تب طلا در کالیفرنیا

تَبِ طلا در کالیفرنیا (California gold rush)
در تاریخ ایالات متحدۀ امریکا، هجوم جویندگان طلا به کوهستان سیِرا نوادا، در کالیفرنیا، پس از کشف طلا در امریکن ریور. در ژانویۀ ۱۸۴۸، مساحی امریکایی با نام جیمز مارشال در امریکن ریور طلا کشف کرد. طی دو سال، بیش از ۱۰۰هزار نفر به امید کسب ثروت به کالیفرنیا سرازیر شدند و سان فرانسیسکو، که روستایی ساحلی بود، به بزرگ ترین شهر غرب امریکا تبدیل شد. پیشاهنگ همۀ آنان «معدنچیان ۱۸۴۹» بودند که با دلیجان های خود گِریت پِلِینز (پهن دشت) را زیر پا گذاشتند و از کوه های راکی گذشتند. تب طلا در ۱۸۵۶ فروکش کرد، اما بهره برداری از نواحی غرب امریکا آغاز شد.
جامعۀ معدن کاری. در پی کشف مارشال در ۱۸۴۸، معدنچیانی از امریکا و ملیت های دیگر، مانند چینی و مکزیکی، رفته رفته عازم کالیفرنیا شدند. بیشتر آن ها مردان جوان بودند و همین عامل بر ماهیّت شهرک هایی که برای معدنچیان تأسیس شد، تأثیر زیادی گذاشت. در اواخر تابستان ۱۸۴۹، بخش اعظم معدنچیان امریکایی وارد این منطقه شده بودند و شهرهای منطقه صحنۀ انواعِ جنایات و هرگونه فسادِ ممکن بود.
میراث ماندگار. تب طلا در امریکا و کالیفرنیا تأثیر دیرپایی داشت. شهر سان فرانسیسکو درپی هجوم جویندگان طلا بنا شد. در اوایل ۱۸۴۸، سان فرانسیسکو روستای کوچکی با چند صد نفر جمعیت در حاشیۀ خلیج سان فرانسیسکو بود، امّا در پایان ۱۸۴۹، جمعیت آن به ده ها هزار نفر رسید و بزرگ ترین شهر غرب امریکا شد. پس از فروکش کردن نخستین هجوم، بسیاری از شهرک های معدنچیان بر جای ماندند و سکنۀ دایم یافتند. همچنین، خطوط راه آهنی احداث شدند که شهرها و نواحی معدنکاری را به هم متصل می کردند. ثروتی که جویندگان طلا کسب کردند، سبب رونق اقتصاد محلی و اقتصاد سایر نواحی امریکا شد. تلخ ترین پیامد تب طلا تأثیر آن بر زندگی سرخ پوستان کالیفرنیا بود. معدنچیان آن ها را به بردگی می گرفتند و به قتل می رساندند و درنتیجۀ تبانی، دولت ایالتی کالیفرنیا مستقیماً از این عملیات پشتیبانی می کرد. بر اثر این کشتار ازجمعیت سرخ پوستان ۹۰ درصد کاسته شد.
تأثیر معدنچیان ۴۹. مهم ترین پیامد تب طلا برای امریکا ناشی از هجوم معدنچیانِ شرق در ۱۸۴۹ بود که به «معدنچیان ۴۹» معروف شدند. اغلب این معدنچیان هرگز به ثروت دست نیافتند، اما سفرهای آنان تأثیر انکارناپذیری بر مهاجرت های بعدی به سوی غرب داشت. آنان نخستین امریکایی های سفیدپوستی بودند که در قالبِ دسته های بزرگ از گِریت پِلِینز عبور کردند و راه را برای سفر مردم عادی از شرق به سرزمین های غربی هموار کردند. «معدنچیان ۴۹» در دسته های بزرگ یا با کاروان های دلیجان سفر می کردند و ساکنان قبلی کوهستان را برای راهنمایی به خدمت می گرفتند. خانواده های مهاجری که به سمت غرب می رفتند تا در زمین های اورگون و کالیفرنیا، که به موجب «قانون تصرف» (۱۸۴۲) به آن ها واگذار می شد به کشت وزرع بپردازند، مسیر همین پیش گامان را دنبال کردند. برطبق «قانون تصرف»، هر مهاجر می توانست پس از چهارده ماه اقامت زمینی به وسعت ۶۵ هکتار را به حداقل قیمت بخرد. «معدنچیان ۴۹» برای عبور از کوهستان راکی راه گذرگاه جنوبی را در پیش گرفتند و خبر سفر موفقیت آمیز آنان به سرعت در شرق امریکا پخش شد. پس از تب طلا در کالیفرنیا، بخش های شرقی و غربی امریکا بخش های کشوری واحد به شمار آمدند.