تبختریه

لغت نامه دهخدا

( تبختریة ) تبختریة. [ ت َ ب َ ت ُ ری ی َ ] ( ع مص جعلی ، اِ مص ) رفتار با وقار و تبختر. ( ناظم الاطباء ). رفتار متکبر خودپسند. ( از قطرالمحیط ).

فرهنگ فارسی

رفتار با وقار و تبختر . رفتار متکبر و خودپسند .

پیشنهاد کاربران

تَبَخْتُر؛ یک کانسپت کلامی متشکل از دو کلمه ی تَب و پُختن با مفهوم سوزاندن و تب دار کردن.
جوری رفتار کردن که باعث پُختنِ دل دیگران و دل سوزاندن و داغ به دل دیگران شود.
با تفسیر موازی و غیرانطباقی به معنی؛
پُز و افاده و تفرعن، تکبر، رفتار متکبر خودپسند، به خودبالیدن، فخر فروختن،

بپرس