تاریخچهٔ پاپیه ماشه سِیر به کارگیری این پیشه یا هنر دستی را در مناطق مختلف جهان پی می گیرد.
برای تاریخِ پر جزئیات پاپیه ماشه، مراجعه کنید به کتاب «هنر و صنعت دستی پاپیه ماشه» تألیف «جِی باودِن» در سال ۱۹۹۳، فصل اول و فصل دوم.
... [مشاهده متن کامل]
گمان بر این است که چینی ها کاغذ را در آغاز قرن دوم میلادی اختراع کردند و از آن خمیرِ پاپیه ماشه و تخته گچ ( ~برای سازه | Plasterboard ) را پیشرفت دادند. سربازان غالباً کلاه ایمنیِ پاپیه ماشه ای بر سر داشتند، که برای استحکام بیشتر لاک و الکل خورده بودند. یافته های باستان شناسی می گوید آنها ظروف نیز می ساختند.
مردم عرب در سمرقند تکنیک پاپیه ماشه را در طول جنگِ چینیان و پارسیان در قرن هشتم میلادی از صنعتگران چینی آموختند؛ کسانی که به آنها نحوهٔ استفاده از خرده ریزها و کاغذ باطله را برای ساخت خمیر آموزش دادند. سرانجام، این تکنیک در قرن دهم به مراکش، و بعد به اسپانیا، فرانسه و آلمان می رسد. ایتالیایی ها مهارت ساخت پاپیه ماشه را از طریق مبادلات ونیز با شرق کسب کردند. این مهارت از ایتالیا به هند و پارس رفت.
«صنعتگران پارسی، در طول قرن هجدهم و نوزدهم، بشقاب ها، جعبه های آینه، جامدادی و اسباب بازی پاپیه ماشه ای تولید می کردند. هندی ها نیز این کالاها را تولید کرده و با طرح هایی از گل های کوچک و شاخ و برگ به روش فلورانسی آنها را تزیین می کردند. این طراحی ها احتمالاً در زمان ساخت تاج محل در قرن هفدهم به آنها معرفی شده بودند. » ( باودِن، ۱۹۹۳: ۱۰ ) فرانسه فرانسوی ها اولین مردمانی بودند که در حدود میانهٔ قرن هفدهم از پاپیه ماشه به عنوان واسطه ای تجاری استفاده کردند. آنها تحت تأثیر واردات محصولات چینی و ژاپنی به این کار روی آوردند.
«اوج رونق پاپیه ماشه در اروپای غربی در سال های ۱۷۷۰ تا ۱۸۷۰ بود. اختراعات از فرانسه وارد می شدند. در اواسط همان قرن در فرانسه کاربرد پاپیه ماشه برای شبیه سازی گچ اندودکاری ( سفیدکاری ) و تزیینات گچی آغاز شد و تا پنج سال بعد از آن یا بیشتر، در انگلستان پذیرفته شد. » ( باودن، ۱۹۹۳: ۱۱ ) در فرانسه در سال های ۱۸۴۰ تا ۱۸۸۰ مبلمان پاپیه ماشه محبوبیت داشت ولی انگلستان بزرگ ترین تولیدکننده بود و احتمالاً شامل تولیدات ظریف ترین یا عالی ترین مبلمان پاپیه ماشه می شد. همچنین فرانسوی ها به زودهنگامیِ قرن شانزدهم کله های عروسک می ساختند. این ایده در طول اروپا تا آلمان و انگلستان در قرن نوزدهم پرواز کرد. انواع پُرکننده برای ساخت کله های عروسک به خمیر اضافه شدند مانند بلغور چاودار ( Rye Meal ) در آلمان، سیب زمینی در انگلستان شمالی، شن، ژلاتین، صمغ عربی و غیره. اغلب برای برق انداختن سطح کلهٔ عروسک از رزین ( نوعی صمغ یا لاک ) استفاده می شد. پُتاس ( پودری سفید، کربنات دو سودِ گرفته از خاکستر چوب ) نیز برای جلوگیری از خوردن پاپیه ماشه توسط حشرات به خمیر اضافه می شد.
