تالکوت پارسونز ( به انگلیسی: Talcott Parsons ) ؛ ( ۱۳ دسامبر ۱۹۰۲–۸ مه ۱۹۷۹ ) ، جامعه شناس آمریکایی که از ۱۹۲۷ تا ۱۹۷۳ در دانشگاه هاروارد شاغل بود.
پارسونز یک نظریه عمومی به نام «نظریه کنش ( جامعه شناسی ) » را برای بررسی جامعه توسعه داد که برمبنای روش شناختی اختیارگرایی و مبنای معرفت شناختی واقع گرایی ِ تحلیلی استوار است. این نظریه، تلاش می کند بین دو سنت عمده روش شناختی تعادل ایجاد کند: فایده - تجربه گرایی، و تأویل - ایده آل گرایی. برای پارسونز، اختیارگرایی میان این دو روش عمده راه سومی پدیدمی آورد. بیش از یک نظریهٔ اجتماعی، پارسونز یک نظریه در مورد تحول جامعه، و یک تفسیر عینی از جهات و رانه های تاریخ جهان ارائه کرده است. پارسونز یکی از برجسته ترین نظریه های جامعه شناختی یعنی نظریه کارکردگرایی ساختاری، را پدیدآورد.
پارسونز در پی آن بود که یک نظریه کامل در مورد جامعه پدیدآورد؛ نظریه ای که تمام رفتار های اجتماعی را در تمام مکان ها و در کل تاریخ با مدلی واحد یعنی کارکردگرایی ساختاری، تبیبن کند. برخی از مهم ترین مفاهیم وی:
کارکردگرایی که زمانی برجسته ترین نظریه جامعه شناسی بود، جامعه را داری اجزایی می داند که در ارتباط متقابل با یکدیگر هستند و در کار کرد کل جامعه سهیم اند. در دانشگاه، کارکنان و ساختمان های هر یک وظایف گونا گونی دارند. در تمام سیستم افراد گوناگون بسیاری با کارکرد های مشخص در کارکرد کلی این سیستم سهیم اند. کارکرد گرایی را باید از نظریه های کلان جامعه شناسی دانست، چرا که به الگوی اجتماعی گسترده و سیستم های اجتماعی می پردازد.
نظام اجتماعی پارسونز در نظام اجتماعی کوشید با یکی کردن نقش ساختار و فرایند سیستم اجتماعی درمورد کنش گران، نظریه کنش اجتماعی خود ا با صراحت بیش تری بیان کند. از نظر وی سیستم اجتماعی عبارت است از «نوعی واحد پیچیده که محدوده هایش مشخص شده و اجزای آن با یکدیگر در ارتباط اند و در آن اتفاقی می افتد. »
سطوح نظام پارسونز استلال کرده است که مانع از کنش کنشگران شوند. این سیستم ها باید برای یکپارچه کردن و تهییج تفاوت های فرهنگی کنش گران در نوعی خاص از یک نظام منظم راهی بیابند. او چهار سطوح سیستمی اجتماعی، فرهنگی، شخصیتی و رفتاری را مشخص کرده. پارسونز کار امیل دورکیم و ویلفردو پارتو را تجزیه و تحلیل، و نوشته های آنان را از طریق انداوم واره ( پارادیم ) کنشِ اختیارگرا ارزیابی کرده است. او هم چنین، پیشتاز معرفی و تفسیر آثار ماکس وبر به مخاطبان آمریکایی بود. او اگرچه عموماً به عنوان پژوهش گری ساختار - کارکردگرا در نظر گرفته می شود، در مقاله ای در اواخر عمر خود، نوشته است که مفاهیم کارکردگرا، یا ساختار - کارکردگرا، راه های نامناسبی برای معرفی ساختار نظریهٔ او هستند. برای پارسونز، ساختار - کارکردگرایی یک مرحله در گسترش روش شناختی علوم اجتماعی بود، و کارکردگرایی هم یک روش جهان شمول، نه واژه ای برای نام گذاری یک مکتبِ به خصوص.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپارسونز یک نظریه عمومی به نام «نظریه کنش ( جامعه شناسی ) » را برای بررسی جامعه توسعه داد که برمبنای روش شناختی اختیارگرایی و مبنای معرفت شناختی واقع گرایی ِ تحلیلی استوار است. این نظریه، تلاش می کند بین دو سنت عمده روش شناختی تعادل ایجاد کند: فایده - تجربه گرایی، و تأویل - ایده آل گرایی. برای پارسونز، اختیارگرایی میان این دو روش عمده راه سومی پدیدمی آورد. بیش از یک نظریهٔ اجتماعی، پارسونز یک نظریه در مورد تحول جامعه، و یک تفسیر عینی از جهات و رانه های تاریخ جهان ارائه کرده است. پارسونز یکی از برجسته ترین نظریه های جامعه شناختی یعنی نظریه کارکردگرایی ساختاری، را پدیدآورد.
پارسونز در پی آن بود که یک نظریه کامل در مورد جامعه پدیدآورد؛ نظریه ای که تمام رفتار های اجتماعی را در تمام مکان ها و در کل تاریخ با مدلی واحد یعنی کارکردگرایی ساختاری، تبیبن کند. برخی از مهم ترین مفاهیم وی:
کارکردگرایی که زمانی برجسته ترین نظریه جامعه شناسی بود، جامعه را داری اجزایی می داند که در ارتباط متقابل با یکدیگر هستند و در کار کرد کل جامعه سهیم اند. در دانشگاه، کارکنان و ساختمان های هر یک وظایف گونا گونی دارند. در تمام سیستم افراد گوناگون بسیاری با کارکرد های مشخص در کارکرد کلی این سیستم سهیم اند. کارکرد گرایی را باید از نظریه های کلان جامعه شناسی دانست، چرا که به الگوی اجتماعی گسترده و سیستم های اجتماعی می پردازد.
نظام اجتماعی پارسونز در نظام اجتماعی کوشید با یکی کردن نقش ساختار و فرایند سیستم اجتماعی درمورد کنش گران، نظریه کنش اجتماعی خود ا با صراحت بیش تری بیان کند. از نظر وی سیستم اجتماعی عبارت است از «نوعی واحد پیچیده که محدوده هایش مشخص شده و اجزای آن با یکدیگر در ارتباط اند و در آن اتفاقی می افتد. »
سطوح نظام پارسونز استلال کرده است که مانع از کنش کنشگران شوند. این سیستم ها باید برای یکپارچه کردن و تهییج تفاوت های فرهنگی کنش گران در نوعی خاص از یک نظام منظم راهی بیابند. او چهار سطوح سیستمی اجتماعی، فرهنگی، شخصیتی و رفتاری را مشخص کرده. پارسونز کار امیل دورکیم و ویلفردو پارتو را تجزیه و تحلیل، و نوشته های آنان را از طریق انداوم واره ( پارادیم ) کنشِ اختیارگرا ارزیابی کرده است. او هم چنین، پیشتاز معرفی و تفسیر آثار ماکس وبر به مخاطبان آمریکایی بود. او اگرچه عموماً به عنوان پژوهش گری ساختار - کارکردگرا در نظر گرفته می شود، در مقاله ای در اواخر عمر خود، نوشته است که مفاهیم کارکردگرا، یا ساختار - کارکردگرا، راه های نامناسبی برای معرفی ساختار نظریهٔ او هستند. برای پارسونز، ساختار - کارکردگرایی یک مرحله در گسترش روش شناختی علوم اجتماعی بود، و کارکردگرایی هم یک روش جهان شمول، نه واژه ای برای نام گذاری یک مکتبِ به خصوص.
wiki: تالکوت پارسونز