معمر قذافی در ۱ سپتامبر ۱۹۶۹ پس از رهبری گروهی از افسران جوان ارتش لیبی علیه پادشاه ادریس در انقلاب ۱۹۶۹ لیبی، رهبر دفاکتو لیبی شد. پس از فرار پادشاه ادریس از کشور، شورای فرماندهی انقلاب به ریاست قذافی ، سلطنت و قانون اساسی قدیمی را لغو کرد و جمهوری عربی لیبی را با شعار «آزادی، سوسیالیسم، اتحاد» درست کرد. نام لیبی در دوران رهبری معمر قذافی سه بار تغییر کرد. از سال ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۷، نام جمهوری عربی لیبی بود. در سال۱۹۷۷، نام به جماهیری عربی خلق سوسیالیستی لیبی تغییر یافت. پس از بمباران ایالات متحده در آن سال، این کشور مجدداً در سال ۱۹۸۶ به نام جماهیری عربی خلق سوسیالیستی عظمای لیبی تغییر نام داد. نظریه سوم جهانی اصطلاحی بود که قذافی ابداع کرد، که معمولاً به عنوان «دولت توده ها» ترجمه می شود.
... [مشاهده متن کامل]
پس از به قدرت رسیدن، دولت شورای فرماندهی انقلاب روندی را برای هدایت بودجه به سمت ارائه آموزش، مراقبت های بهداشتی و مسکن برای همه آغاز کرد. آموزش عمومی در کشور رایگان و آموزش ابتدایی برای هر دو جنس اجباری شد. مراقبت های پزشکی بدون هیچ هزینه ای در دسترس عموم قرار گرفت، اما تأمین مسکن برای همه وظیفه ای بود که شورای فرماندهی انقلاب قادر به انجام آن نبود. در زمان قذافی، درآمد سرانه در این کشور به بیش از ۱۱٬۰۰۰ دلار آمریکا رسید که نفر پنجم بالاترین در آفریقا است. افزایش رفاه با یک سیاست خارجی بحث برانگیز بود ولی با افزایش سرکوب سیاسی داخلی همراه بود.
در طول دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، معمر قذافی، در اتحاد با بلوک شرق و کوبا به رهبری فیدل کاسترو، آشکارا از جنبش های شورشی مانند کنگره ملی آفریقا به رهبری نلسون ماندلا، سازمان آزادی بخش فلسطین به رهبری یاسر عرفات، ارتش موقت جمهوری خواه ایرلند و جبهه پولیساریو حمایت کرد. دولت قذافی یا شناخته شده بود یا مظنون به مشارکت یا کمک به حملات این نیروها و سایر نیروهای نیابتی بود. علاوه بر این، قذافی چندین حمله به کشورهای همسایه در آفریقا، به ویژه منازعه چاد و لیبی در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ انجام داد. همه اقدامات او منجر به بدتر شدن روابط خارجی لیبی با چندین کشور، عمدتاً جهان غرب و در بمباران لیبی توسط ایالات متحده در سال ۱۹۸۶ به اوج خود رسید. قذافی با اشاره به لزوم حمایت از جنبش های ضد امپریالیستی و ضد استعمارگری در سراسر جهان از اقدامات دولت خود دفاع کرد. قابل ذکر است که قذافی از جنبش های حقوق مدنی و سیاسی، ضد صهیونیستی، پان عربیسم، پان آفریقاییست، از عرب ها و سیاهپوستان حمایت می کرد. رفتار قذافی که اغلب عجیب بود باعث شد برخی از خارجی ها به این نتیجه برسند که وی دیوانه است، ادعایی که مقامات لیبی و دیگر ناظران نزدیک به قذافی با آن مخالفت کردند. علی رغم دریافت کمک های گسترده و کمک های فنی از سوی اتحاد جماهیر شوروی و متحدانش، قذافی روابط نزدیک خود را با دولت های طرفدار آمریکا در اروپای غربی حفظ کرد، که عمدتاً از طریق جلب مشارکت شرکت های نفتی غربی با وعده های دسترسی به بخش انرژی پر سود لیبی بود. پس از حملات ۱۱ سپتامبر، روابط تیره بین لیبی و کشورهای ناتو بیشتر عادی شد و تحریم ها علیه این کشور در ازای خلع سلاح هسته ای کاهش یافت.
... [مشاهده متن کامل]
پس از به قدرت رسیدن، دولت شورای فرماندهی انقلاب روندی را برای هدایت بودجه به سمت ارائه آموزش، مراقبت های بهداشتی و مسکن برای همه آغاز کرد. آموزش عمومی در کشور رایگان و آموزش ابتدایی برای هر دو جنس اجباری شد. مراقبت های پزشکی بدون هیچ هزینه ای در دسترس عموم قرار گرفت، اما تأمین مسکن برای همه وظیفه ای بود که شورای فرماندهی انقلاب قادر به انجام آن نبود. در زمان قذافی، درآمد سرانه در این کشور به بیش از ۱۱٬۰۰۰ دلار آمریکا رسید که نفر پنجم بالاترین در آفریقا است. افزایش رفاه با یک سیاست خارجی بحث برانگیز بود ولی با افزایش سرکوب سیاسی داخلی همراه بود.
در طول دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، معمر قذافی، در اتحاد با بلوک شرق و کوبا به رهبری فیدل کاسترو، آشکارا از جنبش های شورشی مانند کنگره ملی آفریقا به رهبری نلسون ماندلا، سازمان آزادی بخش فلسطین به رهبری یاسر عرفات، ارتش موقت جمهوری خواه ایرلند و جبهه پولیساریو حمایت کرد. دولت قذافی یا شناخته شده بود یا مظنون به مشارکت یا کمک به حملات این نیروها و سایر نیروهای نیابتی بود. علاوه بر این، قذافی چندین حمله به کشورهای همسایه در آفریقا، به ویژه منازعه چاد و لیبی در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ انجام داد. همه اقدامات او منجر به بدتر شدن روابط خارجی لیبی با چندین کشور، عمدتاً جهان غرب و در بمباران لیبی توسط ایالات متحده در سال ۱۹۸۶ به اوج خود رسید. قذافی با اشاره به لزوم حمایت از جنبش های ضد امپریالیستی و ضد استعمارگری در سراسر جهان از اقدامات دولت خود دفاع کرد. قابل ذکر است که قذافی از جنبش های حقوق مدنی و سیاسی، ضد صهیونیستی، پان عربیسم، پان آفریقاییست، از عرب ها و سیاهپوستان حمایت می کرد. رفتار قذافی که اغلب عجیب بود باعث شد برخی از خارجی ها به این نتیجه برسند که وی دیوانه است، ادعایی که مقامات لیبی و دیگر ناظران نزدیک به قذافی با آن مخالفت کردند. علی رغم دریافت کمک های گسترده و کمک های فنی از سوی اتحاد جماهیر شوروی و متحدانش، قذافی روابط نزدیک خود را با دولت های طرفدار آمریکا در اروپای غربی حفظ کرد، که عمدتاً از طریق جلب مشارکت شرکت های نفتی غربی با وعده های دسترسی به بخش انرژی پر سود لیبی بود. پس از حملات ۱۱ سپتامبر، روابط تیره بین لیبی و کشورهای ناتو بیشتر عادی شد و تحریم ها علیه این کشور در ازای خلع سلاح هسته ای کاهش یافت.
