تائوئیسم (Taoism)
(یا: دائویسم) مکتب فلسفی چینی، پایه گذاری آن منتسب به لائوتسه (قرن ۶پ م)، و کتاب مقدس آن تائو ته چینگ/دائو دِ جینگ. تائو/دائو (به معنی طریقت یا راه) بر اصل مکتوم عالم دلالت می کند و بر آنچه بیش از عمل صالح تأکید می شود تعامل هماهنگ با محیط است که خود رفتار درست را تضمین می کند. وجه سحرآمیز مکتب تائو در ای چینگ یا کتاب تغییرات، که کتابی فال گونه است، نمایش داده شده است. اعتقاد بر این است که نیروهای متخالف یین و یانگ با تنش پویای بین خود همۀ عالم و حیات را در حال تعادل نگاه می دارند. یین مادینه و آبناک است، نیروی نهفته در ماه و باران که در زمستان به اوج خود می رسد؛ و یانگ نرینه و سخت است، نیروی خورشید و خاک که در تابستان اوج می گیرد. وجه سحرآمیز و آیینیِ مکتب تائو از قرن ۲م نضج گرفت و از عوامل عمدۀ رشد مردمی آن بود. در تائو بر خلود جسمانی از طریق کوشش در رژیم غذایی و روزه تا کیمیاگری تأکید می شود. تا قرن ۳م رفته رفته پرستش خدایان ازجمله خدای اجاق، تسائوچون، آغاز شد. از قرن ۴م رقابت پیروان تائو با بوداییان مهایانا بالا گرفت و به سرکوب یکی به دست دیگری انجامید. سرکوب با همانندگردی دو جانبه پایان گرفت و آیین تائو صاحب جوامع رهبانی شبیه راهبان بودایی شد. متون تائو حافظ سنت تربیت جسمی و روحی و روش های استفاده از شفای ایمانی، تسخیر ارواح، و سلوک در طلب خلود است. دومین اثر مهم، طریقت ژوآنگزی، از شخصی به همین نام است که در حدود ۲۸۶ـ ۳۸۹پ م می زیست.
(یا: دائویسم) مکتب فلسفی چینی، پایه گذاری آن منتسب به لائوتسه (قرن ۶پ م)، و کتاب مقدس آن تائو ته چینگ/دائو دِ جینگ. تائو/دائو (به معنی طریقت یا راه) بر اصل مکتوم عالم دلالت می کند و بر آنچه بیش از عمل صالح تأکید می شود تعامل هماهنگ با محیط است که خود رفتار درست را تضمین می کند. وجه سحرآمیز مکتب تائو در ای چینگ یا کتاب تغییرات، که کتابی فال گونه است، نمایش داده شده است. اعتقاد بر این است که نیروهای متخالف یین و یانگ با تنش پویای بین خود همۀ عالم و حیات را در حال تعادل نگاه می دارند. یین مادینه و آبناک است، نیروی نهفته در ماه و باران که در زمستان به اوج خود می رسد؛ و یانگ نرینه و سخت است، نیروی خورشید و خاک که در تابستان اوج می گیرد. وجه سحرآمیز و آیینیِ مکتب تائو از قرن ۲م نضج گرفت و از عوامل عمدۀ رشد مردمی آن بود. در تائو بر خلود جسمانی از طریق کوشش در رژیم غذایی و روزه تا کیمیاگری تأکید می شود. تا قرن ۳م رفته رفته پرستش خدایان ازجمله خدای اجاق، تسائوچون، آغاز شد. از قرن ۴م رقابت پیروان تائو با بوداییان مهایانا بالا گرفت و به سرکوب یکی به دست دیگری انجامید. سرکوب با همانندگردی دو جانبه پایان گرفت و آیین تائو صاحب جوامع رهبانی شبیه راهبان بودایی شد. متون تائو حافظ سنت تربیت جسمی و روحی و روش های استفاده از شفای ایمانی، تسخیر ارواح، و سلوک در طلب خلود است. دومین اثر مهم، طریقت ژوآنگزی، از شخصی به همین نام است که در حدود ۲۸۶ـ ۳۸۹پ م می زیست.
wikijoo: تایوییسم