تالار مولوی

از سالن نمایشی که ۱۳۴۶ش در خیابان ۱۶ آذر، تهران، برای فعالیت های فوق برنامۀ دانشجویان دانشگاه تهران تأسیس شد. اغلب گروه های دانشجویی در این تالار برنامه اجرا کرده اند. در دوره ای دانشجویان با حمایت از نمایش هایی که در تالار مولوی اجرا می شد، خود را مخالف پاره ای از گروه های رسمی و وابسته به نهادهای دولتی نشان می دادند. در دهۀ ۱۳۵۰ استادان دانشگاه نیز نمایش نامه های بسیاری ترجمه و اجرا کردند که با اقبال عمومی دانشجویان مواجه شد. گروه های فعال تئاتری، که نمایش نامه های آنان در این تالار اجرا می شد، در سال هایی که گروه های وابسته به «تئاتر شهر»، «کارگاه نمایش» و تا حدودی «تالار سنگلج» خود را وابسته به تفکر حاکم نشان می دادند، گرایش های سیاسی خود را بروز می دادند. در سال های اولیۀ پس از پیروزی انقلاب اسلامی تالار مولوی از رسالت اصلی خود بازماند، و فعالیت هایش دچار افول شد. ازجمله نمایش نامه هایی که در این تالار اجرا شده عبارت اند از خرده بورژواها نوشتۀ ماکسیم گورکی، تجربه ای بر پیسکودرام از روسودی سان سکوندو، در اعماق اجتماع از گورکی، همشهری از مهدی هاشمی، مستنطق از جی پریستلی، کوچ از بهزاد فراهانی، سانتاکروز از ماکس فریش، زن خوب ایالت سچوان از برتولت برشت، خانۀ برناردا آلبا نوشتۀ فدریکو گارسیا لورکا، میلاد از علاالدین رحیمی، باز این چه شورش است که در خلق عالم است از جواد خالصی، تخت طاووس از سیامک تقی پور، مدرس از حسین مختاری، و پرده برداری از تاجبخش فناییان.