تاجگاه

لغت نامه دهخدا

تاجگاه. ( اِ مرکب ) آن موضع که در آن تاجها را نگاه دارند. ( آنندراج ). نظیر؛ تخت گاه. تخت. سریر. جای جلوس پادشاه :
بسر خیلی فتنه بر بست موی
سوی تاجگاه تو آورد روی.
نظامی.
همایون کن تاج و گاه و سریر
فرود آمد از تاجگاه و سریر.
نظامی.
بتربت سپردند از تاجگاه
نه جای نشست است آماجگاه.
سعدی ( بوستان ).
رجوع به تاجگه شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس