[ویکی فقه] تاریخ اَلفی، کتابی مهم در تاریخ عمومی هزارساله سرزمین های اسلامی به فارسی می باشد.
درباره چگونگی تألیف تاریخ الفی، عبد القادر بداؤنی ــ که در نگارش و تصحیح آن سهمی داشته ــ گزارش مفصّلی در کتاب خود، «منتخب التواریخ»، آورده است.
بر اساس گزارش او، اکبر شاه، پادشاه بابری هند (حک: ۹۶۳ـ۱۰۱۴)، در ۹۹۰، گروهی از دانشمندان و مورخان را مأمور کرد که کتابی در تاریخ عمومی جهان اسلام از رحلت پیامبر اکرم (۱۱/۶۳۲) تا پایان هزاره اول هجرت تألیف کنند.
زمان تألیف تاریخ الفی
نگارش این کتاب در ۹۹۳ شروع شد و پس از پایان تألیف، آن را الفی یا تاریخ الفی نامیدند.
این سال ها مقارنِ روزگاری بود که به سبب تشویق بابریان و مخصوصاً اکبر شاه، مذهب شیعه و فارسی دری در هند رونق فراوان یافته بود.
نظر بداؤنی درباره تألیف تاریخ الفی
بداؤنی انگیزه اکبر شاه را اعتقاد او به اتمام مدت بقای دین اسلام دانسته و گفته است که او می خواسته با انجام دادن کارهایی، پاره ای از نیّات خود را عملی سازد و نخستین کار او، تألیف تاریخ دورانی بوده است که، از نظر او، رو به پایان می رود.
البته گفتار بداؤنی با تعصب ضد شیعی همراه است و نویسندگان و مورخان دیگر به این موضوع اشاره ای نکرده اند.
اعضای تألیف تاریخ الفی
...
درباره چگونگی تألیف تاریخ الفی، عبد القادر بداؤنی ــ که در نگارش و تصحیح آن سهمی داشته ــ گزارش مفصّلی در کتاب خود، «منتخب التواریخ»، آورده است.
بر اساس گزارش او، اکبر شاه، پادشاه بابری هند (حک: ۹۶۳ـ۱۰۱۴)، در ۹۹۰، گروهی از دانشمندان و مورخان را مأمور کرد که کتابی در تاریخ عمومی جهان اسلام از رحلت پیامبر اکرم (۱۱/۶۳۲) تا پایان هزاره اول هجرت تألیف کنند.
زمان تألیف تاریخ الفی
نگارش این کتاب در ۹۹۳ شروع شد و پس از پایان تألیف، آن را الفی یا تاریخ الفی نامیدند.
این سال ها مقارنِ روزگاری بود که به سبب تشویق بابریان و مخصوصاً اکبر شاه، مذهب شیعه و فارسی دری در هند رونق فراوان یافته بود.
نظر بداؤنی درباره تألیف تاریخ الفی
بداؤنی انگیزه اکبر شاه را اعتقاد او به اتمام مدت بقای دین اسلام دانسته و گفته است که او می خواسته با انجام دادن کارهایی، پاره ای از نیّات خود را عملی سازد و نخستین کار او، تألیف تاریخ دورانی بوده است که، از نظر او، رو به پایان می رود.
البته گفتار بداؤنی با تعصب ضد شیعی همراه است و نویسندگان و مورخان دیگر به این موضوع اشاره ای نکرده اند.
اعضای تألیف تاریخ الفی
...
wikifeqh: تاریخ_الفی
[ویکی نور] تاریخ الفی (تاریخ هزار ساله اسلام). تاریخ الفی، نوشته قاضی احمد تتوی و آصف خان قزوینی ، تصحیح غلامرضا طباطبایی مجد
موضوع اثر، تاریخ عمومی هزار ساله سرزمین های اسلامی به فارسی است. بر پایه گزارش عبدالقادر بداؤنی در منتخب التواریخ که خود در نوشتن این اثر سهیم بود، اکبر شاه پادشاه بابری هند (963 - 1014) در 990، به گروهی از دانشمندان و مورخان فرمان داد که کتابی در تاریخ عمومی جهان اسلام از رحلت پیامبر اکرم (632/11) تا پایان هزاره نخست هجری تألیف کنند. نوشتن این کتاب در 993 شروع شد و پس از پایان یافتن کار، آن را اَلفی یا تاریخ الفی نامیدند. برخی از پژوهندگان این اثر را به درستی «دایرة المعارف تاریخ هزار ساله اسلام» خوانده اند.
تاریخ الفی را می توان گسترده ترین تاریخ عمومی به فارسی دانست که به روش سال شمار سامان یافته است. بداؤنی، نوشته های تتوی را متعصبانه می دانست، اما تتوی در نوشتن اثر خود، شیوه رایج را نزد نویسندگان آن روزگار به کار نبسته و برای نمونه، به رغم اینکه خود شیعه بوده، همچون دیگر مؤلفان همواره از امام علی(ع) با عنوان «علی کرّم اللّه وجهه» یاد کرده است.
نثر اثر، ساده و روان و عباراتش یک دست و به نثر مورخان پیشین بسیار نزدیک است. شاید این ویژگی خود بر اثر رونویسی بخش بزرگی از آن از متن های اصیل تاریخی پیشین پدید آمده باشد، اما کاستی بزرگ کتاب این است که مبدأ تاریخ را به رغم شیوه رایج، سال رحلت پیامبر اکرم(ص) می داند و از این رو، برای یافتن تاریخ هر رویداد، همواره باید ده سال بر زمان یاد شده افزود.
اگر چه مؤلف حوادث سرزمین های اسلامی را از هم جدا نقل کرده، به ابتکار مصحح محترم، با افزودن عنوانی جداگانه از متن اصلی در آغاز هر یک از این بخش ها، خواندن کتاب و بهره گیری از آن آسان تر شده است. مؤلف کمابیش رویدادهای هر سال را با وقایع ایران آغاز می کند، سپس به ذکر حوادث ما وراء النهر و هند و عثمانی و گاه مصر می پردازد که مرکز توجه او ایران و هند و ما وراء النهر بوده است. او به هنگام ضرورت، روش چکیده نویسی را کنار می گذارد و درباره موضوعی خاص، سخن را بسط می دهد. برای نمونه در گزارش رویدادهای 911 هجری قمری، «به قلم در آوردن چند کلمه» را درباره «مبادی ظهور طایفه صفویه»، «مناسب سیاق این کتاب» می شمرَد، اما در بیان تاریخ ظهور سلسله صفویه، به مسئله غامضِ سیادت انتسابی به این خاندان، اشارتی دیده نمی شود.
موضوع اثر، تاریخ عمومی هزار ساله سرزمین های اسلامی به فارسی است. بر پایه گزارش عبدالقادر بداؤنی در منتخب التواریخ که خود در نوشتن این اثر سهیم بود، اکبر شاه پادشاه بابری هند (963 - 1014) در 990، به گروهی از دانشمندان و مورخان فرمان داد که کتابی در تاریخ عمومی جهان اسلام از رحلت پیامبر اکرم (632/11) تا پایان هزاره نخست هجری تألیف کنند. نوشتن این کتاب در 993 شروع شد و پس از پایان یافتن کار، آن را اَلفی یا تاریخ الفی نامیدند. برخی از پژوهندگان این اثر را به درستی «دایرة المعارف تاریخ هزار ساله اسلام» خوانده اند.
تاریخ الفی را می توان گسترده ترین تاریخ عمومی به فارسی دانست که به روش سال شمار سامان یافته است. بداؤنی، نوشته های تتوی را متعصبانه می دانست، اما تتوی در نوشتن اثر خود، شیوه رایج را نزد نویسندگان آن روزگار به کار نبسته و برای نمونه، به رغم اینکه خود شیعه بوده، همچون دیگر مؤلفان همواره از امام علی(ع) با عنوان «علی کرّم اللّه وجهه» یاد کرده است.
