تاج ده

لغت نامه دهخدا

تاج ده. [ دِه ْ ] ( نف مرکب ) پادشاهی ده. بزرگ گرداننده. ارجمندکننده :
وی بصدای صریر خامه جانبخش تو
تاج ده اردشیر تخت نه اردوان.
خاقانی.
باج ستان ملوک تاج ده انبیا
کز در او یافت عقل خط امان از عقاب .
خاقانی ( دیوان چ عبدالرسولی ص 45 ).
ای گهر تاج فرستادگان
تاج ده گوهر آزادگان.
نظامی.
کمر دزد را دانم از تاج ده.
نظامی.

پیشنهاد کاربران

بپرس