تأتاء.[ ت َءْ ] ( ع ص ) ( از ثلاثی مجرد ت َءَءَ ) آنکه زبانش در «تا» آویزد. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). آنکه زبانش در «تاء» لکنت داشته باشد. ( ناظم الاطباء ). || آنکه وقت جماع حدث کند. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( قطر المحیط ). || آنکه پیش از ادخال انزال کند. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || ( اِمص ) تبختر در جنگ. || ( اِ ) حکایت آواز و رفتار کودک. ( منتهی الارب ) ( قطر المحیط ).
