پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ و فروپاشی اقتصاد تحت کنترل روسیه شوروی، فدراسیون روسیه جدید تحت رهبری بوریس یلتسین در سال ۱۹۹۱ ایجاد شد. فدراسیون روسیه اصلاحات اقتصادی متعددی از جمله خصوصی سازی و آزادسازی بازار و تجارت به دلیل فروپاشی کمونیسم داشت. اقتصاد نسبت به اوایل دهه ۱۹۹۰ بسیار با ثبات تر است، اما تورم همچنان یک مسئله برای روسیه باقی مانده است. از نظر تاریخی و در حال حاضر، اقتصاد روسیه از نظر سیستم حقوقی ضعیف، توسعه نیافتگی فعالیت های اقتصادی مدرن، عقب ماندگی تکنولوژیک و استانداردهای زندگی پایین تر، به شدت با اقتصادهای توسعه یافته بزرگ تفاوت داشته است. [ ۱]
برای حدود ۶۹ سال، اقتصاد روسیه و بقیه کشورهای اتحاد جماهیر شوروی بر اساس یک اقتصاد برنامه ریزی شده متمرکز، با کنترل دولتی تقریباً بر تمام ابزارهای تولید و تصمیمات سرمایه گذاری، تولید و مصرف در سراسر اقتصاد، عمل کردند. سیاست اقتصادی بر اساس دستورات حزب کمونیست، که تمام جنبه های فعالیت اقتصادی را کنترل می کرد، اتخاذ شد. از زمان فروپاشی کمونیسم در اوایل دهه ۱۹۹۰، روسیه در انتقال از یک اقتصاد متمرکز به یک اقتصاد مبتنی بر بازار با مشکلاتی روبرو شده است.
بخش اعظم ساختار اقتصاد شوروی که تا سال ۱۹۸۷ عمل می کرد، تحت رهبری ژوزف استالین سرچشمه گرفت و تنها تغییرات اتفاقی بین سال های ۱۹۵۳ و ۱۹۸۷ انجام شد. برنامه های پنج ساله و برنامه های سالانه مکانیسم های اصلی دولت شوروی برای تبدیل سیاست های اقتصادی به برنامه های اقتصادی بودند. با توجه به آن سیاست ها، کمیته برنامه ریزی دولتی ( Gosudarstvennyy planovyy komitet—گاسپلن ) اهداف خروجی در سراسر کشور را برای دوره های برنامه ریزی تعیین شده تدوین کرد. سپس سازمان های برنامه ریزی منطقه ای این اهداف را برای واحدهای اقتصادی مانند شرکت های صنعتی دولتی و مزارع دولتی ( سوخوزی؛ مفرد. سوخوز ) و مزارع جمعی ( کلخوزی؛ مفرد. کلخوز ) پالایش می کردند، که هر یک برنامه خروجی خاص خود را داشتند. برنامه ریزی مرکزی با این فرض عمل می کند که اگر هر واحد برنامه خود را برآورده کند یا از آن فراتر رود، آنگاه تقاضا و عرضه متعادل می شود.
نقش دولت اطمینان از تحقق برنامه ها بود. مسئولیت تولید از بالا به پایین جریان داشت. در سطح ملی، حدود هفتاد وزارتخانه دولتی و کمیته ایالتی، که هر یک مسئول یک بخش تولیدی یا فرعی هستند، بر فعالیت های تولیدی اقتصادی واحدهای حوزه مسئولیت خود نظارت می کردند. نهادهای وزیران منطقه ای به وزارتخانه های سطح ملی و واحدهای اقتصادی کنترل شده در مناطق جغرافیایی مربوطه گزارش می دادند. این طرح ها اهداف خروجی را برای مواد خام و کالاهای واسطه ای و همچنین کالاها و خدمات نهایی را در بر می گرفت. در تئوری، اما نه در عمل، سیستم برنامه ریزی مرکزی تعادل بین بخش ها را در سراسر اقتصاد تضمین می کند. تحت برنامه ریزی مرکزی، دولت عملکردهای تخصیصی را انجام می داد که قیمت ها در یک سیستم بازار انجام می دهند. در اقتصاد شوروی، قیمت ها فقط یک سازوکار حسابداری بود. دولت قیمت تمام کالاها و خدمات را بر اساس نقش محصول در طرح و سایر معیارهای غیراقتصادی تعیین می کرد که این نوع سیستم قیمت گذاری ناهنجاری هایی را سبب می شد. به عنوان مثال، قیمت نان، یکی از مواد اصلی رژیم غذایی روسی، کمتر از قیمت گندمی بود که برای تولید آن استفاده می شد. در برخی موارد، کشاورزان دام های خود را به جای غلات با نان تغذیه می کردند، زیرا قیمت نان کمتر بود. در مثالی دیگر، هزینه های اجاره آپارتمان ها برای دستیابی به برابری اجتماعی بسیار پایین تعیین شد، اما مسکن بسیار کم بود. صنایع شوروی مواد خامی مانند نفت، گاز طبیعی و زغال سنگ را با قیمت هایی کمتر از سطح بازار جهانی به دست می آوردند که باعث تشویق به ضایعات می شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرای حدود ۶۹ سال، اقتصاد روسیه و بقیه کشورهای اتحاد جماهیر شوروی بر اساس یک اقتصاد برنامه ریزی شده متمرکز، با کنترل دولتی تقریباً بر تمام ابزارهای تولید و تصمیمات سرمایه گذاری، تولید و مصرف در سراسر اقتصاد، عمل کردند. سیاست اقتصادی بر اساس دستورات حزب کمونیست، که تمام جنبه های فعالیت اقتصادی را کنترل می کرد، اتخاذ شد. از زمان فروپاشی کمونیسم در اوایل دهه ۱۹۹۰، روسیه در انتقال از یک اقتصاد متمرکز به یک اقتصاد مبتنی بر بازار با مشکلاتی روبرو شده است.
