تباین جزئی

[ویکی فقه] تباین جزئی یکی از اصطلاحات به کار رفته در علم منطق بوده و به معنای عدم اجتماع دو مفهوم کلی در برخی مصادیق است.
تباین جزئی، عدم اجتماع دو مفهوم کلی در بعضی از موارد (مصادیق) است؛ خواه در موارد دیگر اجتماع کنند یا نه؛ پس تباین جزئی شامل تباین کلی و عموم و خصوص من وجه می شود، زیرا عموم و خصوص من وجه، قطعاً در بعضی از مصادیق، اجتماع نخواهند کرد و دو کلی متباین، تباین جزئی هم دارند، ازاین رو تباین جزئی، نسبت جدیدی در مقابل نسب اربعه نیست، بلکه جامع بین عموم و خصوص من وجه و تباین کلی است.
مستندات مقاله
در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است: • مجتهد خراسانی (شهابی)، محمود، رهبر خرد.• مظفر، محمدرضا، المنطق.
۱. ↑ مظفر، محمدرضا، المنطق، ص۸۲.
...