برای تاریخِ پر جزئیات پاپیه ماشه، مراجعه کنید به کتاب «هنر و صنعت دستی پاپیه ماشه» تألیف «جِی باودِن» در سال ۱۹۹۳، فصل اول و فصل دوم.
... [مشاهده متن کامل]
گمان بر این است که چینی ها کاغذ را در آغاز قرن دوم میلادی اختراع کردند و از آن خمیرِ پاپیه ماشه و تخته گچ ( ~برای سازه | Plasterboard ) را پیشرفت دادند. سربازان غالباً کلاه ایمنیِ پاپیه ماشه ای بر سر داشتند، که برای استحکام بیشتر لاک و الکل خورده بودند. یافته های باستان شناسی می گوید آنها ظروف نیز می ساختند.
مردم عرب در سمرقند تکنیک پاپیه ماشه را در طول جنگِ چینیان و پارسیان در قرن هشتم میلادی از صنعتگران چینی آموختند؛ کسانی که به آنها نحوهٔ استفاده از خرده ریزها و کاغذ باطله را برای ساخت خمیر آموزش دادند. سرانجام، این تکنیک در قرن دهم به مراکش، و بعد به اسپانیا، فرانسه و آلمان می رسد. ایتالیایی ها مهارت ساخت پاپیه ماشه را از طریق مبادلات ونیز با شرق کسب کردند. این مهارت از ایتالیا به هند و پارس رفت.
«صنعتگران پارسی، در طول قرن هجدهم و نوزدهم، بشقاب ها، جعبه های آینه، جامدادی و اسباب بازی پاپیه ماشه ای تولید می کردند. هندی ها نیز این کالاها را تولید کرده و با طرح هایی از گل های کوچک و شاخ و برگ به روش فلورانسی آنها را تزیین می کردند. این طراحی ها احتمالاً در زمان ساخت تاج محل در قرن هفدهم به آنها معرفی شده بودند. » ( باودِن، ۱۹۹۳: ۱۰ ) فرانسه فرانسوی ها اولین مردمانی بودند که در حدود میانهٔ قرن هفدهم از پاپیه ماشه به عنوان واسطه ای تجاری استفاده کردند. آنها تحت تأثیر واردات محصولات چینی و ژاپنی به این کار روی آوردند.
«اوج رونق پاپیه ماشه در اروپای غربی در سال های ۱۷۷۰ تا ۱۸۷۰ بود. اختراعات از فرانسه وارد می شدند. در اواسط همان قرن در فرانسه کاربرد پاپیه ماشه برای شبیه سازی گچ اندودکاری ( سفیدکاری ) و تزیینات گچی آغاز شد و تا پنج سال بعد از آن یا بیشتر، در انگلستان پذیرفته شد. » ( باودن، ۱۹۹۳: ۱۱ ) در فرانسه در سال های ۱۸۴۰ تا ۱۸۸۰ مبلمان پاپیه ماشه محبوبیت داشت ولی انگلستان بزرگ ترین تولیدکننده بود و احتمالاً شامل تولیدات ظریف ترین یا عالی ترین مبلمان پاپیه ماشه می شد. همچنین فرانسوی ها به زودهنگامیِ قرن شانزدهم کله های عروسک می ساختند. این ایده در طول اروپا تا آلمان و انگلستان در قرن نوزدهم پرواز کرد. انواع پُرکننده برای ساخت کله های عروسک به خمیر اضافه شدند مانند بلغور چاودار ( Rye Meal ) در آلمان، سیب زمینی در انگلستان شمالی، شن، ژلاتین، صمغ عربی و غیره. اغلب برای برق انداختن سطح کلهٔ عروسک از رزین ( نوعی صمغ یا لاک ) استفاده می شد. پُتاس ( پودری سفید، کربنات دو سودِ گرفته از خاکستر چوب ) نیز برای جلوگیری از خوردن پاپیه ماشه توسط حشرات به خمیر اضافه می شد.
