.
wikijoo: تبراییان