تاریخ لیتوانی

تاریخ لیتوانی به چندین هزار سال پیش برمی گردد اما نخستین نام ثبت شدهٔ آن در تاریخ مربوط به سال ۱۰۰۹ میلادی است. لیتوانیایی ها گروهی از بالت ها بودند که بعدها سرزمین های مجاور را تسخیر کرده و در قرن سیزدهم، دوک نشین بزرگ لیتوانی ( و همچنین پادشاهی لیتوانی که مدت زیادی دوام نیاورد ) را تشکیل دادند. دوک نشین بزرگ یک سرزمین جنگی موفق و بادوام بود. این سرزمین برای مدت بسیار طولانی مستقل ماند و یکی از آخرین مکان هایی در اروپا بود که به مسیحیت روی آورد ( در قرن چهاردهم میلادی ) . این دوک نشین به دلیل قدرت زیادی که داشت، از طریق پیروزی بر گروه های زیادی از اسلاوهای شرقی که در روتنیا ساکن بودند، تبدیل به یکی از بزرگ ترین سرزمین های اروپا در قرن پانزدهم شد. دوک نشین بزرگ و لهستان در سال ۱۳۸۵ میلادی با اتحاد کروو تشکیل یک سلسلهٔ متحد دادند. بعدها، در سال ۱۵۶۹ پیمان لوبلین منجر به شکل گیری مشترک المنافع لهستان–لیتوانی شد که تا سال ۱۷۹۵، هنگامی که سومین تجزیهٔ لهستان باعث پاک شدن لهستان و لیتوانی از نقشهٔ سیاسی شد، دوام یافت. پس از این انحلال، لیتوانیایی ها تا قرن بیستم تحت فرمانروایی امپراتوری روسیه زندگی کردند؛ هرچند که در این مدت شورش های فراوانی، به خصوص در سالهای ۱۸۳۰–۱۸۳۱ و ۱۸۶۳ به وقوع پیوست.
در ۱۶ فوریهٔ ۱۹۱۸ لیتوانی به عنوان یک کشور دموکراتیک بازتأسیس شد. لیتوانی توانست تا آغاز جنگ جهانی دوم مستقل باقی بماند، و سپس در آن هنگام توسط اتحاد جماهیر شوروی، تحت شروط پیمان مولوتوف - ریبنتروپ به تصرف درآمد. پس از یک دوره اشغال کوتاه مدت توسط آلمان نازی، بعد از جنگ تحمیلی نازی ها علیه شوروی، لیتوانی مجدداً به مدت ۵۰ سال به اتحاد جماهیر شوروی پیوست. در سال های ۱۹۹۰–۱۹۹۱ لیتوانی حاکمیت خود را به سبب مصوبه بازتأسیس شدن کشور لیتوانی، مجدداً به دست آورد. لیتوانی در سال ۲۰۰۴ به عنوان بخشی از برنامهٔ توسعهٔ اتحادیهٔ اروپا ( ۲۰۰۴ ) ، به عضویت در ناتو و اتحادیهٔ اروپا درآمد.
در پی آغاز عملیات بارباروسا، تهاجم آلمان به شوروی در ماه ژوئن سال ۱۹۴۱، لیتوانی نخستین کشور در منطقه بالتیک بود که ارتش سرخ از آن بیرون رانده شد. در تلاش برای احیای استقلال خود، پیش از آن که نیروهای ورماخت فرا برسند دولت موقت لیتوانی کاملاً بر شهر کاوناس، پایتخت پیشین این کشور، مسلط شده و در تلاش بود تمامی نهادهای گذشته خود را بازیابد. این دولت در نظر داشت سرهنگ کازیس شکیرپا، مؤسس جبهه فعالان لیتوانی، را که در آلمان به سر می برد، در جایگاه رهبری خود قرار دهد. با این حال آلمانی ها اجازه بازگشت او به لیتوانی را ندادند. بدین شکل، دولت موقت یوئوزاس آمبرازویچیوس را به عنوان نخست وزیر موقت برگزید. در ابتدا رابطه دولت موقت با فرمانداری نظامی آلمان مناسب بود اما آلمانی ها تا جایی که می توانستند امکان تبدیل شدن حاکمیت آمبرازویچیوس به یک دولت کامل، از جمله با جلوگیری از دسترسی آن به پایگاه رادیو، را نمی دادند. آلمانی ها به سرعت حاکمیت خود را بر لیتوانی برقرار کردند و نام «بخش عمومی لیتوانی» ( به آلمانی: Generalbezirk Litauen ) به عنوان یکی از چهار منطقه رایشس کومیساریات اوستلانت، بر آن نهادند. اداره این ناحیه بر عهده آدریان فون رنتلن نهاده شد. رابطه او هم با دولت موقت لیتوانی مناسب بود اما تلاش فعالانه برای تضعیف آن ادامه داشت. در این حال تشدد درون دولت موقت در رابطه با نحوه و میزان همکاری با آلمانی ها وجود داشت. به هر صورت با تسلط کامل نظامی آلمان بر لیتوانی، این دولت قادر به مقاومت در برابر اداره آن ها نبود. بدین ترتیب تنها پس از شش هفته از تشکیل آن دولت موقت لیتوانی منحل شد. [ ۱]