نثر اثر، ساده و روان و عباراتش یک دست و به نثر مورخان پیشین بسیار نزدیک است. شاید این ویژگی خود بر اثر رونویسی بخش بزرگی از آن از متن های اصیل تاریخی پیشین پدید آمده باشد، اما کاستی بزرگ کتاب این است که مبدأ تاریخ را به رغم شیوه رایج، سال رحلت پیامبر اکرم(ص) می داند و از این رو، برای یافتن تاریخ هر رویداد، همواره باید ده سال بر زمان یاد شده افزود.
اگر چه مؤلف حوادث سرزمین های اسلامی را از هم جدا نقل کرده، به ابتکار مصحح محترم، با افزودن عنوانی جداگانه از متن اصلی در آغاز هر یک از این بخش ها، خواندن کتاب و بهره گیری از آن آسان تر شده است. مؤلف کمابیش رویدادهای هر سال را با وقایع ایران آغاز می کند، سپس به ذکر حوادث ما وراء النهر و هند و عثمانی و گاه مصر می پردازد که مرکز توجه او ایران و هند و ما وراء النهر بوده است. او به هنگام ضرورت، روش چکیده نویسی را کنار می گذارد و درباره موضوعی خاص، سخن را بسط می دهد. برای نمونه در گزارش رویدادهای 911 هجری قمری، «به قلم در آوردن چند کلمه» را درباره «مبادی ظهور طایفه صفویه»، «مناسب سیاق این کتاب» می شمرَد، اما در بیان تاریخ ظهور سلسله صفویه، به مسئله غامضِ سیادت انتسابی به این خاندان، اشارتی دیده نمی شود.
wikinoor: تاریخ_اَلفی_(تاریخ_هزار_ساله_اسلام)
[ویکی نور] تاریخ اَلفی (تاریخ هزار ساله اسلام). تاریخ الفی، نوشته قاضی احمد تتوی و آصف خان قزوینی، تصحیح غلامرضا طباطبایی مجد
موضوع اثر، تاریخ عمومی هزار ساله سرزمین های اسلامی به فارسی است. بر پایه گزارش عبد القادر بداؤنی در منتخب التواریخ که خود در نوشتن این اثر سهیم بود، اکبر شاه پادشاه بابری هند (963 - 1014) در 990، به گروهی از دانشمندان و مورخان فرمان داد که کتابی در تاریخ عمومی جهان اسلام از رحلت پیامبر اکرم (632/11) تا پایان هزاره نخست هجری تألیف کنند. نوشتن این کتاب در 993 شروع شد و پس از پایان یافتن کار، آن را اَلفی یا تاریخ الفی نامیدند. برخی از پژوهندگان این اثر را به درستی «دایرة المعارف تاریخ هزار ساله اسلام» خوانده اند.
تاریخ الفی را می توان گسترده ترین تاریخ عمومی به فارسی دانست که به روش سال شمار سامان یافته است. بداؤنی، نوشته های تتوی را متعصبانه می دانست، اما تتوی در نوشتن اثر خود، شیوه رایج را نزد نویسندگان آن روزگار به کار نبسته و برای نمونه، به رغم اینکه خود شیعه بوده، همچون دیگر مؤلفان همواره از امام علی (ع) با عنوان «علی کرّم اللّه وجهه» یاد کرده است.
نثر اثر، ساده و روان و عباراتش یک دست و به نثر مورخان پیشین بسیار نزدیک است. شاید این ویژگی خود بر اثر رونویسی بخش بزرگی از آن از متن های اصیل تاریخی پیشین پدید آمده باشد، اما کاستی بزرگ کتاب این است که مبدأ تاریخ را به رغم شیوه رایج، سال رحلت پیامبر اکرم (ص) می داند و از این رو، برای یافتن تاریخ هر رویداد، همواره باید ده سال بر زمان یاد شده افزود.
