تاریخچه مرکز جهان

مرکز جهان مفهومی است که تعریف مشخصی در اخترشناسی نوین ندارد. بر اساس نظریه های استاندارد کیهان شناسی در مورد شکل جهان، مرکزی برای جهان وجود ندارد. در طول تاریخ، افراد مختلف نظریه های مختلفی در مورد مرکز جهان ارائه داده اند. [ ۱] بسیاری از کیهان شناسی های اساطیری، شامل یک محور زمین بودند که محور مرکزی زمین تخت بود و زمین، آسمان ها و سایر قلمروها را به هم متصل می کند. در قرن چهارم پیش از میلاد در یونان، فلاسفه بر اساس مشاهدات نجومی، مدل زمین مرکزی را ارائه دادند؛ این مدل مرکز جهان را مرکز کره زمین ثابت می دانست که ماه و خورشید و ستارگان دور آن می گردند. مدل خورشید مرکزی که توسط نیکلاس کوپرنیک در قرن شانزدهم مطرح شد، خورشید را مرکز جهان می دانست که سیارات ( از جمله زمین ) به دور آن می گردند.
در اوایل قرن بیستم، کشف سایر کهکشانها و شکل گیری نظریه مه بانگ منجر به پیدایش مدل های کیهان شناسی شد که جهان را همگن و همسانگرد می دانند و در نتیجه مرکزی برای جهان قائل نیستند.