تاریخ عواطف و هیجانها

تاریخ عواطف و هیجانها ( انگلیسی: History of human emotions ) حوزه ای نسبتاً جدید از مطالعات تاریخی است که به چگونگی شکل گرفتن، تحول و گسترش عواطف انسانی در جوامع، دوران و مقاطع مختلف تاریخی می پردازد؛ زیرا هر چند واکنشهای عاطفی یا هیجانی مانند غم، ترس، خشم و شادی ریشه در دستگاه عصبی و جسم انسان دارند اما شکل تظاهر و ابرازشان به شدت تحت تأثیر آموخته های فرهنگی بوده و هست. پژوهشگران در این حوزه به ردیابی تغییر هنجارها و عادات و عواطف در اسنادی مانند نامه های خصوصی، مجلات، زندگی نامه ها و خاطرات افراد عادی و شخصیت های تاریخی و دیگر منابع تاریخی پرداخته و یافته های خود را تحلیل می کنند. از آغاز قرن بیستم میلادی، طیف گسترده ای از شیوه های رویکرد به این حوزه از تاریخ، همراه و در کنار پژوهشگران و نویسندگانی همچون لوسین فور و پیتر گی، در حال تشکیل و تکمیل است. [ ۱]
هر چند جوانب عاطفی رویدادهای تاریخی هرگز نادیده گرفته نشده و حتی در حوزه های غیر تخصصی، مانند رمان و داستان و نمایشنامه و دیگر هنرها از جمله نقاشی، گاه محور قرار گرفته اند و توجه بسیاری را به خود جلب کرده اند، اما تا پیش از قرن ۲۰م، کمتر مورخی به صورت جدی و متمرکز به مطالعه نقش احساسات در عرصه تاریخ پرداخته است. صرف نظر از تلاشهای پراکنده گمنام، در واقع اولین شخصیت های به نام و دارای اعتبار علمی که پا به این عرصه گذاشته و توجه محافل علمی تاریخ را به نقش مهم عواطف و هیجانهای بشری در سیر حوادث تاریخی جلب کردند نویسندگانی همچون لوسین فور با طرح این سؤال که «چگونه زندگی عاطفی گذشته را بازسازی کنیم؟». [ ۲] و یا مورخانی نظیر پیتر گی و آثارش مانند «ویکتوریا تا فروید» بودند. [ ۳] نگاه تاریخی به عواطف و هیجانهای بشری بر این اصل استوار است که نه تنها شیوه ابراز و تظاهر، بلکه تا حد زیادی شکل گیری عواطف و هیجانهای انسانی نتیجه آموخته های فرهنگی است و به مثابه بخشی از فرهنگ یک ملت همراه با سیر تحولات تاریخی دچار تغییر و تحول بوده و هست. [ ۴]