تاریخ اسپانیا

تاریخ اسپانیا به عهد باستان بر می گردد زمانی که ملت های قبل از میلاد بر ساحل مدیترانه شبه جزیره ایبری با یونانی ها و فینیقی ها و اولین سیستم های نوشتاری شناخته شده به نام paleohispanic آشنا شدند. در سال ۱۵۱۶، دودمان هابسبورگ اسپانیا تعداد زیادی از پادشاهی های گوناگون را متحد ساخت؛ شکل امروزی آن از سلطنت مشروطه در سال ۱۸۱۳ و قانون اساسی کنونی دموکراتیک به سال ۱۹۷۸ میلادی معرفی شد. پس از تکمیل آن، پادشاهی کاستیل به کاوش در اقیانوس اطلس در ۱۴۹۲ رسید، به دنیای جدید گسترش یافت و شروع عصر طلایی را تحت سلطه امپراتوری اسپانیا به پایان رساند. در سال ۱۵۱۶، پادشاهی اسپانیا تحت حکومت دودمان هابسبورگ متحد شد، که سلطنت کاستیل، تاج پادشاهی آراگون و حکومت های کوچک تر را زیر همان قانون متحد ساخت. تا سال ۱۶۵۰، دودمان هابسبورگ اسپانیا نیرومندترین کشور جهان بود و تا اوایل قرن نوزدهم در میان نیرومندترین کشورها باقی ماند. در طی این مدت، اسپانیا در تمام جنگ های بزرگ اروپایی، از جمله جنگ های ایتالیا، جنگ هشتاد ساله و جنگ سی ساله مشارکت داشت. در اواخر قرن هفدهم، پس از مرگ آخرین پادشاه دودمان هابسبورگ، قدرت اسپانیا رو به کاهش گذاشت.
امپراتوری سابق اسپانیا به سرعت با جنگ های استقلال اسپانیا از هم پاشید. تنها کوبا و فیلیپین و برخی جزایر کوچک باقی ماندند؛ آن ها شورش کردند.
پیروزی ملی گرایان در درگیری ها دیکتاتوری به رهبری فرانسیسکو فرانکو، اسپانیای فرانکو را منجر شد که تا سال ۱۹۷۵ ادامه داشت. این کشور در دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ رشد سریع اقتصادی را تجربه کرد. با مرگ فرانکو در نوامبر ۱۹۷۵ اسپانیا به سلطنت بازگشت، این بار به رهبری خوآن کارلوس اول به دموکراسی رسید. با تصویب قانون اساسی جدید در سال ۱۹۷۸، اسپانیا در سال ۱۹۸۶ وارد اتحادیه اقتصادی اروپا شد ( با پیمان ماستریخت ۱۹۹۲ به اتحادیه اروپا تبدیل شد ) و در سال ۱۹۹۸ به منطقه یورو پیوست.
مردم چند هزار سال قبل وارد شبه جزیره ایبری شد. فرهنگها و جمعیت متفاوت در این ناحیه منجر به ایجاد چند دستگی و نبود وحدت میان قبایل شد. تا پیش از تسلط رومیان بر اسپانیا، اقوام فراوانی نظیر ایبری ها، سلتی بری ها، باسک ها و مهاجران فنیقی، یونانی و کارتاژی در این سرزمین زندگی می کردند.
نام امروزی اسپانیا برگرفته از واژهٔ لاتین «هیسپانیا» است و به سرزمینی اطلاق می شد که تحت فرمان دولت روم قرار داشت. تحت تسلط رومی ها، فرهنگ و نظام اداری مشترک و واحدی در اسپانیا تأسیس شد و زبان لاتین که ریشه زبان های رومی است، به عنوان زبان رسمی برگزیده شد. همچنین، در ادوار پایانی حکومت رومیان، مسیحیت تبدیل به دین رسمی مردم شبه جزیره ایبری گردید.

تاریخ اسپانیا (۱۷۰۰ ۱۸۰۸). پادشاهی اسپانیا ( اسپانیایی: Reino de España ) با مرگ کارلوس دوم، آخرین پادشاه هابسبورگ اسپانیا که در سال ۱۷۰۰ بدون فرزند درگذشت، وارد عصر جدیدی شد. جنگ جانشینی اسپانیا بین طرفداران شاهزاده بوربون و نوه لوئی چهاردهم، فیلیپ دوک آنژو، و مدعی اتریشی هابسبورگ کارل، آرشیدوک اتریش ( بعدها با نام کارل ششم امپراتور مقدس روم شد ) درگرفت. پس از پایان جنگ ها با معاهده اوترخت، حکومت فیلیپ با نام فلیپه پنجم در سال ۱۷۱۵ آغاز شد، اگرچه او مجبور شد از جایگاه خود در جانشینی تاج و تخت فرانسه چشم پوشی کند.
اسپانیا وارد دوره اصلاحات و نوسازی و همچنین ادامه زوال شد. ایده های عصر روشنگری در طول قرن هجدهم وارد اسپانیا و آمریکای اسپانیایی شد. تهاجم ناپلئون بناپارت به شبه جزیره ایبری در ۱۸۰۷–۱۸۰۸ ترتیبات سیاسی امپراتوری اسپانیا و امپراتوری پرتغال را به هم ریخت.
قرن هجدهم در تاریخ نگاری اسپانیایی اغلب به عنوان اسپانیای بوربون نامیده می شود، اما بوربون های اسپانیا از سال ۱۸۱۴ تا ۱۸۶۸ ( پس از بازگشت فرناندو هفتم ) ، از ۱۸۷۴ تا ۱۹۳۱ و از ۱۹۷۵ تا کنون به سلطنت ادامه دادند.