[ویکی نور] تاریخ ادبیات ایران از دوران باستان تا قاجاریه (ریپکا). تاریخ ادبیات ایران از دوران باستان تا قاجاریه اثر یان ریپکا که به ترجمه عیسی شهابی به زبان فارسی در آمده است. یکی از ارزنده ترین آثاری است که در مغرب زمین، در زمینه تاریخ ادبیات ایران، نگارش یافته است.
پس از مقدمه مترجم و پیش گفتار کتاب، در دو بخش ادامه پیدا می کند، بخش اول تحت عنوان «اوستا سنگ نبشته های ایران باستان ادبیات فارسی میانه» که شامل چهار فصل می باشد و بخش دوم کتاب تحت عنوان «تاریخ ادبیات فارسی دری تا آغاز سده بیستم» شامل 12 فصل می باشد.
کتاب، میان نظایر خود، از جهاتی چند که ذیلا به اختصار بدان اشاره می شود، ممتاز است:
نخست آن که، با وجود کوششی که در محدود نگه داشتن صفحات کتاب رفته کم تر نکته مهمی را می توان یافت که لااقل اشاره ای بدان نشده باشد؛ هر چند که این اشارات، در بسیاری موارد، فقط برای خوانندگانی مفهوم است که خود قبلا از کم و کیف موضوع اطلاع داشته باشند.
خصیصه دیگر این کتاب احاطه حیرت انگیز مؤلف آن، نه تنها بر ادبیات ایران - که تخصص اصلی اوست - بلکه به طور کلی بر ادبیات جهان متمدن و بالاخص کشورهای غربی است: در تمام مواردی که میسر بوده همراه با ذکر یک اثر فارسی یا یک شاعر ایرانی که ویژگی شایان توجهی داشته نظیره آن اثر یا قرینه آن شاعر را در یکی از کشورهای اروپایی نام برده و گاهی، به مقایسه آن دو پرداخته است - مقایسه ای که بسیار جالب و از لحاظ توسعه معلومات عمومی، مخصوصا در زمینه ادبیات تطبیقی، شایان توجه است (و از این نیز فراتر رفته در یکی دو مورد که یک اثر مهم فارسی- شاهنامه- نظیره ای در غرب ندارد و یا، برعکس، ادبیات ایران فاقد قرینه یک اثر مهم غربی - فی المثل گئورگیکا یا ژورژیک - است به آن اشاره کرده است). و به حکم همین روش، غالبا، بر آثار فارسی نام های نظیره های غربی آن را اطلاق کرده است. از طرفی، چون مؤلف این کتاب را در درجه اول برای اهل دیار و قاره خود نگاشته، به حق، بر این فرض بوده است که خوانندگان آن با این اسامی آشنایی دارند؛ ولی، طبیعی است که غالب خوانندگان ایرانی تنها از نام این آثار یا شاعران - که بعضا چندان نام آور هم نیستند - بهره ای برنمی گیرند. از آن گذشته، به طور کلی، این کتاب مبتنی بر مقداری اطلاعات ادبی و اصطلاحات خاص نقد الشعر غربی است که، مخصوصا برای آن دسته از ایرانیان که با ادبیات غرب آشنایی زیادی ندارند، چندان مفهوم نیست. ترجمه پاره ای از این اصطلاحات خاص ادبیات غرب، خود، یکی از اشکالات مترجم بود. در تمام مواردی که ضروری به نظر رسیده، تا آن جا که امکانات مترجم و صفحات کتاب اجازه می داده، به مختصر توضیحاتی مبادرت شده است.
پس از مقدمه مترجم و پیش گفتار کتاب، در دو بخش ادامه پیدا می کند، بخش اول تحت عنوان «اوستا سنگ نبشته های ایران باستان ادبیات فارسی میانه» که شامل چهار فصل می باشد و بخش دوم کتاب تحت عنوان «تاریخ ادبیات فارسی دری تا آغاز سده بیستم» شامل 12 فصل می باشد.
کتاب، میان نظایر خود، از جهاتی چند که ذیلا به اختصار بدان اشاره می شود، ممتاز است:
نخست آن که، با وجود کوششی که در محدود نگه داشتن صفحات کتاب رفته کم تر نکته مهمی را می توان یافت که لااقل اشاره ای بدان نشده باشد؛ هر چند که این اشارات، در بسیاری موارد، فقط برای خوانندگانی مفهوم است که خود قبلا از کم و کیف موضوع اطلاع داشته باشند.
