تاراج شماخی حمله و تاراج شهر شماخی، مرکز ولایت شیروان در ایران صفوی بود، که توسط شورشگران لزگی سنی انجام شد. حمله ضدشورشی توسط حکومت صفوی رها شد و این منجر به تصرف شماخی توسط ۱۵٬۰۰۰ سرباز لزگی و کشتار مردمان شیعه و تاراج شهر گردید.
... [مشاهده متن کامل]
قتل بازرگانان روس به امپراتوری روسیه یک بهانه جنگ داد تا جنگ ایران و روسیه در سال های ۱۷۲۲ و ۱۷۲۳ را آغاز کنند و این منجر به توقف تجارت میان ایران و روسیه و تعیین کردن شهر آستاراخان به عنوان پایگاه تجاری جدید در مسیر تجاری ولگا شد.
در ابتدای سده ۱۸ میلادی، قلمروی ایران صفوی که زمانی یک کشور موفق بود، رو به زوال رفت که منجر به شورش های مختلفی در بخش های مختلف کشور شد. شاه سلطان حسین، که پادشاهی ضعیف بود، علی رغم داشتن انسانیت، انعطاف پذیری و آرامش بیشتری نسبت به ملای ارشد خود داشت، اما با توصیه های مشاوران خود در مورد تصمیمات مهم دولتی گمراه شد. او به عنوان یک «پادشاه ثابت» حکم رانی می کرد و ترجیح می داد از پایتخت اصفهان زیاد دور نباشد. او که بیشتر اوقات خود را در حرم سرا می گذراند، به زودی بازیچه دست علمای دربار خود، به ویژه محمدباقر مجلسی شد. مجلسی که در زمان حکم رانی پدر سلطان حسین، شاه سلیمان یکم به قدرت سیاسی بالایی دست پیدا کرده بود، آزار و اذیت اقلیت های مذهبی مانند سنی ها و صوفیان و اقلیت های دیگر مانند مسیحیان، یهودیان و زرتشتیان را تشویق کرد. هرچند مسیحیان که غالباً ارمنی بودند، نسبت به دیگر اقلیت ها کمتر مورد آزار و اذیت قرار گرفتند، اما گاه به گاه هدف تبعیض های دینی این دوره می شدند. بنا بر گفته تاریخ دان راجر سیوری، با وجود این که سلطان حسین شخصاً علاقه ای به آزار و اذیت اقلیت های دینی نداشت، اما روحانیون، به ویژه مجلسی، بر او اثرات زیادی گذاشتند و او را قانع کردند که «حکم های ناعادلانه و ستمگرانه» صادر کند. این جو سنگین مذهبی، زمینه شورش توسط اقلیت های سنی در سراسر امپراتوری را فراهم کرد. به گفته تاریخ دان مایکل اکسورثی: «بهترین مثال برای آن، شورش های شروان بود؛ جایی که مردان سنی کشتار می شدند، کتاب های مذهبی نابود می شد و مساجد سنی تبدیل به اصطبل می شدند. »
از ابتدای تشکیل حکومت صفویان، دو گروه قدرت را در دست داشتند، تاجیکان ( فارسی زبانان ) و ترک زبانان. شاه عباس یکم که از رقابت این دو گروه به تنگ آمده بود، گروه سومی که غلامان بودند را برای تضعیف قدرت دو گروه دیگر معرفی کرد. این گروه متشکل از غلامانی که از حوزه قفقاز آورده می شدند، بودند. مهم ترین مقام این گروه، قوللرآغاسی نام داشت که معمولاً در دست شاهزادگان گرجی، ارمنی و لزگی قرار داشت. رقابت میان ترک زبانان و تاجیکان اکنون تبدیل به اتحادی ضد گروه غلامان شده بود. هر گاه که قدرت شاه کمتر می شد رقابت میان گروه ها اوج می گرفت که این امر در دوران حکومت شاه سلطان حسین رخ داد. وزیر اعظم، فتحعلی خان داغستانی از بومیان داغستان و از قوم لزگی بود. او مقام صاحب دیوانی را برای خود به دست آورده بود. پس از به دست آوردن این مقام، او آغاز به مستحکم کردن پایه های قدرتش با به کار گرفتن شبکه ای از خویشاوندان و سپردن مناصب مختلف به آنها نمود. مهم ترین دشمنان داغستانی، نماینده ترکان ( قورچی باشی ) و نماینده تاجیکان ( حکیم باشی ) بودند که در نهایت به دلیل مذهب سنی او، باعث ساقط شدن او شدند.
... [مشاهده متن کامل]
قتل بازرگانان روس به امپراتوری روسیه یک بهانه جنگ داد تا جنگ ایران و روسیه در سال های ۱۷۲۲ و ۱۷۲۳ را آغاز کنند و این منجر به توقف تجارت میان ایران و روسیه و تعیین کردن شهر آستاراخان به عنوان پایگاه تجاری جدید در مسیر تجاری ولگا شد.
در ابتدای سده ۱۸ میلادی، قلمروی ایران صفوی که زمانی یک کشور موفق بود، رو به زوال رفت که منجر به شورش های مختلفی در بخش های مختلف کشور شد. شاه سلطان حسین، که پادشاهی ضعیف بود، علی رغم داشتن انسانیت، انعطاف پذیری و آرامش بیشتری نسبت به ملای ارشد خود داشت، اما با توصیه های مشاوران خود در مورد تصمیمات مهم دولتی گمراه شد. او به عنوان یک «پادشاه ثابت» حکم رانی می کرد و ترجیح می داد از پایتخت اصفهان زیاد دور نباشد. او که بیشتر اوقات خود را در حرم سرا می گذراند، به زودی بازیچه دست علمای دربار خود، به ویژه محمدباقر مجلسی شد. مجلسی که در زمان حکم رانی پدر سلطان حسین، شاه سلیمان یکم به قدرت سیاسی بالایی دست پیدا کرده بود، آزار و اذیت اقلیت های مذهبی مانند سنی ها و صوفیان و اقلیت های دیگر مانند مسیحیان، یهودیان و زرتشتیان را تشویق کرد. هرچند مسیحیان که غالباً ارمنی بودند، نسبت به دیگر اقلیت ها کمتر مورد آزار و اذیت قرار گرفتند، اما گاه به گاه هدف تبعیض های دینی این دوره می شدند. بنا بر گفته تاریخ دان راجر سیوری، با وجود این که سلطان حسین شخصاً علاقه ای به آزار و اذیت اقلیت های دینی نداشت، اما روحانیون، به ویژه مجلسی، بر او اثرات زیادی گذاشتند و او را قانع کردند که «حکم های ناعادلانه و ستمگرانه» صادر کند. این جو سنگین مذهبی، زمینه شورش توسط اقلیت های سنی در سراسر امپراتوری را فراهم کرد. به گفته تاریخ دان مایکل اکسورثی: «بهترین مثال برای آن، شورش های شروان بود؛ جایی که مردان سنی کشتار می شدند، کتاب های مذهبی نابود می شد و مساجد سنی تبدیل به اصطبل می شدند. »
از ابتدای تشکیل حکومت صفویان، دو گروه قدرت را در دست داشتند، تاجیکان ( فارسی زبانان ) و ترک زبانان. شاه عباس یکم که از رقابت این دو گروه به تنگ آمده بود، گروه سومی که غلامان بودند را برای تضعیف قدرت دو گروه دیگر معرفی کرد. این گروه متشکل از غلامانی که از حوزه قفقاز آورده می شدند، بودند. مهم ترین مقام این گروه، قوللرآغاسی نام داشت که معمولاً در دست شاهزادگان گرجی، ارمنی و لزگی قرار داشت. رقابت میان ترک زبانان و تاجیکان اکنون تبدیل به اتحادی ضد گروه غلامان شده بود. هر گاه که قدرت شاه کمتر می شد رقابت میان گروه ها اوج می گرفت که این امر در دوران حکومت شاه سلطان حسین رخ داد. وزیر اعظم، فتحعلی خان داغستانی از بومیان داغستان و از قوم لزگی بود. او مقام صاحب دیوانی را برای خود به دست آورده بود. پس از به دست آوردن این مقام، او آغاز به مستحکم کردن پایه های قدرتش با به کار گرفتن شبکه ای از خویشاوندان و سپردن مناصب مختلف به آنها نمود. مهم ترین دشمنان داغستانی، نماینده ترکان ( قورچی باشی ) و نماینده تاجیکان ( حکیم باشی ) بودند که در نهایت به دلیل مذهب سنی او، باعث ساقط شدن او شدند.
