تبالی
لغت نامه دهخدا
تبالی. [ ت َ ] ( ص نسبی ) منسوب به تبالة که نام جایی است در نواحی مکه. ( انساب سمعانی ورق 102 الف ). رجوع به تبالة شود.
تبالی. [ ت َ ] ( اِخ ) ابوایوب سلیمان بن داودبن سالم بن زید التبالی منسوب به تباله و از محدثان بود. وی از محمدبن عثمان بن عبداﷲبن مقلاس ثقفی الطائفی روایت کرد و ابوحاتم رازی از وی حدیث شنید. ( از معجم البلدان ج 2 ص 358 ). و رجوع به انساب سمعانی ورق 102 الف شود.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید