تارپین

لغت نامه دهخدا

تارپین. [ پ ِ ی ِ ] ( اِخ ) قطعه سنگ بزرگ و مرتفعی که جنایتکاران را در روم قدیم روی آن فرومیانداختند. رجوع به تارپیا شود.

پیشنهاد کاربران

تارپین= انداختن از جای بلند ، نوعی مجازات است که مجرم را از جای مرتفع یا از صخره های بلند می انداختند ، عقوبت جرم لواط است در بعضی از منابع معتبر فقه

بپرس