تبادل افول اعتبار

تبادل افول اعتبار یا یا مبادلۀ نُکول اعتبار ( به انگلیسی: credit default swap ( CDS ) ) نوعی مبادلهٔ موافقتنامه های مالی است که فروشندهٔ تبادل، در صورت زیان در وام یا هر اتفاق اعتباری دیگر، زیان خریدار را جبران نماید. خریدار CDS یک سری از پرداخت ها را ( به عنوان مبلغ CDS یا توسعهٔ آن ) به فروشنده انجام می دهد، در برابر اگر در وام ضرر کند مابه التفاوت را دریافت می کند. این روش توسط شخصی به نام بلیت مسترز از مؤسسهٔ جی. پی. مورگان در سال ۱۹۹۴ ابداع شد.
در صورت زیان، خریدار ( معمولاً به اندازهٔ ارزش اسمی وام ) غرامت دریافت می کند، و فروشنده مالکیت وام زیان دیده را از آن خود می کند. [ ۱] با این حال، هرکسی می تواند یک قرارداد CDS را خریداری کند، حتی خریدارانی که سند وام را نگرفته اند و کسانی که سهم قابل بیمه کردن مستقیمی از وام ندارند ( این قبیل قراردادها را CDS لخت می نامند ) . مقاوله نامه ای وجود دارد که اگر قراردادهای CDS پرداخت نشدهٔ بیشتری نسبت به قراردادهای موجود وجود داشته باشد، مزایدهٔ اعتباری انجام می شود. مبلغ دریافتی معمولاً به طرز قابل ملاحظه ای از ارزش اسمی وام کمتر است. [ ۲]
تبادل افول اعتبار از سال های ابتدایی دههٔ ۱۹۹۰ وجود داشته، ولی استفاده از آن پس از سال ۲۰۰۳ افزایش یافته است. در پایان سال ۲۰۰۷، میزان شاخص CDS، ۶۲٫۲ تریلیون دلار[ ۳] بود که در نیمهٔ سال ۲۰۱۰ به ۲۶٫۳ تریلیون دلار[ ۴] کاهش یافت، و بنا به گزارش ها در ابتدای ۲۰۱۲ میلادی ۲۵٫۵ تریلیون دلار[ ۵] بوده است. CDSها در بورس داد و ستد نشده اند و نیازی هم به گزارش بده بستان ها به بازرس دولت نبوده است. [ ۶] طی بحران مالی سال های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۰، فقدان شفافیت در این بازار بزرگ برای تنظیم کنندگان به یک نگرانی بدل شد که می توانست به صورت یک ریسک سیستماتیک دربیاید. [ ۷] [ ۸] [ ۹] [ ۱۰] در ماه مارس ۲۰۱۰، خزانهٔ اطلاعات تجاری اعلام کرد که می تواند دسترسی بزرگتری برای تنظیم کنندگان به وجود بیاورد.