تاریخ نگاری اتیوپی دربردارنده منابع بومی و بیگانه مشتمل بر منظومات باستان، سده های میانه، اوایل مدرنیته و مدرن نگارش تاریخ اتیوپی است. ریشه های نوشته های تاریخی اتیوپی را می توان در پادشاهی باستانی آکسوم ( حدود ۹۴۰ – حدود ۱۰۰ سال پس از میلاد ) جستجو کرد. این متون اولیه به خط اتیوپیایی گعز یا الفبای یونانی نوشته شده بودند و شامل انواع مدیوم ها مانند نسخه های خطی، کتیبه های سنگ نبشته بر روی لوح ستون های یادبود و ابلیسک هایی بودند که رویدادهای معاصر را مستندنگاری می کردند. نگاشتن تاریخ در اوایل دودمان سلیمان ( ۱۲۷۰–۱۹۷۴ ) به یک ژانر ثابت در ادبیات اتیوپی تبدیل شد. در این دوره، تاریخ های مکتوب معمولاً به شکل زندگی نامه های سلطنتی و رویدادنامه دودمانی بود که با ادبیات هاژیوگرافیک و تاریخ های جهانی، در قالب سالنامه تکمیل می شد. اساطیر مسیحی به دلیل آثاری مانند کبرا ناگاست ارتدکس، به محور تاریخ نگاری قرون وسطی اتیوپی تبدیل شدند. این امر عقاید تبارشناسی حاکمان دودمان سلیمانی اتیوپی را استحکام بخشید که ادعا می کردند از نوادگان سلیمان، پادشاه افسانه ای اسرائیل هستند.
... [مشاهده متن کامل]
ادبیات تاریخ نگاری اتیوپی به طور سنتی تحت سلطه الهیات مسیحی و گاه شماری کتاب مقدس بوده است. همچنین تأثیر قابل توجهی از عناصر مسلمان، بت پرست و خارجی از درون شاخ آفریقا و فراتر از آن وجود داشت. روابط دیپلماتیک با جهان مسیحیت در دوران روم و در زمان اولین پادشاه مسیحی اتیوپی، ایزانای آکسوم، در قرن چهارم پس از میلاد برقرار شد و در اواخر قرون وسطی با سفر و بازگشت سفارتخانه ها به اروپای قرون وسطی تجدید گشت. وقایع نگاران اروپای قرون وسطی با تکیه بر میراث نوشته های تاریخی یونان و روم باستان در مورد اتیوپی، تلاش هایی برای توصیف اتیوپی، مردم آن و ایمان مذهبی در ارتباط با اسطوره یوحنای کشیش انجام دادند که به عنوان متحدی بالقوه علیه قدرت های اسلامی شناخته می شد. تاریخ اتیوپی و مردمان آن در آثار تاریخ نگاری اسلامی قرون وسطی، دانشنامه های چینی، ادبیات سفر و تاریخ های رسمی نیز نامبرده شده است.
در طول قرن شانزدهم و شروع دوره مدرنیته اولیه، اتحادهای نظامی با امپراتوری پرتغال ایجاد شد، مبلغان کاتولیک یسوعی نیز وارد گشته و جنگ طولانی با دشمنان اسلامی از جمله سلطنت عدل، امپراتوری عثمانی و مردم چندخداپرست اورومو، امنیت امپراتوری اتیوپی را به خطر انداخت. این اتصالات و درگیری ها الهام بخش آثار قوم نگاری توسط نویسندگانی مانند باهری بودند که در عرف تاریخ نگاری موجود نهادینه شده و دیدگاه بسیطی را در وقایع نامه های تاریخی برای جایگاه اتیوپی در جهان تشجیع می کردند. هیئت های یسوعی پدرو پائز ( ۱۵۶۴–۱۶۲۲ ) و مانوئل دی آلمیدا ( ۱۵۸۰–۱۶۴۶ ) نیز تاریخ اتیوپی را نگاشتند، اما در میان کشیشان یسوعی هند پرتغالی به صورت دست نویس باقی ماند و تا دوران مدرن در غرب منتشر نشد.
... [مشاهده متن کامل]
ادبیات تاریخ نگاری اتیوپی به طور سنتی تحت سلطه الهیات مسیحی و گاه شماری کتاب مقدس بوده است. همچنین تأثیر قابل توجهی از عناصر مسلمان، بت پرست و خارجی از درون شاخ آفریقا و فراتر از آن وجود داشت. روابط دیپلماتیک با جهان مسیحیت در دوران روم و در زمان اولین پادشاه مسیحی اتیوپی، ایزانای آکسوم، در قرن چهارم پس از میلاد برقرار شد و در اواخر قرون وسطی با سفر و بازگشت سفارتخانه ها به اروپای قرون وسطی تجدید گشت. وقایع نگاران اروپای قرون وسطی با تکیه بر میراث نوشته های تاریخی یونان و روم باستان در مورد اتیوپی، تلاش هایی برای توصیف اتیوپی، مردم آن و ایمان مذهبی در ارتباط با اسطوره یوحنای کشیش انجام دادند که به عنوان متحدی بالقوه علیه قدرت های اسلامی شناخته می شد. تاریخ اتیوپی و مردمان آن در آثار تاریخ نگاری اسلامی قرون وسطی، دانشنامه های چینی، ادبیات سفر و تاریخ های رسمی نیز نامبرده شده است.
در طول قرن شانزدهم و شروع دوره مدرنیته اولیه، اتحادهای نظامی با امپراتوری پرتغال ایجاد شد، مبلغان کاتولیک یسوعی نیز وارد گشته و جنگ طولانی با دشمنان اسلامی از جمله سلطنت عدل، امپراتوری عثمانی و مردم چندخداپرست اورومو، امنیت امپراتوری اتیوپی را به خطر انداخت. این اتصالات و درگیری ها الهام بخش آثار قوم نگاری توسط نویسندگانی مانند باهری بودند که در عرف تاریخ نگاری موجود نهادینه شده و دیدگاه بسیطی را در وقایع نامه های تاریخی برای جایگاه اتیوپی در جهان تشجیع می کردند. هیئت های یسوعی پدرو پائز ( ۱۵۶۴–۱۶۲۲ ) و مانوئل دی آلمیدا ( ۱۵۸۰–۱۶۴۶ ) نیز تاریخ اتیوپی را نگاشتند، اما در میان کشیشان یسوعی هند پرتغالی به صورت دست نویس باقی ماند و تا دوران مدرن در غرب منتشر نشد.
