تاکوکلین

تاکوکلین یا ناحیهٔ دیفرنسیال، ( به انگلیسی: Tachocline ) در ستارگان با بیش از ۰٫۳ جرم خورشیدی، بین ناحیه تابشی و بخش بیرونی ناحیه همرفتی است که در اثر چرخش دیفرنسیال با سرعت متفاوتی با ناحیهٔ مجاور در حال چرخش است. این مسئله باعث می شود منطقه با تنش برشی ( مایعات ) زیادی مواجه باشد، زیرا نرخ تغییر سرعت چرخش بسیار بالا است؛ قسمت بیرونی همرفت به صورت معمولیِ یک مایع با چرخش افتراقی، با قطب های به آرامی در حال چرخش، و استوای به سرعت در حال چرخش، در تنش است. فضای داخلی تابشی، چرخش بدن جامد را نشان می دهد، احتمالاً به دلیل وجود یک میدان فسیلی. میزان چرخش در در بخش درونی تقریباً با چرخش در عرض های میانی برابر است؛ یعنی بین نرخ چرخش آهسته تر در قطب های کند، و استوای سریع. نتایج اخیر لرزه شناسی خورشیدی نشان می دهد که موقعیت تاکوکلین در شعاع حداکثر ۰٫۷۰ شعاع خورشیدی قرار دارد ( اندازه گیری از هسته، یعنی تا سطح یک شعاع خورشیدی است ) ، با ضخامتی برابر ۰٫۰۴ شعاع خورشیدی. این بدان معنی است که این منطقه دارای برش بسیار بزرگی است؛ راهی که از آن، میدان های مغناطیسی در مقیاس بزرگ می تواند شکل گیرد.
باور کنونی بر این است که وضعیت هندسی و پهنای ناحیهٔ تاکوکلین نقش مهمی در مدل های دینامیکی ستاره ای دارد در ایجاد دینامو یا ژنراتور خورشیدی با پیچاندن میدان ضعیف تر پولوئیدی برای ایجاد یک میدان بسیار قوی تر توروئیدی ایفا می کند. مشاهدات رادیویی اخیر ستاره های خنک کننده و کوتوله های قهوه ای، که هسته تابشی ندارند و فقط یک منطقه همرفت دارند، نشان می دهد که آن ها هنوز میدان های مغناطیسی در مقیاس بزرگ، با توان خورشیدی را حفظ می کنند و علی رغم نداشتن خط تاکوکلین، فعالیت های خورشیدمانندی را نشان می دهند. این نشان می دهد که منطقهٔ همرفت به تنهایی ممکن است مسئول عملکرد دینام خورشیدی باشد. [ ۱]