برده داری و تاریخش دارای ریشه های ساختاری میراث برده شده از تاریخ پیش از ظهور اسلام در شبه جزیره عربستان بوده است. با این وجود، تاریخ معاصر برده داری در عربستان سعودی از منطقه حجاز شروع می شود. حجاز تقریباً ۱۲٪ از کل مساحت عربستان سعودی را در بر می گیرد و در سالهای ۱۵۱۷–۱۹۱۸ تحت امپراتوری عثمانی قرار داشت و به این ترتیب اسماً از قوانین عثمانی پیروی می کرد. پس از سقوط امپراتوری عثمانی، پادشاهی حجاز و سپس عربستان سعودی به یک کشور مستقل تبدیل شدند و در دوره میان دوجنگ به عنوان مرکز تجارت برده در سطح بین المللی شناخته می شدند. پس از جنگ جهانی دوم، فشار فزاینده بین المللی در نهایت منجر به لغو رسمی برده داری شد. برده داری در عربستان به طور رسمی در سال ۱۹۶۲ میلادی لغو شده اما شایعات غیررسمی بنا بر وجود برده داری در این کشور همچنان وجود دارد.
... [مشاهده متن کامل]
منطقه عربستان سعودی امروزین بین سال های ۱۵۱۷ و ۱۹۱۸ میلادی اسماً تحت سلطه امپراتوری عثمانی قرار داشت و به همین دلیل در رابطه با برده داری و تجارت برده حداقل اسماً از از قوانین دیگر امپراتوری عثمانی پیروی می کرد. در سال ۱۹۰۸ میلادی، امپراتوری عثمانی به طور اسمی برده داری را لغو کرد، اما این قانون در شبه جزیره عربستان توسط مقامات عثمانی اجرا نشد.
پس از جنگ جهانی اول، در عربستان یک کشور مستقل به نام پادشاهی حجاز ( ۱۹۱۶–۱۹۲۵ ) تشکیل شد. حجاز خود را ملزم به اطاعت از قوانین و معاهدات امضا شده توسط امپراتوری عثمانی در مورد برده داری و تجارت برده نمی دانست. در دوران میان دوجنگ، پادشاهی حجاز در سطح بین المللی به عنوان یک مرکز منطقه ای تجارت برده شناخته می شد.
تجارت برده دو راه عمده به حجاز داشت. برده های آفریقایی عمدتاً از سودان و اتیوپی قاچاق می شدند. در درجه اول کودکان و زنان جوان توسط والدینشان به عنوان خراج به رهبران و اربابان قبایل اتیوپیایی داده می شدند و آنان کودکان را به تاجران برده می فروختند. به والدین گفته می شد که قرار است فرزندانشان به عنوان برده در عربستان زندگی بهتری داشته باشند. برده ها از طریق ساحل به برده داران عرب تحویل داده می شدند و از طریق دریای سرخ به جده فرستاده می شدند.
مسیر دوم تجارت برده داری به حج متصل بود. تاجران برده عمدتاً زنان و کودکان را به عنوان «همسر»، «خدمتکار» و «زائر» قاچاق می کردند، در صورتی که پس از ورود فروخته می شدند. قربانیان این مسیر قاچاق گاهی فریب می خوردند و به بهانه های واهی به حج می رفتند. برده فروشان زنان را با ازدواج به حجاز و سپس به حج می بردند و سپس به خانواده هایشان می گفتند که زنان در سفر مرده اند. به همین ترتیب، والدین فرزندان خود را با این تصور که برده فروشان، فرزندان خود را به حج به عنوان «خدمتکار» یا «دانش آموز» می بردند، به تاجران برده می سپردند. این دسته از قربانیان قاچاق برده داری از سراسر جهان اسلام تا هند شرقی و چین آمده بودند. برخی از مسافران خادمان یا همراهان فقیر خود را در سفر حج فروختند تا هزینه سفر خود را بپردازند.
... [مشاهده متن کامل]
منطقه عربستان سعودی امروزین بین سال های ۱۵۱۷ و ۱۹۱۸ میلادی اسماً تحت سلطه امپراتوری عثمانی قرار داشت و به همین دلیل در رابطه با برده داری و تجارت برده حداقل اسماً از از قوانین دیگر امپراتوری عثمانی پیروی می کرد. در سال ۱۹۰۸ میلادی، امپراتوری عثمانی به طور اسمی برده داری را لغو کرد، اما این قانون در شبه جزیره عربستان توسط مقامات عثمانی اجرا نشد.
پس از جنگ جهانی اول، در عربستان یک کشور مستقل به نام پادشاهی حجاز ( ۱۹۱۶–۱۹۲۵ ) تشکیل شد. حجاز خود را ملزم به اطاعت از قوانین و معاهدات امضا شده توسط امپراتوری عثمانی در مورد برده داری و تجارت برده نمی دانست. در دوران میان دوجنگ، پادشاهی حجاز در سطح بین المللی به عنوان یک مرکز منطقه ای تجارت برده شناخته می شد.
تجارت برده دو راه عمده به حجاز داشت. برده های آفریقایی عمدتاً از سودان و اتیوپی قاچاق می شدند. در درجه اول کودکان و زنان جوان توسط والدینشان به عنوان خراج به رهبران و اربابان قبایل اتیوپیایی داده می شدند و آنان کودکان را به تاجران برده می فروختند. به والدین گفته می شد که قرار است فرزندانشان به عنوان برده در عربستان زندگی بهتری داشته باشند. برده ها از طریق ساحل به برده داران عرب تحویل داده می شدند و از طریق دریای سرخ به جده فرستاده می شدند.
مسیر دوم تجارت برده داری به حج متصل بود. تاجران برده عمدتاً زنان و کودکان را به عنوان «همسر»، «خدمتکار» و «زائر» قاچاق می کردند، در صورتی که پس از ورود فروخته می شدند. قربانیان این مسیر قاچاق گاهی فریب می خوردند و به بهانه های واهی به حج می رفتند. برده فروشان زنان را با ازدواج به حجاز و سپس به حج می بردند و سپس به خانواده هایشان می گفتند که زنان در سفر مرده اند. به همین ترتیب، والدین فرزندان خود را با این تصور که برده فروشان، فرزندان خود را به حج به عنوان «خدمتکار» یا «دانش آموز» می بردند، به تاجران برده می سپردند. این دسته از قربانیان قاچاق برده داری از سراسر جهان اسلام تا هند شرقی و چین آمده بودند. برخی از مسافران خادمان یا همراهان فقیر خود را در سفر حج فروختند تا هزینه سفر خود را بپردازند.
