تایه
لغت نامه دهخدا
تایه. [ ی َ / ی ِ ] ( اِ ) نخی که تابیده شده باشد. ( لسان العجم شعوری ج 1 ورق 292 ). رشته باریک. ( ناظم الاطباء ). || روشنی روغن ، هر نوع که باشد. ( لسان العجم ایضاً ). || جلوه ظاهری هرچیز فربهی. || جای خشک کردن علف و جای خشک کردن خرما. ( ناظم الاطباء ).
تایه. [ ی َ / ی ِ ] ( اِ ) دایه. ( ناظم الاطباء ). در تداول عوام دایه. حاضِنَة. رجوع به دایه شود.
تایه. [ ی َ / ی ِ ] ( اِ ) تلی از پهن خشک برای سوخت حمام یا جز آن. || علف روی هم انباشته. خرمن سوخت حمام یا جز آن. خرمن.
- تایه علف ؛ توده علف. ( ناظم الاطباء ). تلی از علف ، خرمن علف که برای سوخت یا جز آن انبار کنند.
- تایه پهن ؛ توده بزرگ سرگین چارپایان که بر بام حمام یا جای دیگر گرد کنند. رجوع به تایه زدن شود.
تأیه. [ ت َ ءَی ْ ی ُ ] ( ع مص ) ( از «ای ی » ) تلبث. تحبس. ( منتهی الارب ). توقف. درنگ.
فرهنگ فارسی
تحبس . توقف درنگ .
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
گویش مازنی
دانشنامه عمومی
پیشنهاد کاربران
تایه در گیلکی به ابریشم تابیده گفته میشه و اسم دخترانه گیلکی هم هستش
کسی که بچه های زیادی رو که مال خودش نبوده ودرحقشون مادری کرده وشیر داده تایه میگن یاهمون دایه
تایه یک نام زیبای دخترانه با ریشه گیلکی هستش ؛ در گیلکی تایه به معنی ابریشم تابیده هستش