تاریخ کامبوج، کشوری در سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی، می تواند حداقل به هزاره ۵ پیش از میلاد بازگردد. [ ۱] [ ۲] سوابق تفصیلی از ساختار سیاسی در قلمرو آنچه اکنون کامبوج نامیده شده است برای اولین بار در سالنامه های چینی با اشاره به فونان ( Funan ) ظاهر می شود، پولی که شامل جنوبی ترین بخش شبه جزیره هندوچین در طی قرون ۱ تا ۶ است. [ ۳] از فونان به عنوان قدیمی ترین منطقه فرهنگ هندو اشاره شده است، که تعامل طولانی مدت اجتماعی و اقتصادی با شرکای تجاری دریایی از ایندوسفر ( Indosphere ) در غرب را نشان می دهد. [ ۴] در قرن ۶ یک تمدن، به نام چنلا یا ژنلا در اسناد چینی، به صورتی پایدار جایگزین فونان، به عنوان بزرگتر، کنترل مناطق بیشتری از هندوچین و بیش از یک مرکز منحصر به فرد از قدرت را در اختیار داشت. [ ۵] [ ۶]
جایاوارمان دوم در سال ۸۰۲ میلادی خود را پادشاه منطقه اعلام کرد و با بنیاد امپراتوری خمر، این امپراتوری توانست ۶۰۰ سال دوام آورده و با تسخیر بیشتر جنوب شرق آسیا به قدرت و ثروت زیادی دست پیدا کند. این پادشاهی که تحت تأثیر زیاد فرهنگی هندی قرار داشت پرستشگاه های عظیمی چون آنگکور وات را بنا نهاد و هندوئیسم و سپس بودیسم را به بیشتر جنوب خاوری آسیا گسترش داد. پس از سقوط آنگکور به دست آیوتهایا که در سده پانزدهم رخ داد، کامبوج با پادشاهان محلی اداره می شد تا این که فرانسه این کشور را در میانه های سده نوزدهم مستعمره خود کرد.
کامبوج از سال ۱۸۶۳ تا ۱۹۵۳ سرزمین تحت الحمایه فرانسه تلقی می شد و در سال ۱۹۴۱ به اشغال ژاپن درآمد و در همین سال نیز بود که شاهزاده نوردوم سیهانوک به مقام سلطنت رسید. اشغال توسط ژاپن در سال ۱۹۴۵ پایان یافت و کامبوج توانست پس از ۱۰۰ سال استعمار فرانسویان به رهبری پادشاه در سال ۱۹۵۳ استقلال کامل خود را کسب کند، اما سیهانوک در سال ۱۹۵۵ سلطنت را به پدر خود واگذار کرد تا بتواند در فعالیت های سیاسی شرکت داشته باشد.
جنبش خمرهای سرخ در سال های ۱۹۷۰ بسیار محدود بود. رهبر آنان پل پوت در فرانسه تحصیلات خود را به پایان رسانده بود و یک کمونیست طرفدار مائو چین بود. او همچنین مظنون به داشتن رابطه با کمونیست های ویتنام شمالی بود. بمباران های آمریکایی ها و همدستی لون نول با آنان باعث پیوستن نیروهای تازه به جنبش خمرهای سرخ گشت. در آن زمان ویتنام شمالی و چین نیز آموزش های نظامی به این گروه می دادند. این روال ادامه پیدا کرد به طوری که در سال ۱۹۷۵ نیروهای پل پوت به مرز هفتصد هزار نفر رسیده بودند؛ بنابراین ارتش لون نول به جز مبارزه با ویتنامی های کمونیست، درگیر کارزار با خمرهای سرخ ( شاخه کمونیستی در داخل کامبوج ) نیز گشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجایاوارمان دوم در سال ۸۰۲ میلادی خود را پادشاه منطقه اعلام کرد و با بنیاد امپراتوری خمر، این امپراتوری توانست ۶۰۰ سال دوام آورده و با تسخیر بیشتر جنوب شرق آسیا به قدرت و ثروت زیادی دست پیدا کند. این پادشاهی که تحت تأثیر زیاد فرهنگی هندی قرار داشت پرستشگاه های عظیمی چون آنگکور وات را بنا نهاد و هندوئیسم و سپس بودیسم را به بیشتر جنوب خاوری آسیا گسترش داد. پس از سقوط آنگکور به دست آیوتهایا که در سده پانزدهم رخ داد، کامبوج با پادشاهان محلی اداره می شد تا این که فرانسه این کشور را در میانه های سده نوزدهم مستعمره خود کرد.
کامبوج از سال ۱۸۶۳ تا ۱۹۵۳ سرزمین تحت الحمایه فرانسه تلقی می شد و در سال ۱۹۴۱ به اشغال ژاپن درآمد و در همین سال نیز بود که شاهزاده نوردوم سیهانوک به مقام سلطنت رسید. اشغال توسط ژاپن در سال ۱۹۴۵ پایان یافت و کامبوج توانست پس از ۱۰۰ سال استعمار فرانسویان به رهبری پادشاه در سال ۱۹۵۳ استقلال کامل خود را کسب کند، اما سیهانوک در سال ۱۹۵۵ سلطنت را به پدر خود واگذار کرد تا بتواند در فعالیت های سیاسی شرکت داشته باشد.
جنبش خمرهای سرخ در سال های ۱۹۷۰ بسیار محدود بود. رهبر آنان پل پوت در فرانسه تحصیلات خود را به پایان رسانده بود و یک کمونیست طرفدار مائو چین بود. او همچنین مظنون به داشتن رابطه با کمونیست های ویتنام شمالی بود. بمباران های آمریکایی ها و همدستی لون نول با آنان باعث پیوستن نیروهای تازه به جنبش خمرهای سرخ گشت. در آن زمان ویتنام شمالی و چین نیز آموزش های نظامی به این گروه می دادند. این روال ادامه پیدا کرد به طوری که در سال ۱۹۷۵ نیروهای پل پوت به مرز هفتصد هزار نفر رسیده بودند؛ بنابراین ارتش لون نول به جز مبارزه با ویتنامی های کمونیست، درگیر کارزار با خمرهای سرخ ( شاخه کمونیستی در داخل کامبوج ) نیز گشت.
wiki: تاریخ کامبوج