بخش اعظم ساختار اقتصاد شوروی که تا سال ۱۹۸۷ عمل می کرد، تحت رهبری ژوزف استالین سرچشمه گرفت و تنها تغییرات اتفاقی بین سال های ۱۹۵۳ و ۱۹۸۷ انجام شد. برنامه های پنج ساله و برنامه های سالانه مکانیسم های اصلی دولت شوروی برای تبدیل سیاست های اقتصادی به برنامه های اقتصادی بودند. با توجه به آن سیاست ها، کمیته برنامه ریزی دولتی ( Gosudarstvennyy planovyy komitet—گاسپلن ) اهداف خروجی در سراسر کشور را برای دوره های برنامه ریزی تعیین شده تدوین کرد. سپس سازمان های برنامه ریزی منطقه ای این اهداف را برای واحدهای اقتصادی مانند شرکت های صنعتی دولتی و مزارع دولتی ( سوخوزی؛ مفرد. سوخوز ) و مزارع جمعی ( کلخوزی؛ مفرد. کلخوز ) پالایش می کردند، که هر یک برنامه خروجی خاص خود را داشتند. برنامه ریزی مرکزی با این فرض عمل می کند که اگر هر واحد برنامه خود را برآورده کند یا از آن فراتر رود، آنگاه تقاضا و عرضه متعادل می شود.
نقش دولت اطمینان از تحقق برنامه ها بود. مسئولیت تولید از بالا به پایین جریان داشت. در سطح ملی، حدود هفتاد وزارتخانه دولتی و کمیته ایالتی، که هر یک مسئول یک بخش تولیدی یا فرعی هستند، بر فعالیت های تولیدی اقتصادی واحدهای حوزه مسئولیت خود نظارت می کردند. نهادهای وزیران منطقه ای به وزارتخانه های سطح ملی و واحدهای اقتصادی کنترل شده در مناطق جغرافیایی مربوطه گزارش می دادند. این طرح ها اهداف خروجی را برای مواد خام و کالاهای واسطه ای و همچنین کالاها و خدمات نهایی را در بر می گرفت. در تئوری، اما نه در عمل، سیستم برنامه ریزی مرکزی تعادل بین بخش ها را در سراسر اقتصاد تضمین می کند. تحت برنامه ریزی مرکزی، دولت عملکردهای تخصیصی را انجام می داد که قیمت ها در یک سیستم بازار انجام می دهند. در اقتصاد شوروی، قیمت ها فقط یک سازوکار حسابداری بود. دولت قیمت تمام کالاها و خدمات را بر اساس نقش محصول در طرح و سایر معیارهای غیراقتصادی تعیین می کرد که این نوع سیستم قیمت گذاری ناهنجاری هایی را سبب می شد. به عنوان مثال، قیمت نان، یکی از مواد اصلی رژیم غذایی روسی، کمتر از قیمت گندمی بود که برای تولید آن استفاده می شد. در برخی موارد، کشاورزان دام های خود را به جای غلات با نان تغذیه می کردند، زیرا قیمت نان کمتر بود. در مثالی دیگر، هزینه های اجاره آپارتمان ها برای دستیابی به برابری اجتماعی بسیار پایین تعیین شد، اما مسکن بسیار کم بود. صنایع شوروی مواد خامی مانند نفت، گاز طبیعی و زغال سنگ را با قیمت هایی کمتر از سطح بازار جهانی به دست می آوردند که باعث تشویق به ضایعات می شد.
