تاریخچه خودکشی

برخی مسیحیان نیز در رابطه با مخالف متفکران یونان باستان بودند. به طور مثال فیثاغورث که مخالف این کار بود اما نه به سبب های دینی، بلکه از نظر علم ریاضی. وی معتقد بود تنها تعداد محدودی روح برای بدن ها در جهان وجود دارد و از بین رفتن ناگهانی یک روح، طراز شمار منظم ارواح را از بین می برد. ارسطو نیز خودکشی را تقبیح می کرد؛ اما به دلایل کاملاً متفاوت و عمل گرایانه تری. وی خودکشی را نوعی دزدی می دانست؛ چراکه معتقد بود فردی که با خودکشی از بین برود، در واقع جامعه را از خدمت یکی از اعضایش محروم کرده است و آن شخص با این کار خدمتش را از جامعه دریغ کرده است. در نوشته ای از فایدون آمده که افلاطون نیز با خودکشی مخالف بود؛ تا آن حد که دفاع سقراط از گفته های ارفیکس مبنی بر اینکه بدن انسان در تملک خداوند است و هرکه به خود آسیبی وارد کند، حق الله را پایمال کرده است را پذیرفته می دانست.
در روم باستان، خودکشی جرم محسوب نمی شد و نگاه رومی ها به این مسئله عمل گرایانه بود. این مسئله به خوبی در مثالی که تیتوس لیویوس از مارس می آورد، نشان داده شده است. کسی که در روم می خواست خود را بکشد، ابتدا تقاضای خود را به سنای روم ارائه می کرد و چنانچه دلایلش منطقی می بود، به وی اجازه استفاده از شوکران زهرآلود به صورت رایگان داده می شد. اما خودکشی در سه حالت غیرقانونی بود: خودکشی کسانی که به اعدام محکوم شده بودند، خودکشی بردگان و خودکشی سربازان. دلیل هر سه نیز یکسان بود: مرگ این افراد غیر اقتصادی بود. اگر فردی پیش از محکومیت و دادگاهی شدن خود را می کشت، دیگر دولت حق نداشت اموالش را مصادره کند. خودکشی یک سرباز نیز به جز در مواقع جنگ و به نیت اسیر نشدن به منزله فرار از خدمت در نظر گرفته می شد. در رابطه با بردگان نیز چنانچه برده یا کنیزی خود را در ۶ ماهه پس از خریداری شدن می کشت، صاحبش حق داشت از فروشنده تقاضای پس گرفتن پولش را بکند.