تاریخ جادو

عقیده به اعمال مختلف جادویی در اروپا و تاریخ غرب مرتباً ظهور کرده و کمرنگ شده، و این همه تحت فشارهای دین یکتاپرستی نهادینه شده یا بدبینی در مورد واقعیت جادو و خوب بودن علم گرایی بوده است. در دنیای عهد باستان ( روم ) جادو مثل امروز تا حدی عجیب و غریب پنداشته می شد. مصر، سرزمین hemeticism و بین النهرین و سرزمین پارس ( ایران ) ، خاستگاه اولیه موبدان مکان هایی بودند که تصور می شد تخصص در امر جادوگری فراوان می باشد. در مصر، پاپیروس ها ی زیادی به یونانی، کپتیک و دموتیک بر جای مانده اند. این منابع، شامل نمونه های اولیه بیشتر فعالیت های جادویی است و آنچه که بعد، قسمتی از انتظارات است فرهنگ غربی از کارهای جادویی را تشکیل می داد، به ویژه در جادوی آیینی از همین بر جای مانده هاست. آن ها شامل نمونه های اولیه زیر می شوند:
• استفاده از کلمات جادویی که گفته می شد نیروی فرمان دادن به ارواح را دارند؛
• استفاده از عصاهای شعبده بازی و دیگر ابزارهای سنتی.
• استفاده از حلقه جادویی برای دفاع از جادوگر در مقابل ارواحی که احضار یا زنده می کند.
• استفاده از نشانه های رمز آلود و تفکر sigil که در برانگیختن یا زنده کردن روحها به کار می رفت.
استفاده از مدیوم های روحی نیز در این متن ها وجود دارند؛ بسیاری از جادوها، بچه ای را طلب می کنند تا در حلقه جادویی آورده شود و به عنوان رابطی برای رساندن پیام ها از ارواح عمل کند. زمان امپراتور جولیان روم، که با تأثیرات مسیحیت مقابله می کرد، احیاء فعالیت های جادویی نو - افلاطونی را در پرده theurgy به خود دید.
نویسندگان قرون وسطایی، که تحت کنترل کلیسا فعالیت می کردند، فعالیت های جادویی خود را محدود به مخلوط کردن عجایب و مجموعه هایی از طلسم ها کردند. آلبرتوس مگنوس را به درست یا غلط، انجام دهنده چنین فعالیت هایی می دانند. گونه های مخصوص مسیحی شده جادو در این دوره پدید آمدند. در اوائل دوران قرون وسطی، فرقه بقایای مقدس به عنوان اشیایی که برای تکریم و تعظیم و به عنوان دارنده نیروهای فوق طبیعی استفاده می شدند، پدید آمد. داستان های باور نکردنی از نیروی این بقایای مقدس به جای مانده از قدیسان که باعث معجزات یا جادوها می شد، نه تنها برای شفای مریض، بلکه برای عوض کردن نتیجه یک نبرد بر جای مانده است. این بقایای مقدس به تعویذ هایی تبدیل شده بودند و کلیساها تلاش می کردند نمونه های کمیاب و گرانقیمت آن ها را خریداری کنند، به امید اینکه مکانی شوند برای زیارت. مانند هر تلاش اقتصادی دیگری، تقاضا باعث افزایش عرضه شد. داستان هایی از بقایای مقدس معجزه آمیز قدیسان ساخته می شد. به عنوان مثال: «داستان های طلایی» از جاکوبس دُ وُراجین یا «گفته گوهای جادویی» اثر سزار هِیترباک محبوبیت خاصی هم داشتند. گونه های رسماً تجویز شده دیگری از جادوی مسیحی نیز موجود بود. مثلاً شیطان شناسی و فرشته شناسی که در اولین grimoireها که پایه این شیطان شناسی های مسیحی را تشکیل می دهد، جادوگر را ترغیب می کند خود را با روزه گرفتن، عبادت ( دعا ) و قربانی کردن تقویت کند، تا با استفاده از نام مقدس خدا به زبان های مقدس، بتواند ازنیروی الهی برای مجبور کردن شیطان به ظاهر شدن و در خدمت اهداف شهوت آمیز و حرص آلود او بودن، استفاده کند. عجیب نبود که کلیسا این مناسک و اعمال را همگی رد می کرد. در قرن سیزدهم، نجوم ( ستاره شناسی ) ، نام های بزرگی داشت: در انگلستان، برای جوهان دُ ساکربُسکو، در اروپا، گوییدو بُناتی ایتالیایی که اهل فُرلی بود.