اگر چه مؤلف حوادث سرزمین های اسلامی را از هم جدا نقل کرده، به ابتکار مصحح محترم، با افزودن عنوانی جداگانه از متن اصلی در آغاز هر یک از این بخش ها، خواندن کتاب و بهره گیری از آن آسان تر شده است. مؤلف کمابیش رویدادهای هر سال را با وقایع ایران آغاز می کند، سپس به ذکر حوادث ما وراء النهر و هند و عثمانی و گاه مصر می پردازد که مرکز توجه او ایران و هند و ما وراء النهر بوده است. او به هنگام ضرورت، روش چکیده نویسی را کنار می گذارد و در باره موضوعی خاص، سخن را بسط می دهد. برای نمونه در گزارش رویدادهای 911 هجری قمری، «به قلم در آوردن چند کلمه» را در باره « مبادی ظهور طایفه صفویه»، «مناسب سیاق این کتاب» می شمرَد، اما در بیان تاریخ ظهور سلسله صفویه، به مسئله غامضِ سیادت انتسابی به این خاندان، اشارتی دیده نمی شود.
موضوع اثر، تاریخ عمومی هزار ساله سرزمین های اسلامی به فارسی است. بر پایه گزارش عبد القادر بداؤنی در منتخب التواریخ که خود در نوشتن این اثر سهیم بود، اکبر شاه پادشاه بابری هند (963 - 1014) در 990، به گروهی از دانشمندان و مورخان فرمان داد که کتابی در تاریخ عمومی جهان اسلام از رحلت پیامبر اکرم (632/11) تا پایان هزاره نخست هجری تألیف کنند. نوشتن این کتاب در 993 شروع شد و پس از پایان یافتن کار، آن را اَلفی یا تاریخ الفی نامیدند. برخی از پژوهندگان این اثر را به درستی «دایرة المعارف تاریخ هزار ساله اسلام» خوانده اند.
تاریخ الفی را می توان گسترده ترین تاریخ عمومی به فارسی دانست که به روش سال شمار سامان یافته است. بداؤنی، نوشته های تتوی را متعصبانه می دانست، اما تتوی در نوشتن اثر خود، شیوه رایج را نزد نویسندگان آن روزگار به کار نبسته و برای نمونه، به رغم اینکه خود شیعه بوده، همچون دیگر مؤلفان همواره از امام علی (ع) با عنوان «علی کرّم اللّه وجهه» یاد کرده است.
نثر اثر، ساده و روان و عباراتش یک دست و به نثر مورخان پیشین بسیار نزدیک است. شاید این ویژگی خود بر اثر رونویسی بخش بزرگی از آن از متن های اصیل تاریخی پیشین پدید آمده باشد، اما کاستی بزرگ کتاب این است که مبدأ تاریخ را به رغم شیوه رایج، سال رحلت پیامبر اکرم (ص) می داند و از این رو، برای یافتن تاریخ هر رویداد، همواره باید ده سال بر زمان یاد شده افزود.
اگر چه مؤلف حوادث سرزمین های اسلامی را از هم جدا نقل کرده، به ابتکار مصحح محترم، با افزودن عنوانی جداگانه از متن اصلی در آغاز هر یک از این بخش ها، خواندن کتاب و بهره گیری از آن آسان تر شده است. مؤلف کمابیش رویدادهای هر سال را با وقایع ایران آغاز می کند، سپس به ذکر حوادث ما وراء النهر و هند و عثمانی و گاه مصر می پردازد که مرکز توجه او ایران و هند و ما وراء النهر بوده است. او به هنگام ضرورت، روش چکیده نویسی را کنار می گذارد و در باره موضوعی خاص، سخن را بسط می دهد. برای نمونه در گزارش رویدادهای 911 هجری قمری، «به قلم در آوردن چند کلمه» را در باره « مبادی ظهور طایفه صفویه»، «مناسب سیاق این کتاب» می شمرَد، اما در بیان تاریخ ظهور سلسله صفویه، به مسئله غامضِ سیادت انتسابی به این خاندان، اشارتی دیده نمی شود.
