تاریخ ژاپن

از حدود قرن سوم میلادی با دوره کوفون ( حدود ۲۵۰ تا سال ۵۳۸ میلادی ) مرحله پیش از تاریخ ژاپن پایان یافته و عصر تاریخ باستان این سرزمین آغاز می شود. فرهنگی که در این دوره شکل می گیرد، مبتنی بر مذهب شینتو است. در دوره آسوکا ( ۵۳۸ تا سال ۷۱۰ میلادی ) خط چینی برای نگارش زبان ژاپنی برگزیده شده و آیین بودایی از طریق سرزمین کره معرفی می شود. این آیین در دوران بعد که دوره نارا ( ۷۱۰ تا ۷۹۴ میلادی ) نام دارد، از سوی امپراتور پذیرفته شده و به دستور او نیایشگاه های بودایی پرشکوهی همچون معبد تودای جی ساخته شد. دوره هی آن ( ۷۹۴ تا ۱۱۸۵ میلادی ) ، عصر ظهور خاندان های پرقدرتی همچون خاندان فوجی وارا است که قدرت نظامی را در عمل به دست می گیرند و این مترادف است با پایان تاریخ باستان و آغاز دوران فئودالی در تاریخ ژاپن. با قدرت گیری شوگونها در دوره کاماکورا ( ۱۱۸۵ تا ۱۳۳۳ میلادی ) ، استبداد نظامی کاماکورا بنا نهاده می شود. در همین دوران مغولها دو بار به کشور ژاپن حمله کردند که هر بار در برابر توفان سهمگینی موسوم به کامی کازه، کشتی ها و آلات نظامی خود را از دست دادند و شکست خوردند. کمی بعد در دوره موروماچی ( ۱۳۳۶ تا ۱۵۷۳ میلادی ) و در عصر جنگ های داخلی، کشتی های پرتغالی راه خود را به سواحل غربی ژاپن یافتند و ارتباط با اروپا آغاز شد. با پایان جنگ های داخلی دوره آزوچی - مومویاما ( ۱۵۶۸ تا ۱۶۰۰ میلادی ) و عصر ثبات سیاسی از راه رسید. در دوره ادو ( سال ۱۶۰۳ تا ۱۸۶۸ میلادی ) تلاش استبداد نظامی توکوگاوا برای حفظ سامانه فرسوده سیاسی این کشور با شکست مواجه شد و با ورود کشتی های جنگی آمریکا به فرماندهی ناخدا متیو پری به خلیج توکیو در سال ۱۸۵۳ میلادی، عصر فئودالی ژاپن به پایان رسید.