تاریخ فلسطین

تاریخ فلسطین مطالعه گذشته در منطقه فلسطین است که به عنوان منطقه ای جغرافیایی بین دریای مدیترانه و رود اردن ( جایی که امروز اسرائیل و فلسطین در آن هستند ) و سرزمین های مختلف مجاور واقع در یک نقطه استراتژیک بین اروپا، آسیا و آفریقا و زادگاه یهودیت و مسیحیت تعریف شده است. [ ۱] منطقه دارای سابقه پر آشوب به عنوان یک چهار راه برای ادیان، فرهنگ، تجارت، و سیاست است. فلسطین توسط چندین پادشاهی مستقل و قدرت های بزرگ، از جمله مصر باستان، ایران، اسکندر مقدونی و جانشینان وی، امپراتوری روم، چندین سلسله از حکومت مسلمان و صلیبی ها کنترل شده است.
در دوران مدرن، منطقه تحت سلطه امپراتوری عثمانی، سپس پادشاهی متحده بود. از سال ۱۹۴۸، فلسطین به اسرائیل، کرانه باختری و نوار غزه تقسیم شده است. اصطلاحات دیگر تقریباً برای همان منطقه جغرافیایی شامل کنعان، سرزمین اسرائیل و سرزمین مقدس است.
اولین بقایای انسان در فلسطین در عبیدیه حدود ۳ کیلومتری جنوب دریای جلیل ( دریاچه طبریه ) ، در دره ریفت اردن یافت شد. قدمت بقایای این اثر مربوط به سال های پلیستوسن است. ۱٫۵ میلیون سال پیش آثاری از مهاجرت اولیه انسان راست قامت به آفریقا بوده است که در این سایت تیشه مشتی از نوع آشولی را به همراه داشت. [ ۲]
پادشاهی نوین مصر دوره ای تاریخی از مصر باستان میان سده های ۱۶ تا ۱۱ پیش از میلاد مسیح است که دودمان های پادشاهی هجدهم، نوزدهم، و بیستم این کشور را پوشش می دهد. پادشاهی نوین پس از دوره موسوم به «دوره میانی دوم» مستقر شد و نابودیش نیز همراه با آمدن دوره سوم میانی بود. این هنگام از تاریخ مصر شاهد بیشترین ثروت و اوج قدرت شاهنشاهی باستانی مصر بود. [ ۳]
فلسطینی های باستان قومی بودند که در زمان ورود قوم اسرائیلی باستان به منطقه در کرانهٔ جنوبی کنعان می زیستند. به زیستگاه این قوم فلسطین یا فلسطینیه گفته می شود. ریشه، اصلی این قوم مورد مناقشه است ولی شواهد تازهٔ باستان شناسی گویای تماس فرهنگی اولیهٔ ایشان با تمدن میسنی یونان است. با اینکه فلسطینی ها زبان و فرهنگ کنعانی ها را پذیرفتند ولی برای برخی از واژه های فلسطینی ریشه هندواروپایی پیشنهاد شده است.
کنعان منطقه ای باستانی در جنوب سوریه است که حدوداً از دویست سال پیش از میلاد به منطقهٔ فلسطین تعمیم داده است و امروزه فلسطین، اسرائیل، لبنان، اردن و سوریه بخشی از آن را در خاک خود دارند. این منطقه در دورهٔ عمارنه در پایان عصر برنز اهمیت ویژه ای داشته چرا که محل پیوند روابط امپراتوری های باستانی مصر، هیتی و آشور بوده است. نام این منطقه در نوشته های مربوط به هزارهٔ چهارم پیش از میلاد آمده است و بعدها در نامه های عمارنه به صورت کیناحو ( Kinaḫḫu ) ذکر می شود. این در حالی است که منابع پادشاهی نوین مصر به عملیات نظامی متعدد در کا - نا - نا ( Ka - na - na ) اشاره می کنند. [ ۴]