خصیصه دیگر این کتاب احاطه حیرت انگیز مؤلف آن، نه تنها بر ادبیات ایران - که تخصص اصلی اوست - بلکه به طور کلی بر ادبیات جهان متمدن و بالاخص کشورهای غربی است: در تمام مواردی که میسر بوده همراه با ذکر یک اثر فارسی یا یک شاعر ایرانی که ویژگی شایان توجهی داشته نظیره آن اثر یا قرینه آن شاعر را در یکی از کشورهای اروپایی نام برده و گاهی، به مقایسه آن دو پرداخته است - مقایسه ای که بسیار جالب و از لحاظ توسعه معلومات عمومی، مخصوصا در زمینه ادبیات تطبیقی، شایان توجه است (و از این نیز فراتر رفته در یکی دو مورد که یک اثر مهم فارسی- شاهنامه- نظیره ای در غرب ندارد و یا، برعکس، ادبیات ایران فاقد قرینه یک اثر مهم غربی - فی المثل گئورگیکا یا ژورژیک - است به آن اشاره کرده است). و به حکم همین روش، غالبا، بر آثار فارسی نام های نظیره های غربی آن را اطلاق کرده است. از طرفی، چون مؤلف این کتاب را در درجه اول برای اهل دیار و قاره خود نگاشته، به حق، بر این فرض بوده است که خوانندگان آن با این اسامی آشنایی دارند؛ ولی، طبیعی است که غالب خوانندگان ایرانی تنها از نام این آثار یا شاعران - که بعضا چندان نام آور هم نیستند - بهره ای برنمی گیرند. از آن گذشته، به طور کلی، این کتاب مبتنی بر مقداری اطلاعات ادبی و اصطلاحات خاص نقد الشعر غربی است که، مخصوصا برای آن دسته از ایرانیان که با ادبیات غرب آشنایی زیادی ندارند، چندان مفهوم نیست. ترجمه پاره ای از این اصطلاحات خاص ادبیات غرب، خود، یکی از اشکالات مترجم بود. در تمام مواردی که ضروری به نظر رسیده، تا آن جا که امکانات مترجم و صفحات کتاب اجازه می داده، به مختصر توضیحاتی مبادرت شده است.
[ویکی فقه] تاریخ ادبیات ایران از دوران باستان تا قاجاریه (کتاب). تاریخ ادبیات ایران از دوران باستان تا قاجاریه اثر یان ریپکا که به ترجمه عیسی شهابی به زبان فارسی در آمده است. یکی از ارزنده ترین آثاری است که در مغرب زمین، در زمینه تاریخ ادبیات ایران، نگارش یافته است.
پس از مقدمه مترجم و پیش گفتار کتاب، در دو بخش ادامه پیدا می کند، بخش اول تحت عنوان «اوستا سنگ نبشته های ایران باستان ادبیات فارسی میانه» که شامل چهار فصل می باشد و بخش دوم کتاب تحت عنوان «تاریخ ادبیات فارسی دری تا آغاز سده بیستم» شامل ۱۲ فصل می باشد.
ویژگی های کتاب
کتاب، میان نظایر خود، از جهاتی چند که ذیلا به اختصار بدان اشاره می شود، ممتاز است:
← ویژگی اول
مؤلف به اسلام نظر خوبی ندارد و به هر مناسبتی که دست دهد، به تعریض یا تصریح، بدان می تازد و نیز، اصرار دارد که شاعران را به بی دینی منسوب کند. در مورد حافظ می گوید: «شکی نیست که قدما حافظ را، به رغم همه استعارات عرفانی، به حق، به کفر منسوب داشته اند». از آن گذشته، او را تلویحا دغل معرفی می کند و می گوید: فقط «چنانچه ممدوح رغبتی نشان بدهد، وی می کوشد که از همین راه بدو تقرب جوید». «حسن ظن» مؤلف نسبت به مسلمانان تا بدان پایه است که «زاهد» را، به طور کلی، ریاکار و منافق می داند؛ چنانکه در ترجمه رند و زاهد، عنوان کتاب محمد بن سلیمان فضولی، به جای زاهد در متن آلمانی و در متن انگلیسی گذارده شده است. لکن، گاهی، خود انصاف می دهد و به یک طرفه بودن بعضی قضاوت ها اعتراف می کند، چنانکه، فی المثل، در بخش «عارفان بزرگ»، در یک مورد، می گوید «این داوری غیر منصفانه و اروپایی است».
دیدگاه مؤلف درباره سلاطین
...
پس از مقدمه مترجم و پیش گفتار کتاب، در دو بخش ادامه پیدا می کند، بخش اول تحت عنوان «اوستا سنگ نبشته های ایران باستان ادبیات فارسی میانه» که شامل چهار فصل می باشد و بخش دوم کتاب تحت عنوان «تاریخ ادبیات فارسی دری تا آغاز سده بیستم» شامل ۱۲ فصل می باشد.
ویژگی های کتاب
کتاب، میان نظایر خود، از جهاتی چند که ذیلا به اختصار بدان اشاره می شود، ممتاز است:
← ویژگی اول
مؤلف به اسلام نظر خوبی ندارد و به هر مناسبتی که دست دهد، به تعریض یا تصریح، بدان می تازد و نیز، اصرار دارد که شاعران را به بی دینی منسوب کند. در مورد حافظ می گوید: «شکی نیست که قدما حافظ را، به رغم همه استعارات عرفانی، به حق، به کفر منسوب داشته اند». از آن گذشته، او را تلویحا دغل معرفی می کند و می گوید: فقط «چنانچه ممدوح رغبتی نشان بدهد، وی می کوشد که از همین راه بدو تقرب جوید». «حسن ظن» مؤلف نسبت به مسلمانان تا بدان پایه است که «زاهد» را، به طور کلی، ریاکار و منافق می داند؛ چنانکه در ترجمه رند و زاهد، عنوان کتاب محمد بن سلیمان فضولی، به جای زاهد در متن آلمانی و در متن انگلیسی گذارده شده است. لکن، گاهی، خود انصاف می دهد و به یک طرفه بودن بعضی قضاوت ها اعتراف می کند، چنانکه، فی المثل، در بخش «عارفان بزرگ»، در یک مورد، می گوید «این داوری غیر منصفانه و اروپایی است».
دیدگاه مؤلف درباره سلاطین
...