همه اقوام بشری از ابتدایی ترین دوران خود، عقاید پزشکی خاصی درباره تولد و مرگ و بیماری داشته اند؛ به طوری که بیماری را ناشی از اراده خدا، قدرت جادوگران یا سایر منابع ماوراءالطبیعه می دانستند و به همین دلیل، درمان را از آن دیدگاه دنبال می کردند؛ برخی از این عقاید تا دوران معاصر در غالب ایمان درمانی و طلب شفا از مقبره های دینی باقی مانده است؛ گرچه پیشرفت دانش پزشکی در هزاره اخیر، بسیاری از این روش ها را ضعیف کرده است.
... [مشاهده متن کامل]
نوشتار اصلی پزشکی ماقبل تاریخ
با اینکه پیشینه ثبت شده ای از گیاهانی که برای مقاصد دارویی استفاده می شدند وجود ندارد، شواهدی نشان می دهد که بشر نخستین پس از نسل ها آزمون و خطا به خواص دارویی برخی گیاهان پی برد.
استقرار تقویم و اختراع نوشتن علامت آغاز تاریخ ثبت شده است. دانسته های ما از دانش اولیه، متشکل از قرص های خاک رس منقوشِ به خط میخی و مُهرهایی است که توسط پزشکان میان رودان ( بین النهرین ) باستان مورد استفاده قرار می گرفته است. در موزه لوور، ستون سنگی ای وجود دارد که قوانین حمورابی، پادشاه بابل در قرن ۱۸ پیش از میلاد را نشان می دهد؛ این قانون، شامل قوانین سختی درباره پزشکی است؛ برای مثال، اگر پزشک در هنگام بازکردن آبسه، بیمار را کشت، دست او قطع خواهد شد؛ اما اگر بیمار کشته شده، بَرده بود، پزشک، فقط موظف است که برده دیگری را جایگزینش کند.
هرودوت تاریخ نگار یونانی، درباره بابل نوشته که هر بابلی یک پزشک آماتور بود؛ زیرا رسم بود که بیمار را در خیابان قرار دهند و هر عابری ممکن بود مشاوره پزشکی ارائه دهد. غیب گویی با بررسی کبد حیوان قربانی شده، به طور گسترده ای اِعمال می شد تا دوره بیماری را مشخص کنند.
درباره دانش پزشکی مصر باستان، تصویر روشن تری وجود دارد. نخستین پزشک ایمهوتپ Imhotep است؛ وزیر پادشاه جوزر در هزاره سوم پیش از میلاد، طراح یکی از قدیمیترین هرم ها ( هرم Ṣaqqārah ) است که بعدها به عنوان خدای پزشکی مصر و هم رده با خدای یونانی آسکلپیوس یاد شده است. از مطالعه پاپیروس های مصری دانش قوی تری به دست آمده است به خصوص پاپیروس های Ebers ادوین اسمیت که در قرن ۱۹ کشف شدند؛ اولی فهرستی از راه های جبران بلا، با جادوهای مناسب یا وردخوانی است؛ دومی رساله های جراحی در درمان زخم ها و صدمات دیگر است.
برخلاف آنچه که ممکن است انتظار رود، عمل گسترده از تخلیه بدن مرده در مصر، منجر به انجام مطالعه آناتومی انسان نشد؛ اما مومیایی های حفظ شده نشان دادند که صاحب آن ها در زمان زندگی از چه بیماری هایی، همچون: ورم مفاصل، سل، نقرس، فساد و پوسیدگی دندان، سنگ مثانه و سنگ صفرا. . . رنج می برده است. شواهدی از شیستوزومیازیس - که یک بیماری انگلی است و هنوز یک معضل پزشکی است - یافت شده است؛ در این میان، شواهدی دال بر سفلیس یا نرمی استخوان در آن دوران یافت نشده است.
... [مشاهده متن کامل]
نوشتار اصلی پزشکی ماقبل تاریخ
با اینکه پیشینه ثبت شده ای از گیاهانی که برای مقاصد دارویی استفاده می شدند وجود ندارد، شواهدی نشان می دهد که بشر نخستین پس از نسل ها آزمون و خطا به خواص دارویی برخی گیاهان پی برد.
استقرار تقویم و اختراع نوشتن علامت آغاز تاریخ ثبت شده است. دانسته های ما از دانش اولیه، متشکل از قرص های خاک رس منقوشِ به خط میخی و مُهرهایی است که توسط پزشکان میان رودان ( بین النهرین ) باستان مورد استفاده قرار می گرفته است. در موزه لوور، ستون سنگی ای وجود دارد که قوانین حمورابی، پادشاه بابل در قرن ۱۸ پیش از میلاد را نشان می دهد؛ این قانون، شامل قوانین سختی درباره پزشکی است؛ برای مثال، اگر پزشک در هنگام بازکردن آبسه، بیمار را کشت، دست او قطع خواهد شد؛ اما اگر بیمار کشته شده، بَرده بود، پزشک، فقط موظف است که برده دیگری را جایگزینش کند.
هرودوت تاریخ نگار یونانی، درباره بابل نوشته که هر بابلی یک پزشک آماتور بود؛ زیرا رسم بود که بیمار را در خیابان قرار دهند و هر عابری ممکن بود مشاوره پزشکی ارائه دهد. غیب گویی با بررسی کبد حیوان قربانی شده، به طور گسترده ای اِعمال می شد تا دوره بیماری را مشخص کنند.
درباره دانش پزشکی مصر باستان، تصویر روشن تری وجود دارد. نخستین پزشک ایمهوتپ Imhotep است؛ وزیر پادشاه جوزر در هزاره سوم پیش از میلاد، طراح یکی از قدیمیترین هرم ها ( هرم Ṣaqqārah ) است که بعدها به عنوان خدای پزشکی مصر و هم رده با خدای یونانی آسکلپیوس یاد شده است. از مطالعه پاپیروس های مصری دانش قوی تری به دست آمده است به خصوص پاپیروس های Ebers ادوین اسمیت که در قرن ۱۹ کشف شدند؛ اولی فهرستی از راه های جبران بلا، با جادوهای مناسب یا وردخوانی است؛ دومی رساله های جراحی در درمان زخم ها و صدمات دیگر است.
برخلاف آنچه که ممکن است انتظار رود، عمل گسترده از تخلیه بدن مرده در مصر، منجر به انجام مطالعه آناتومی انسان نشد؛ اما مومیایی های حفظ شده نشان دادند که صاحب آن ها در زمان زندگی از چه بیماری هایی، همچون: ورم مفاصل، سل، نقرس، فساد و پوسیدگی دندان، سنگ مثانه و سنگ صفرا. . . رنج می برده است. شواهدی از شیستوزومیازیس - که یک بیماری انگلی است و هنوز یک معضل پزشکی است - یافت شده است؛ در این میان، شواهدی دال بر سفلیس یا نرمی استخوان در آن دوران یافت نشده است.
