[ویکی نور] "تاریخ هند"، تألیف رومیلا تاپار نویسنده معاصر هند است که توسط همایون صنعتی زاده به فارسی ترجمه شده است. این کتاب در دو مجلد به بررسی تاریخ هند از ابتدا تا عصر حاضر پرداخته است. نویسنده در پیش گفتار انگیزه خود را استفاده از گنجینه عظیم و ژرف آگاهی و خرد ملی هندوان و نزدیکی دو قوم باستانی هند و ایران بیان کرده است.
در جلد اول، تاریخ و تحولات هند از 600ق.م تا 1526م به سیزده فصل تقسیم و مورد بررسی قرار گرفته است. در جلد دوم در بیست فصل ادامه تاریخ این سرزمین تا عصر حاضر ذکر شده است. شیوه نگارش نویسنده بدین ترتیب است که مطالب را بدون ذکر منبع و به قلم خود ارائه می دهد و تنها به نام برخی متفکرین مشهور؛ مانند: شانکارا و ابوریحان بیرونی اشاره کرده است.
درباره گذشته هندوستان دو منبع اطلاع جدا از یکدیگر در دست است؛ منابع تاریخی که عبارتند از: شواهد باستانی و آنچه از ادبیات ودایی استنباط می شود و منابع سنتی که از داستان های که پورانه ها آمده تشکیل می شود. از این منابع می توان اطلاعاتی همراه با اسطوره درباره تاریخ باستان هند به دست آورد.
در اواخر سده هفتم و اوایل سده ششم ق.م با استقرار حکومت های جمهوری و سلطان نشین ها در شمال هندوستان اطلاع و آگاهی بیشتر و قابل اطمینان تر راجع به جزییات تاریخ هندوستان فراهم آمد. یک جا نشینی دائمی و پیوسته در ناحیه ای معین سبب شد تا قبیله ای یا گروهی از قبایل، صاحب جغرافیایی در قرن دهم، هندوستان یکی از مراکز ادب فارسی بود و در پایان همین قرن در آنجا اثری مربوط به جغرافی، به نام آیین اکبری به وجود آمد که باید آن را جزو مؤلَّفات معتبر جغرافیایی به حساب آورد. این کتاب را ابوالفضلبن مبارک عَلاّمی (متوفی 1011ق)، صدراعظم سلطان اکبر، به رشته تحریر در آورده است. آیین اکبری(و اکبرنامه) به پنج کتاب تقسیم می شود که فوق العاده متنوع و پرمطلب است. از لحاظ جغرافیایی، این کتاب فهرست مفصلّی از هفت اقلیم به دست می دهد که کاملاً به بیرونی تکیه داشته و زندگی ملت هند به خوبی در آن دوران منعکس شده است.
در قرن هفتم هجری/ سیزدهم میلادی با ورود اسلام به هند بخش عمده ای از جمعیت هند را مسلمانان تشکیل می داده اند که به گفته نویسنده عمدتاً پیشه ور و بازرگان بوده اند. او در گزارش از این عده می نویسد: «اینان معمولاً ایرانی نژاد و یا عرب تبار بوده و تجاری بودند مستقل؛ علاوه بر پیشه وران، غلامان درباری، که در دربار و کارگاه های درباری به کار اشتغال داشتند، چنان زیاد بودند که هم در پایتخت سلطان و هم در پایتخت های ایالتی بخش عمده ای از جامعه مسلمانان شهری را تشکیل دهند. در اواخر این دوره بر تعداد مسلمانان در میان قشر روستائیان افزوده شد. نحوه زندگانی روستائیان خواه هندو و یا مسلمان در اصل یکی بود».
در جلد اول، تاریخ و تحولات هند از 600ق.م تا 1526م به سیزده فصل تقسیم و مورد بررسی قرار گرفته است. در جلد دوم در بیست فصل ادامه تاریخ این سرزمین تا عصر حاضر ذکر شده است. شیوه نگارش نویسنده بدین ترتیب است که مطالب را بدون ذکر منبع و به قلم خود ارائه می دهد و تنها به نام برخی متفکرین مشهور؛ مانند: شانکارا و ابوریحان بیرونی اشاره کرده است.
درباره گذشته هندوستان دو منبع اطلاع جدا از یکدیگر در دست است؛ منابع تاریخی که عبارتند از: شواهد باستانی و آنچه از ادبیات ودایی استنباط می شود و منابع سنتی که از داستان های که پورانه ها آمده تشکیل می شود. از این منابع می توان اطلاعاتی همراه با اسطوره درباره تاریخ باستان هند به دست آورد.
