تامارا هوروویتز ( ۷ نوامبر ۱۹۵۰–۳۰ ژانویه ۲۰۰۰ ) فیلسوف آمریکایی بود که روی معرفت شناسی، فلسفه فمینیستی و فلسفه علم کار می کرد. او بیشتر دوران حرفه ای خود را در دانشگاه پیتسبورگ گذراند و در سپتامبر ۱۹۹۹ به ریاست دپارتمان فلسفه در آنجا منصوب شد، اما چند ماه بعد درگذشت.
... [مشاهده متن کامل]
هوروویتز در ۷ نوامبر ۱۹۵۰ در بروکلین، نیویورک، از یک مادر شاعر و کلاژیست و یک پدر کارگردان و نویسنده به دنیا آمد. در سن ۱۵ سالگی و با وجود فعالیت هایش علیه جنگ ویتنام، به او بورسیه تحصیلی برای تحصیل ریاضیات در دانشگاه شیکاگو پیشنهاد شد. او برای لیسانس در این دانشگاه تحصیل کرد، وی توسط الیزابت آنسکوم آموزش یافت و در سال ۱۹۷۱ فارغ التحصیل شد. او سپس به تحصیل در رشته فلسفه در موسسه فناوری ماساچوست ( MIT ) پرداخت و اولین زنی بود که پس از فارغ التحصیلی در سال ۱۹۷۶ دکترای فلسفه را از این دانشگاه دریافت کرد، و همچنین اولین زنی بود که مدرک دکترا از گروه زبان شناسی و فلسفه MIT دریافت کرد. در اواسط بیست سالگی، او به مدت دو سال به آینه نگاه نکرد. اگرچه در ابتدا این کار به عنوان بخشی از زیر سؤال بردن دلبستگی به ظاهر انجام می شد، اما او را به این باور رساند که احساس خود را می توان از طریق تمرکز بر ظاهر فیزیکی تحریف کرد.
پس از دکترای خود، هوروویتز از سال ۱۹۷۷ تا ۱۹۷۸ به عنوان دانشجوی فوق دکتری اندرو ملون به دانشگاه پیتسبورگ ( پیت ) رف، پس از آن در کالج واسار ( استادیاری فلسفه ۱۹۷۴–۱۹۷۸ ) ، دانشگاه نیویورک ( استادیار فلسفه، ۸۳–۱۹۷۸ ) و کالج ایالتی خرید، دانشگاه ایالتی نیویورک ( استاد مدعو فلسفه، ۴–۱۹۸۳ ) به تدریس پرداخت. او در سال ۱۹۸۵ به عنوان استادیار مدعو به پیتسبورگ بازگشت. در همان سال، او «حقیقت پیشین» را در مجله فلسفه منتشر کرد، این مقاله در جلد هشتم از سالانه فیلسوفان به عنوان یکی از بهترین مقالات فلسفی سال گنجانده شد. او سال بعد استادیار دانشکده پیت شد. او ( با جرالد جی. ماسی ) مجموعه ای از ۲۱ مقاله را که از کنفرانسی در پیت در مورد فلسفه علم به دست آمد، تدوین کرد. این مجموعه نوشتارها توسط رومن و لیتلفیلد به عنوان آزمایش های فکری در علم و فلسفه در سال ۱۹۹۱ منتشر شد وی در سال ۱۳۷۲ به سمت دانشیاری فلسفه و دانشیاری مطالعات زنان ارتقا یافت و همچنین به عنوان دانشیار مرکز فلسفه علم دانشگاه منصوب شد.
... [مشاهده متن کامل]
هوروویتز در ۷ نوامبر ۱۹۵۰ در بروکلین، نیویورک، از یک مادر شاعر و کلاژیست و یک پدر کارگردان و نویسنده به دنیا آمد. در سن ۱۵ سالگی و با وجود فعالیت هایش علیه جنگ ویتنام، به او بورسیه تحصیلی برای تحصیل ریاضیات در دانشگاه شیکاگو پیشنهاد شد. او برای لیسانس در این دانشگاه تحصیل کرد، وی توسط الیزابت آنسکوم آموزش یافت و در سال ۱۹۷۱ فارغ التحصیل شد. او سپس به تحصیل در رشته فلسفه در موسسه فناوری ماساچوست ( MIT ) پرداخت و اولین زنی بود که پس از فارغ التحصیلی در سال ۱۹۷۶ دکترای فلسفه را از این دانشگاه دریافت کرد، و همچنین اولین زنی بود که مدرک دکترا از گروه زبان شناسی و فلسفه MIT دریافت کرد. در اواسط بیست سالگی، او به مدت دو سال به آینه نگاه نکرد. اگرچه در ابتدا این کار به عنوان بخشی از زیر سؤال بردن دلبستگی به ظاهر انجام می شد، اما او را به این باور رساند که احساس خود را می توان از طریق تمرکز بر ظاهر فیزیکی تحریف کرد.
پس از دکترای خود، هوروویتز از سال ۱۹۷۷ تا ۱۹۷۸ به عنوان دانشجوی فوق دکتری اندرو ملون به دانشگاه پیتسبورگ ( پیت ) رف، پس از آن در کالج واسار ( استادیاری فلسفه ۱۹۷۴–۱۹۷۸ ) ، دانشگاه نیویورک ( استادیار فلسفه، ۸۳–۱۹۷۸ ) و کالج ایالتی خرید، دانشگاه ایالتی نیویورک ( استاد مدعو فلسفه، ۴–۱۹۸۳ ) به تدریس پرداخت. او در سال ۱۹۸۵ به عنوان استادیار مدعو به پیتسبورگ بازگشت. در همان سال، او «حقیقت پیشین» را در مجله فلسفه منتشر کرد، این مقاله در جلد هشتم از سالانه فیلسوفان به عنوان یکی از بهترین مقالات فلسفی سال گنجانده شد. او سال بعد استادیار دانشکده پیت شد. او ( با جرالد جی. ماسی ) مجموعه ای از ۲۱ مقاله را که از کنفرانسی در پیت در مورد فلسفه علم به دست آمد، تدوین کرد. این مجموعه نوشتارها توسط رومن و لیتلفیلد به عنوان آزمایش های فکری در علم و فلسفه در سال ۱۹۹۱ منتشر شد وی در سال ۱۳۷۲ به سمت دانشیاری فلسفه و دانشیاری مطالعات زنان ارتقا یافت و همچنین به عنوان دانشیار مرکز فلسفه علم دانشگاه منصوب شد.
