تاریخ لوکزامبورگ

تاریخ لوکزامبورگ و زندگی در آن بر اساس شواهد باستان شناسانه به دوران پارینه سنگی بازمی گردد. تاریخ مکتوب آن نیز از دوران رومی ها موجود است. خاندان سلطنتی لوکزامبورگ در سال ۹۶۳ میلادی به وسیله زیگفری تأسیس شد. شارل چهارم در سال ۱۳۵۴ میلادی لوکزامبورگ را به سطح دوک نشین ارتقا داد. این دوک نشین در ۱۴۴۳ با بورگاندی متحد شد. دژ لوکزامبورگ بر اساس معاهده اوترخت به سال ۱۷۱۳ میلادی به اتریش واگذار شد و پس از آن بر اساس صلح نامه کامپو فورمیو به فرانسه ملحق شد. بعد از کنگره وین در سال ۱۸۱۵ لوکزامبورگ به عنوان ملک شخصی به ویلیام اول، پادشاه هلند، واگذار شد.
در سال ۱۸۳۹ میلادی لوکزامبورگ استقلال یافت و بخش غربی آن به بلژیک داده شد. عهدنامه لندن در ۱۸۶۷ میلادی بی طرفی دائمی این دوک نشین را اعلام کرد. ارتش آلمان در ۱۹۱۴ و ۱۹۴۰ با نقض این بی طرفی آن را به اشغال درآورد.
در تاریخ ششم سپتامبر ۱۹۳۹ میلادی لوکزامبورگ به صورت رسمی، طی اعلامیه ای بی طرفی خود را اعلام کرد. [ ۱] در دهم می ۱۹۴۰ ارتش آلمان بی اعتنا به اعلامیه مذکور لوکوزامبورگ را به تصرف درآورد. لشکر زرهی اول، دوم و دهم پانزا حمله را ساعت ۴:۳۵ صبح آغازید و قبل از فرا رسیدن ظهر بدون مقاومت قابل ذکری لوکزامبورگ را به تصرف درآورد. داوطلبان دفاع از لوکزامبورگ ترجیح دادند در سنگرهای خود بمانند، و مقاومت پلیس لوکزامبورگ هم ناچیز بود. در کل فرایند اشغال لوکزامبورگ ۷۵ پلیس و سرباز دستگیر و ۵ پلیس زخمی شدند و یک سرباز جان باخت. [ ۲]