در اواخر سده هفتم و اوایل سده ششم ق.م با استقرار حکومت های جمهوری و سلطان نشین ها در شمال هندوستان اطلاع و آگاهی بیشتر و قابل اطمینان تر راجع به جزییات تاریخ هندوستان فراهم آمد. یک جا نشینی دائمی و پیوسته در ناحیه ای معین سبب شد تا قبیله ای یا گروهی از قبایل، صاحب جغرافیایی در قرن دهم، هندوستان یکی از مراکز ادب فارسی بود و در پایان همین قرن در آنجا اثری مربوط به جغرافی، به نام آیین اکبری به وجود آمد که باید آن را جزو مؤلَّفات معتبر جغرافیایی به حساب آورد. این کتاب را ابوالفضلبن مبارک عَلاّمی (متوفی 1011ق)، صدراعظم سلطان اکبر، به رشته تحریر در آورده است. آیین اکبری(و اکبرنامه) به پنج کتاب تقسیم می شود که فوق العاده متنوع و پرمطلب است. از لحاظ جغرافیایی، این کتاب فهرست مفصلّی از هفت اقلیم به دست می دهد که کاملاً به بیرونی تکیه داشته و زندگی ملت هند به خوبی در آن دوران منعکس شده است.
در قرن هفتم هجری/ سیزدهم میلادی با ورود اسلام به هند بخش عمده ای از جمعیت هند را مسلمانان تشکیل می داده اند که به گفته نویسنده عمدتاً پیشه ور و بازرگان بوده اند. او در گزارش از این عده می نویسد: «اینان معمولاً ایرانی نژاد و یا عرب تبار بوده و تجاری بودند مستقل؛ علاوه بر پیشه وران، غلامان درباری، که در دربار و کارگاه های درباری به کار اشتغال داشتند، چنان زیاد بودند که هم در پایتخت سلطان و هم در پایتخت های ایالتی بخش عمده ای از جامعه مسلمانان شهری را تشکیل دهند. در اواخر این دوره بر تعداد مسلمانان در میان قشر روستائیان افزوده شد. نحوه زندگانی روستائیان خواه هندو و یا مسلمان در اصل یکی بود».
wikinoor: تاریخ_هند
[ویکی فقه] تاریخ هند (کتاب). تاریخ هند، تالیف رومیلا تاپار نویسنده معاصر هند است که توسط همایون صنعتی زاده به فارسی ترجمه شده است. این کتاب در دو مجلد به بررسی تاریخ هند از ابتدا تا عصر حاضر پرداخته است. نویسنده در پیش گفتار انگیزه خود را استفاده از گنجینه عظیم و ژرف آگاهی و خرد ملی هندوان و نزدیکی دو قوم باستانی هند و ایران بیان کرده است.
در جلد اول، تاریخ و تحولات هند از ۶۰۰ ق. م تا ۱۵۲۶ م به سیزده فصل تقسیم و مورد بررسی قرار گرفته است. در جلد دوم در بیست فصل ادامه تاریخ این سرزمین تا عصر حاضر ذکر شده است. شیوه نگارش نویسنده بدین ترتیب است که مطالب را بدون ذکر منبع و به قلم خود ارائه می دهد و تنها به نام برخی متفکرین مشهور؛ مانند: شانکارا و ابوریحان بیرونی اشاره کرده است.
گزارش محتوا
درباره گذشته هندوستان دو منبع اطلاع جدا از یکدیگر در دست است؛ منابع تاریخی که عبارتند از: شواهد باستانی و آنچه از ادبیات ودایی استنباط می شود و منابع سنتی که از داستان های که پورانه ها آمده تشکیل می شود. از این منابع می توان اطلاعاتی همراه با اسطوره درباره تاریخ باستان هند به دست آورد.در اواخر سده هفتم و اوایل سده ششم ق. م با استقرار حکومت های جمهوری و سلطان نشین ها در شمال هندوستان اطلاع و آگاهی بیشتر و قابل اطمینان تر راجع به جزییات تاریخ هندوستان فراهم آمد. یک جانشینی دائمی و پیوسته در ناحیه ای معین سبب شد تا قبیله ای یا گروهی از قبایل، صاحب جغرافیایی در قرن دهم، هندوستان یکی از مراکز ادب فارسی بود و در پایان همین قرن در آنجا اثری مربوط به جغرافی، به نام آیین اکبری به وجود آمد که باید آن را جزو مؤلفات معتبر جغرافیایی به حساب آورد. این کتاب را ابوالفضلبن مبارک علامی (متوفی ۱۰۱۱ ق)، صدراعظم سلطان اکبر، به رشته تحریر در آورده است. آیین اکبری (و اکبرنامه) به پنج کتاب تقسیم می شود که فوق العاده متنوع و پرمطلب است. از لحاظ جغرافیایی، این کتاب فهرست مفصلی از هفت اقلیم به دست می دهد که کاملا به بیرونی تکیه داشته و زندگی ملت هند به خوبی در آن دوران منعکس شده است.در قرن هفتم هجری/ سیزدهم میلادی با ورود اسلام به هند بخش عمده ای از جمعیت هند را مسلمانان تشکیل می داده اند که به گفته نویسنده عمدتا پیشه ور و بازرگان بوده اند. او در گزارش از این عده می نویسد: «اینان معمولا ایرانی نژاد و یا عرب تبار بوده و تجاری بودند مستقل؛ علاوه بر پیشه وران، غلامان درباری، که در دربار و کارگاه های درباری به کار اشتغال داشتند، چنان زیاد بودند که هم در پایتخت سلطان و هم در پایتخت های ایالتی بخش عمده ای از جامعه مسلمانان شهری را تشکیل دهند. در اواخر این دوره بر تعداد مسلمانان در میان قشر روستائیان افزوده شد. نحوه زندگانی روستائیان خواه هندو و یا مسلمان در اصل یکی بود».
