خوزستان یعنی سرزمین مردمان خوزی یا هوزی. در سنگ نوشته های فارسی باستان که مربوط به ۲۵۰۰ سال پیش هستند برای نامیدن سرزمین عیلام ( یعنی منطقهٔ جنوب غربی ایران امروز و دربردارندهٔ خورستان امروز ) واژه های - ʰŪja - ʰŪvja به کار رفته است. این واژه ها ۲۴ بار در سنگ نوشته های داریوش بزرگ و یک بار در سنگ نوشته ای از خشایارشا ثبت شده اند. همین واژهٔ - ʰŪja است که در زبان فارسی تبدیل به خوز شده است.
... [مشاهده متن کامل]
واژه های - ʰŪjiya و - ʰŪvjiya نیز ۷ بار در سنگنوشته های داریوش بزرگ به کار رفته اند که در واقع صفت و به معنای «خوزی یعنی اهل سرزمین - ʰŪja و - ʰŪvja» هستند. همین واژهٔ - ʰŪjiya است که در زبان فارسی تبدیل به خوزی شده است.
استرابون و پلینیوس از خوزستان به اسم اوکسی نام می برند. این استان با عیلامیان باستان و شوش کم و بیش مرتبط است. نام اهواز، شوش و هویزه منعکس کننده ساکنین این منطقه در زمان عیلامیان بوده است
نام استان خوزستان در فارسی میانه ( یا همان پهلوی ساسانی ) و نیز در پارتی ( یعنی همان پهلوی اشکانی ) به صورت hūjestān ( یعنی هوجِستان ) یا hūžestān ( یعنی هوژِستان ) آمده است.
بخشی از متنی پارتی بر روی دستنویس مانوی M 5569 که از زمان و مکان مرگ مانی می گوید و در سدهٔ سوم میلادی ( یعنی سیصد سال پیش از اسلام ) نوشته شده است:
برگردان فارسی:
چهار روز گذشته از شهریورماه، روزِ شهریور، روز دوشنبه، ساعت یازده، در استان خوزستان و در شهر بیت لاپاط ، که پدر روشنایی عروج کرد…
به گفته سوات سوجک در کتاب های تاریخ کلاسیک اسلامی، نام این استان خوزستان بود. ابن حوقل - جغرافی دان قرن ۱۰ میلادی - در کتاب خودش صورت الارض در فصلی جداگانه این استان را همراه با نقشه توصیف می کند و یاقوت در سده ۱۳ میلادی در مجمع البلدان جزئیاتی از استان خوزستان نوشته است
ریچارد فرای در مورد خوزستان می نویسد: "خوزستان استانی ثروتمند و کم ارتفاع بود که دست کم به هفت کوره تقسیم می شد؛ بزرگترین جز آن هرمزداردشیر یا هرمزدشهر بود که عرب ها بدان سوق الاهواز می گفتند "
واژه خوزستان به معنای سرزمین «خوزها» است و خوز را به صورت های «هوز» و «حوز» نیز می نوشتند و جمع هوز در زبان عربی اهواز است که نام کرسی ایالت خوزستان است. البته ابن خردادبه ( متوفای حدود ۳۰۰ ق ) خوزستان را با همان اهواز یکی می داند و آنجا را سرزمینی وسیع، مشتمل بر هفت کوره برمی شمارد که با نام کور الاهواز می خواندش.
... [مشاهده متن کامل]
واژه های - ʰŪjiya و - ʰŪvjiya نیز ۷ بار در سنگنوشته های داریوش بزرگ به کار رفته اند که در واقع صفت و به معنای «خوزی یعنی اهل سرزمین - ʰŪja و - ʰŪvja» هستند. همین واژهٔ - ʰŪjiya است که در زبان فارسی تبدیل به خوزی شده است.
استرابون و پلینیوس از خوزستان به اسم اوکسی نام می برند. این استان با عیلامیان باستان و شوش کم و بیش مرتبط است. نام اهواز، شوش و هویزه منعکس کننده ساکنین این منطقه در زمان عیلامیان بوده است
نام استان خوزستان در فارسی میانه ( یا همان پهلوی ساسانی ) و نیز در پارتی ( یعنی همان پهلوی اشکانی ) به صورت hūjestān ( یعنی هوجِستان ) یا hūžestān ( یعنی هوژِستان ) آمده است.
بخشی از متنی پارتی بر روی دستنویس مانوی M 5569 که از زمان و مکان مرگ مانی می گوید و در سدهٔ سوم میلادی ( یعنی سیصد سال پیش از اسلام ) نوشته شده است:
برگردان فارسی:
چهار روز گذشته از شهریورماه، روزِ شهریور، روز دوشنبه، ساعت یازده، در استان خوزستان و در شهر بیت لاپاط ، که پدر روشنایی عروج کرد…
به گفته سوات سوجک در کتاب های تاریخ کلاسیک اسلامی، نام این استان خوزستان بود. ابن حوقل - جغرافی دان قرن ۱۰ میلادی - در کتاب خودش صورت الارض در فصلی جداگانه این استان را همراه با نقشه توصیف می کند و یاقوت در سده ۱۳ میلادی در مجمع البلدان جزئیاتی از استان خوزستان نوشته است
ریچارد فرای در مورد خوزستان می نویسد: "خوزستان استانی ثروتمند و کم ارتفاع بود که دست کم به هفت کوره تقسیم می شد؛ بزرگترین جز آن هرمزداردشیر یا هرمزدشهر بود که عرب ها بدان سوق الاهواز می گفتند "
واژه خوزستان به معنای سرزمین «خوزها» است و خوز را به صورت های «هوز» و «حوز» نیز می نوشتند و جمع هوز در زبان عربی اهواز است که نام کرسی ایالت خوزستان است. البته ابن خردادبه ( متوفای حدود ۳۰۰ ق ) خوزستان را با همان اهواز یکی می داند و آنجا را سرزمینی وسیع، مشتمل بر هفت کوره برمی شمارد که با نام کور الاهواز می خواندش.
