تاریخ مهندسی سازه

تاریخ مهندسی سازه حداقل به ۲۷۰۰ سال قبل از میلاد برمی گردد، زمانی که هرم پلکانی فرعون جوزر توسط ایمهوتپ، اولین معمار تاریخ که به نام شناخته می شود، ساخته شد. اهرام متداول ترین سازه های بزرگی بودند که توسط تمدن های باستانی ساخته می شد، زیرا شکلی ساختاری هرم ذاتاً پایدار است و می تواند تقریباً به اندازه بی نهایت مقیاس شود ( بر خلاف بسیاری از اشکال سازه ای دیگر که نمی توان به طور خطی اندازه آنها را متناسب با بارهای افزایش یافته افزایش داد ) . [ ۱]
یکی دیگر از شاهکارهای مهندسی قابل توجه از دوران باستان که امروزه هنوز مورد استفاده قرار می گیرد، سیستم مدیریت آب قنات است. فناوری قنات در زمان مادها، پیشینیان شاهنشاهی هخامنشی ( در ایران امروزی[ ۲] [ ۳] [ ۴] که قدیمی ترین و طولانی ترین قنات با قدمت بیش از ۳۰۰۰ سال و طولانی تر از ۷۱ کیلومتر را دارد ) [ ۵] توسعه یافت و به فرهنگ های دیگر نیز سرایت کرد و با ایرانیان ارتباط داشته.
در طول تاریخ باستان و قرون وسطی بیشتر طراحی و ساخت و ساز معماری توسط صنعتگرانی مانند سنگ تراش ها و نجاران انجام شده است که به نقش استاد سازنده ارتقا یافته اند. هیچ تئوری در مورد ساختارها وجود نداشت و درک چگونگی ایستادگی ساختارها بسیار محدود بود و تقریباً کاملاً بر اساس شواهد تجربی «آنچه قبلاً کار کرده بود» بود. دانش توسط اصناف حفظ شد و به ندرت با پیشرفت ها جایگزین شد. ساختارها تکراری بودند و پیشرفت در افزایش مقیاس به کندی پیش می رفت. [ ۱]
هیچ سابقه ای از اولین محاسبات مربوط به مقاومت اعضای سازه یا رفتار مصالح سازه ای وجود ندارد، اما حرفه مهندسی سازه تنها با انقلاب صنعتی و اختراع مجدد بتن شکل گرفت ( به تاریخچه بتن مراجعه کنید ) . علوم فیزیکی ( زیربنای مهندسی سازه ) در رنسانس درک شدند و از آن زمان تاکنون در حال توسعه هستند.