تاریخچه ویروس شناسی

تاریخچه ویروس شناسی مطالعه علمی ویروس ها و عفونت های ناشی از آنها در سال های پایانی قرن ۱۹ آغاز شد. اگرچه لویی پاستور و ادوارد جنر اولین واکسن ها را برای محافظت در برابر عفونت های ویروسی تهیه کردند، اما آنها نمی دانستند که ویروس ها وجود دارند. اولین شواهد از وجود ویروس ها از آزمایش هایی با فیلترهایی که منافذی به اندازه کافی کوچک برای حفظ باکتری ها دارند، حاصل شد. در سال ۱۸۹۲، دیمیتری ایوانفسکی از یکی از این فیلترها استفاده کرد تا نشان دهد که شیره حاصل از یک گیاه از جنس تنباکوییان، با وجود فیلتر شدن، برای سایر گیاهان سالم همان جنس عفونی باقی می ماند. مارتینوس بایرینک ماده فیلتر شده و عفونی را «ویروس» خواند و این کشف آغاز ویروس شناسی به حساب می آید. البته قبل از دیمیتری ایوانفسکی بیجیرینگ موفق به کشف ویروس موزاییک تنباکو شده بود، وی را پدر علم ویروس شناسی می خوانند۰ کشف های بعدی و یافتن خصوصیات جزئی باکتریوفاژها توسط فردریک توورت و فلیکس درل سرعت بیشتری به پیشرفت این علم بخشید و تا اوایل قرن بیستم ویروس های زیادی کشف شدند. در سال ۱۹۲۶، توماس میلتون ریورز ویروس ها را به عنوان انگل های اجباری تعریف کرد. وندل مردیت استنلی نشان داد که ویروس ها ذره هستند نه مایع، و اختراع میکروسکوپ الکترونی در سال ۱۹۳۱، امکان دیدن ساختارهای پیچیده آن ها را فراهم آورد.
علیرغم موفقیت های دیگر، لویی پاستور ( ۱۸۲۲–۱۸۲۲ ) نتوانست عامل ایجاد کننده بیماری هاری را پیدا کند و حدس زد که عامل آن آنقدر کوچک است که با میکروسکوپ دیده نمی شود. [ ۱] در سال ۱۸۸۴، میکروبیولوژیست فرانسوی چارلز چمبرلند ( ۱۹۷۱–۱۹۸۱ ) فیلتری را اختراع کرد ( امروزه با نام فیلتر چمبرلند شناخته می شود ) که منافذی کوچکتر از باکتری ها داشت؛ بنابراین، او می توانست یک محلول حاوی باکتری ها را از فیلتر عبور داده و آن ها را به طور کامل از محلول خارج کند. [ ۲] در سال ۱۸۷۶، آدولف مایر نخستین کسی بود که نشان داد که آنچه که او بیماری موزاییک تنباکو نامید، عفونی است. او تصور می کرد که این بیماری ناشی از سموم یا یک باکتری بسیار کوچک است. بعداً، در سال ۱۸۹۲، زیست شناس روسی دیمیتری ایوانوفسکی ( ۱۹۲۰–۱۸۶۴ ) از فیلتر چمبرلند برای مطالعه آنچه اکنون به عنوان ویروس موزائیک توتون شناخته می شود، استفاده کرد. آزمایش های او نشان داد که عصاره های برگ خرد شده گیاهان تنباکوییان آلوده پس از فیلتراسیون، عفونی باقی می مانند. ایوانوفسکی اظهار داشت این عفونت ممکن است توسط سمی تولید شده توسط باکتری ها ایجاد شود، اما این ایده را دنبال نکرد. [ ۳] در سال ۱۸۹۸، میکروب شناس هلندی، مارتینوس بایرینک استاد میکروب شناسی در دانشکده کشاورزی واخنینگن، آزمایش های آدولف مایر را تکرار کرد و متقاعد شد که مایع تصفیه شده حاوی شکل جدیدی از عامل عفونی است. [ ۴] وی مشاهده کرد که این عامل فقط در سلول هایی که در حال تقسیم هستند تکثیر می شود و وی آن را «جرم زنده محلول» نامید. [ ۳] بایرینک اظهار داشت که ویروس ها از نظر ماهیت مایع هستند، نظریه ای که بعدها توسط بیوشیمیست و ویروس شناس آمریکایی وندل مردیت استنلی ( ۱۹۰۴–۱۹۹۴ ) بی اعتبار شد و ثابت کرد که آنها در واقع ذرات هستند. [ ۳] در همان سال، فردریش لوفلر ( ۱۹۵۲–۱۸۲ ) و پل فروس ( ۱۹۶۰–۱۸۶۰ ) اولین ویروس حیوانی را از طریق یک فیلتر مشابه عبور داده و علت بیماری پا و دهان را کشف کردند. [ ۵]