تاریخ اخترشناسی را می توان به سه دوره تقسیم کرد: دورهٔ زمین مرکزی، دورهٔ کهکشانی و دورهٔ کیهانی. آغاز دورهٔ اول در تاریخ باستان است و پایان آن در قرن شانزدهم. دورهٔ دوم از قرن هفدهم تا قرن نوزدهم طول کشید و دورهٔ سوم در قرن بیستم آغاز شد و هنوز ادامه دارد.
اخترشناسان نخستین باور داشتند که زمین باید در مرکز جهان باشد و فرض می کردند که خورشید، ماه و ستارگان به دور زمین ساکن می گردند. علاقهٔ آنان که به معنای امروزی کلمه چندان علمی نبود، به طور عمده معطوف بود به مسائل عملی، به رابطهٔ واقعی یا فرضی رویدادهای آسمانی با حوادث زمینی و به جستجوی آسمان به خاطر یافتن نشانه هایی از شگون و بدشگونی. باوجود این کشف های برجسته ای در این دوران انجام پذیرفت. گاهشماری با دقت زیاد رشد کرد. دائرةالبروج - مسیر ظاهری خورشید از میان ستارگان - به دقت تمام تعریف شد. دورهٔ کامل کسوف و خسوف تعیین گردید و حتی در قرن دوم پیش از میلاد به حرکت محور زمین پی برده شد.
حدود ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد، چرخهٔ ماه و دیگر اجرام آسمانی به خوبی شناخته شده بود. در حدود همین سال ها بود که مصریان از ظهور ستاره ها در آسمان، زمان سیلاب های نیل را پیش بینی می کردند. آن ها توانستند با رصد ستاره ها تقویمی دقیق و روشی برای زمان سنجی ابداع کنند. یونانیان به جای آن که با رصد آسمان از خواست خدایان سر درآورند، معتقد بودند که رمز و راز کائنات را می توان شناخت، زیرا بر اساس قوانینی است که همه چیز بر پایهٔ آن ها بنا شده است. تالس، فیلسوف و دانشمند یونانی، روش هایی را پیش برد تا بتواند مدل های نظری برای توضیح ساختار جهان و پدیده های طبیعت ارائه کند. ارسطو زمین و انسان ها را در مرکز هستی قرار داد. [ ۱]
پایان دورهٔ زمین مرکزی در قرن شانزدهم با شخصیت بزرگ نیکولئوس کوپرنیکوس ( ۱۵۴۳–۱۴۷۳ ) پیوندی نزدیک دارد.
می توان گفت که نجوم جدید با این دوره آغاز می شود. منجمین بزرگی که در قرن هفدهم به تحقیق می پرداختند، مثل گالیله و کپلر نشان دادند که زمین، نه تنها مرکز جهان نیست، بلکه فقط یکی از سیاراتی است که به دور خورشید مرکزی می گردد. معلوم شد که زمین، که به هیچ روی منحصربه فرد نیست، سیاره ای کاملاً معمولی است که به طرزی معمولی، حرکاتی معمولی دارد. البته معمولاً گمان می شود که کوپرنیک مرکزیت خورشید را در قرن شانزدهم اثبات کرد؛ ولی واقعیت این است که مدل نجومی کوپرنیک تنها یک بدیل در کنار مدل زمین مرکزی بطلمیوس بود و نمی توانست خورشید مرکزی را ثابت کند. رصدهایی که در قرن بعد گالیله انجام داد نشان می داد که سیاره زهره به دور خورشید می گردد. کپلر نشان داد که اگر مدار سیارات را در بیضیهایی بدور خورشید در نظر بگیریم مدل دقیقتری از موقعیت سیارات خواهیم داشت. در قرن بعد، فیزیک نیوتنی به طور قطع نشان داد که جرم سنگین تر باید در مرکز باشد و اجرام سبکتر به دور آن بگردند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاخترشناسان نخستین باور داشتند که زمین باید در مرکز جهان باشد و فرض می کردند که خورشید، ماه و ستارگان به دور زمین ساکن می گردند. علاقهٔ آنان که به معنای امروزی کلمه چندان علمی نبود، به طور عمده معطوف بود به مسائل عملی، به رابطهٔ واقعی یا فرضی رویدادهای آسمانی با حوادث زمینی و به جستجوی آسمان به خاطر یافتن نشانه هایی از شگون و بدشگونی. باوجود این کشف های برجسته ای در این دوران انجام پذیرفت. گاهشماری با دقت زیاد رشد کرد. دائرةالبروج - مسیر ظاهری خورشید از میان ستارگان - به دقت تمام تعریف شد. دورهٔ کامل کسوف و خسوف تعیین گردید و حتی در قرن دوم پیش از میلاد به حرکت محور زمین پی برده شد.
حدود ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد، چرخهٔ ماه و دیگر اجرام آسمانی به خوبی شناخته شده بود. در حدود همین سال ها بود که مصریان از ظهور ستاره ها در آسمان، زمان سیلاب های نیل را پیش بینی می کردند. آن ها توانستند با رصد ستاره ها تقویمی دقیق و روشی برای زمان سنجی ابداع کنند. یونانیان به جای آن که با رصد آسمان از خواست خدایان سر درآورند، معتقد بودند که رمز و راز کائنات را می توان شناخت، زیرا بر اساس قوانینی است که همه چیز بر پایهٔ آن ها بنا شده است. تالس، فیلسوف و دانشمند یونانی، روش هایی را پیش برد تا بتواند مدل های نظری برای توضیح ساختار جهان و پدیده های طبیعت ارائه کند. ارسطو زمین و انسان ها را در مرکز هستی قرار داد. [ ۱]
پایان دورهٔ زمین مرکزی در قرن شانزدهم با شخصیت بزرگ نیکولئوس کوپرنیکوس ( ۱۵۴۳–۱۴۷۳ ) پیوندی نزدیک دارد.
می توان گفت که نجوم جدید با این دوره آغاز می شود. منجمین بزرگی که در قرن هفدهم به تحقیق می پرداختند، مثل گالیله و کپلر نشان دادند که زمین، نه تنها مرکز جهان نیست، بلکه فقط یکی از سیاراتی است که به دور خورشید مرکزی می گردد. معلوم شد که زمین، که به هیچ روی منحصربه فرد نیست، سیاره ای کاملاً معمولی است که به طرزی معمولی، حرکاتی معمولی دارد. البته معمولاً گمان می شود که کوپرنیک مرکزیت خورشید را در قرن شانزدهم اثبات کرد؛ ولی واقعیت این است که مدل نجومی کوپرنیک تنها یک بدیل در کنار مدل زمین مرکزی بطلمیوس بود و نمی توانست خورشید مرکزی را ثابت کند. رصدهایی که در قرن بعد گالیله انجام داد نشان می داد که سیاره زهره به دور خورشید می گردد. کپلر نشان داد که اگر مدار سیارات را در بیضیهایی بدور خورشید در نظر بگیریم مدل دقیقتری از موقعیت سیارات خواهیم داشت. در قرن بعد، فیزیک نیوتنی به طور قطع نشان داد که جرم سنگین تر باید در مرکز باشد و اجرام سبکتر به دور آن بگردند.
wiki: تاریخ اخترشناسی