← ورود اسلام به هند
فهرست مطالب در ابتدای مجلدات آمده است. در انتهای جلد اول واژه نامه و نمای مطالب و در جلد دوم تنها نمایه آمده است. پاورقی های کتاب بسیار اندک و بیشتر ذکر لاتین برخی الفاظ و اعلام می باشد.
در جلد اول، تاریخ و تحولات هند از ۶۰۰ ق. م تا ۱۵۲۶ م به سیزده فصل تقسیم و مورد بررسی قرار گرفته است. در جلد دوم در بیست فصل ادامه تاریخ این سرزمین تا عصر حاضر ذکر شده است. شیوه نگارش نویسنده بدین ترتیب است که مطالب را بدون ذکر منبع و به قلم خود ارائه می دهد و تنها به نام برخی متفکرین مشهور؛ مانند: شانکارا و ابوریحان بیرونی اشاره کرده است.
گزارش محتوا
درباره گذشته هندوستان دو منبع اطلاع جدا از یکدیگر در دست است؛ منابع تاریخی که عبارتند از: شواهد باستانی و آنچه از ادبیات ودایی استنباط می شود و منابع سنتی که از داستان های که پورانه ها آمده تشکیل می شود. از این منابع می توان اطلاعاتی همراه با اسطوره درباره تاریخ باستان هند به دست آورد.در اواخر سده هفتم و اوایل سده ششم ق. م با استقرار حکومت های جمهوری و سلطان نشین ها در شمال هندوستان اطلاع و آگاهی بیشتر و قابل اطمینان تر راجع به جزییات تاریخ هندوستان فراهم آمد. یک جانشینی دائمی و پیوسته در ناحیه ای معین سبب شد تا قبیله ای یا گروهی از قبایل، صاحب جغرافیایی در قرن دهم، هندوستان یکی از مراکز ادب فارسی بود و در پایان همین قرن در آنجا اثری مربوط به جغرافی، به نام آیین اکبری به وجود آمد که باید آن را جزو مؤلفات معتبر جغرافیایی به حساب آورد. این کتاب را ابوالفضلبن مبارک علامی (متوفی ۱۰۱۱ ق)، صدراعظم سلطان اکبر، به رشته تحریر در آورده است. آیین اکبری (و اکبرنامه) به پنج کتاب تقسیم می شود که فوق العاده متنوع و پرمطلب است. از لحاظ جغرافیایی، این کتاب فهرست مفصلی از هفت اقلیم به دست می دهد که کاملا به بیرونی تکیه داشته و زندگی ملت هند به خوبی در آن دوران منعکس شده است.در قرن هفتم هجری/ سیزدهم میلادی با ورود اسلام به هند بخش عمده ای از جمعیت هند را مسلمانان تشکیل می داده اند که به گفته نویسنده عمدتا پیشه ور و بازرگان بوده اند. او در گزارش از این عده می نویسد: «اینان معمولا ایرانی نژاد و یا عرب تبار بوده و تجاری بودند مستقل؛ علاوه بر پیشه وران، غلامان درباری، که در دربار و کارگاه های درباری به کار اشتغال داشتند، چنان زیاد بودند که هم در پایتخت سلطان و هم در پایتخت های ایالتی بخش عمده ای از جامعه مسلمانان شهری را تشکیل دهند. در اواخر این دوره بر تعداد مسلمانان در میان قشر روستائیان افزوده شد. نحوه زندگانی روستائیان خواه هندو و یا مسلمان در اصل یکی بود».
← ورود اسلام به هند
فهرست مطالب در ابتدای مجلدات آمده است. در انتهای جلد اول واژه نامه و نمای مطالب و در جلد دوم تنها نمایه آمده است. پاورقی های کتاب بسیار اندک و بیشتر ذکر لاتین برخی الفاظ و اعلام می باشد.
wikifeqh: تاریخ_هند_(کتاب)
