تباین کلی. [ ت َ ی ُ ن ِ ک ُل ْ لی ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) ( اصطلاح منطق ) هرگاه نسبت بین دو مفهوم کلی چنان باشد که مفهوم یکی بر هیچ یک از مصادیق دیگری منطبق نگردد، آن نسبت را تباین کلی نامند مانند مفهوم انسان و سگ ومرجع تباین کلی به دو قضیه سالبه کلیه است. ( از تعریفات جرجانی ) ( از کشاف اصطلاحات الفنون ج 1 ص 173 ).
فرهنگ فارسی
تباین هر گاه نسبت بین دو مفهوم کلی چنان باشد که مفهوم یکی بر هیچیک از مصادیق دیگری منطبق نگردد آن نسبت را تباین کلی نامند مانند مفهوم انسان و سگ و مرجع تباین کلی بدو قضی. سالب. کلیه است .
